Δεν ξέρω αν φταίει που το φθινόπωρο είναι η εποχή των αλλαγών ή είναι κάτι άλλο μέσα μου που μου φωνάζει να πάρω αποφάσεις και να ανανεώσω λίγο την σχέση με τον εαυτό μου.

-Όσο κι αν με ενθουσίαζαν,πάντα με τρόμαζαν οι αλλαγές-

Είναι μάλλον που πάντα φοβάμαι μη με απογοητεύσει το αποτέλεσμα..

-Κακώς, τώρα που το σκέφτομαι.

Δες που πάντα έλεγα ότι πρέπει να παίρνουμε ρίσκα κι εγώ η ίδια κρύβομαι μέσα στο καβούκι μου.

Φέτος λέω να το αλλάξω -αλλαγές, και όπου βγει

Λέω να ξεκινήσω από το δωμάτιό μου.Καλή αρχή είναι κι αυτό.

Once in a blue moon*

"You know how when you were a little kid and you believed in fairy tales?
That fantasy of what your life would be. White dress, Prince Charming who'd carry you away to a castle on a hill... You'd lie in bed at night and close your eyes and you had complete and utter faith.
Santa Claus, the Tooth Fairy, Prince Charming. They were so close you could taste them.
But eventually you grow up. One day you open your eyes and the fairy tale disappears.
Most people turn to the things and people they can trust.
But the thing is, it's hard to let go of that fairy tale entirely 'cause almost everyone still has that smallest bit of hope, of faith, that one day they'll open their eyes and it will all come true.
At the end of the day, faith is a funny thing. It turns up when you don't really expect it.
It's like one day you realize that the fairy tale might be slightly different than you dreamed.
The castle, well, it may not be a castle.
And it's not so important that it's happy ever after, just that it's happy right now.
See, once in a while, once in a blue moon, people will surprise you.
And once in a while, people may even take your breath away."

M.G.

Ετοιμάζω βαλίτσες και σας χαιρετώ!

Καλές βουτιές:)

Για τίποτα δεν πρέπει να μετανιώνεις σε αυτή την ζωή.
Ούτε για τα καλά, ούτε για τα άσχημα.
Ούτε για τις λάθος αποφάσεις, ούτε για τις σωστές.
Όσα έζησες μέχρι τώρα, όσα σου έφεραν απέραντη χαρά ή σε έκαναν να νιώσεις λύπη...
Για τους ανθρώπους που έβαλες ή που έβγαλες από την ζωή σου...
Για αυτά που κέρδισες ή έχασες...
Για τις αναμνήσεις που σε κάνουν να χαμογελάς
αλλά και για εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ένα κόμπο στο στομάχι...
Όλα αυτά σε έμαθαν πολλά και σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα.
Η κάθε επιλογή σου, η κάθε απόφαση που πήρες, ήταν πάντα ένας δρόμος.
Ένας δρόμος που σε οδηγεί κάθε μέρα όλο και πιο πολύ σε αυτό που θες
και σε αυτό που μπορείς να γίνεις. 
Ένας δρόμος που σε περνάει μέσα από την ζωή, 
είτε από πιο εύκολα είτε από πιο δύσβατα μονοπάτια κάθε φορά
-ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνεις-
Πάντα όμως όταν τα περνάς, κάτι μαθαίνεις.
Γιατί όλα τα μονοπάτια, ακόμα κι αν καμιά φορά νομίζεις ότι χάνεις τον δρόμο σου,
σε οδηγούν στον προορισμό σου. Και ο σκοπός τους απλά είναι να σε κάνουν πιο ώριμο.
Να σε μάθουν να ζεις. 
Να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.
Να ζεις και να νιώθεις ελεύθερος.


~Το ήξερες ότι μια πεταλούδα ζει κατά μέσο όρο λιγότερο από μια βδομάδα?
Κι όμως, σε όσο χρόνο έχουν δεν κάθονται ποτέ σε ένα μέρος. 
Πετάνε όσο πιο πολύ μπορούν για να νιώθουν ελεύθερες.~


*Να μην μετανιώνω-Να ζω-Να νιώθω ελεύθερη*
Έπρεπε να το γράψω κάπου για να σιγουρευτώ ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ...

Θέλω ακόμα μια βόλτα*

Εκείνος κι εκείνη ξεκίνησαν για μια βόλτα κάτω από την Ακρόπολη.Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ και σκέφτηκε πως θα ήταν ωραία ιδέα να του προτείνει να επισκεφθούν το μαγαζί που δεν κατάφεραν να πάνε ποτέ,το απόγευμα εκείνο πριν χωρίσουν.
-"Ελπίζω να μη μας βγει πάλι σε ξινό" του είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
-"Αφού καταφέραμε να βρεθούμε αυτή την φορά,μην ανησυχείς" της είπε και χαμογέλασε.
Περπάτησαν αρκετή ώρα,όταν τελικά έφτασαν έξω από ένα παλιό αρχοντικό που είχε την διεύθυνση που έψαχναν.Οι μεγάλες σιδερένιες κλειστές πόρτες του με τα βαριά λουκέτα έδειχναν καθαρά πως μόνο ανοιχτό δεν ήταν πια.
-"Μα δεν γίνεται να έχει κλείσει" ψέλλισε εκείνος.
-"Μάλλον γι'αυτό δεν ήρθαμε τότε" του είπε χαμογελώντας και του έπιασε το χέρι "Πάμε,θα κάτσουμε κάπου αλλού"...
Βρέθηκαν να κατηφορίζουν τα στενά της Πλάκας χέρι-χέρι, ενώ το γλυκό αεράκι με τον ήλιο που έδυε σε συνδιασμό με τα αρχαιοελληνικά σοκάκια και τα πλατιά σκαλοπάτια, τους έκανε να νιώθουν ότι βρίσκονταν σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί.
Ο δρόμος τους έβγαλε σε ένα γωνιακό μαγαζάκι, κάτι μεταξύ ταβέρνας και καφενείου,από εκείνα τα παραδοσιακά με τα μικρά σιδερένια τραπεζάκια και τις ξύλινες καρέκλες.Αποφάσισαν να καθίσουν εκεί.Παράγγειλαν και άρχισαν να μιλάνε για αρκετή ώρα.Είχε βραδιάσει,όταν ξαφνικά,μια σκέψη και το βλέμμα της σκοτείνιασε.
-"Τι σκέφτηκες?" της είπε και την κοίταξε επίμονα.
-"Τίποτα" του είπε και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από ένα χαμόγελο,όμως εκείνος την είχε καταλάβει,όπως έκανε πάντα.
-"Σε ξέρω πολύ καλά για να μου κρυφτείς.Γι'αυτό πες μου" της απάντησε.
Εκείνη την στιγμή χιλιάδες σκέψεις της ήρθαν στο μυαλό και προσπαθούσε να συγκρατήσει έστω μία,να την βγάλει από μέσα της..δεν τα κατάφερνε όμως κι άρχισαν να την κατακλύζουν ξανά και ξανά μέχρι που ένιωσε να πνίγεται.
-"Καταπιέζομαι" κατάφερε τελικά να ψιθυρίσει και τα μάτια της βούρκωσαν.
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας και η ζωή της είχε αλλάξει τόσο πολύ που ένιωθε πως τίποτα πια δεν την συνέδεε με αυτό που είχε κάποτε μαζί του.Είχαν υπάρξει στιγμές που τα ένιωθε όλα ξένα,που ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά.Ένας μήνας που την είχε κάνει τόσο πολύ να σπάσει μέσα της,που πια δεν μπορούσε να αφεθεί και να είναι ο εαυτός της.Φοβόταν να το κάνει,μήπως πληγωθεί ξανά.
-"Πως τα κάναμε έτσι γαμώτο" είπε και άρχισε να κλαίει.Εκείνος την κοιτούσε μέχρι που δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο,την αγκάλιασε και ένιωσε ένα δάκρυ του να γλιστράει στον ώμο της.
Έκλαιγε κι αυτός,όλες οι στιγμές τους τον κατέκλυζαν και νευρίαζε με τον εαυτό του που τον έφερνε σε αυτό το σημείο,όμως ήξερε ότι του το χρωστούσε.
-"Δεν είναι έτσι" της λέει "Σ'αγαπάω.Σ'αγαπάω πολύ περισσότερο απ'όσο πίστευα.Δεν με καλύπτει τίποτα άλλο,μόνο αυτό που είχα μαζί σου.Αγαπάω εμάς,αγαπάω όλα τα ελαττώματα και όλες τις μικρές και χαζές σου συνήθειες.Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου.Μαζί σου ένιωθα ξεχωριστός,και αυτό το συνειδητοποίησα τώρα..Είμαι τόσο αληθινός όσο δεν ήμουν με κανέναν άλλον,πίστεψε με.
Δεν έχω φύγει και δεν θα φύγω.Είμαι εδώ.Και θα γίνω τέλειος,στο υπόσχομαι.Απλά άσε με να το κάνω αυτό,το έχω ανάγκη..."
Σκούπισε τα δάκρυα της και σηκώθηκαν.
Πήραν παγωτό και ανηφόρισαν στους δρόμους του Θησείου.Το φεγγάρι ήταν τόσο όμορφο και γεμάτο που έδινε στην νύχτα κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό.
-"Είσαι η πιο όμορφη στον κόσμο" της είπε, και όλα ξαφνικά έμοιαζαν λίγο πιο χαρούμενα.
Ένιωθε την αγάπη του να διαπερνάει μέσα της.Ήξερε πως ότι ήταν να πουν,το είχαν ήδη πει.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και το πρωί τους βρήκε να γελάνε και να δίνουν μικρές υποσχέσεις αγάπης.Μετά από εκείνο το βράδυ ήξεραν πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.Πως αυτό που τους ένωνε ήταν πολύ πιο δυνατό απ'όσο πίστευαν κι αυτό δεν θα τους άφηνε να ζουν χώρια για πολύ ακόμα.Όλα έμοιαζαν τόσο σωστά,που κανείς από τους δυο δεν ήθελε να φύγει.
Αυτό το συναίσθημα,ότι όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν ολοκληρωθεί τόσο φυσικά,είναι σπάνιο και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο...Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για όσα ψάχνεις να βρεις μέσα σου.
Μένει μόνο να μην χάσεις το τελευταίο του κομμάτι.
Ότι αξίζει δεν χάνεται.Αρκεί να ψάξεις να το βρεις.Μην αργήσεις...

-"Γιατί κλαις;"

-"Αυτή η βόλτα μοιάζει να είναι η τελευταία"

-"Θέλεις να μην είναι;"

-"Θέλω"

και το soundtrack της βραδιάς,αυτό

http://www.youtube.com/watch?v=teWLhggqN9A  ;)

Εύα Ομηρόλη~Απόσπασμα

"Θα χανομουνα χωρις αυτη τη ζωη , 
χωρις τη σιγουρια οτι εκεινο που ηθελα το εκανα κι αν ηθελα,παλι θα το ξανακανα..
Η ιδεα και εντυπωση ειναι τα μονα που μετρουν. 
Η επιγνωση της κατωτεροτητας και της λειψης σου φυσης ειναι οι μονοι εφιαλτες . 
Η σιγουρια φτανει για να σε κανει πιο ηρεμο,ακομα κι αν ειναι μια σκετη ουτοπια . 
Η δυναμη ειναι μια ιδεα,ολα ειναι μια ιδεα...
Τιποτε δεν εχει την αληθινη του υποσταση και μπορει να μην υπαρχουν αληθινες υποστασεις μεσα σε ανθρωπινες ψυχες.
Το μυαλο ειναι εκεινο που φτιαχνει τα παντα και μονο του παλι τα χαλα.
Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω.
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα. 
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω. 
Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωνη σαν ηλιος. 
Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη, 
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας . 
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου . 
Ειμαι ελευθερη και μοναδικη. 
Μπορεσα,μπορεσα! 
Ξυπνω πια το πρωι και φωναζω "μπορω" γιατι το 'χω πιστεψει πως ολα τα μπορω. 
Κι ειναι αληθεια. 
Ειμαι παντοδυναμη και κανεις δεν μπορει να μου κλεψει ολες τις ομορφες στιγμες που τολμησα να ζησω. 
Οχι,δεν εχω ενοχες.
Η απολυτη ευτυχια κι η γνωση εκεινου που ζητας δεν σου αφηνει ποτε ενοχες. 


Ενοχες σου αφηνουν ολα εκεινα που δεν εζησες,οχι γιατι δεν μπορεσες,
αλλα γιατι φοβηθηκες την δυναμη τους,την μαγεια τους...
Ολη εκεινη την μαγεια που μια ζωη αναζητας κι οταν σου πεφτει στο κεφαλι σαν ευλογια,την αρνεισαι χωρις ουσιαστικο λογο παρα μονο επειδη δισταζεις να πας παραπερα,να δεις τι γινεται μεσα απο το συνορο που σ'εχουν φυλακισει . 


Κι οταν περνουν τα χρονια και οι εποχες,και τιποτα δεν μπορει να σταματησει την ανελεητη φθορα
....θυμασαι... σκεφτεσαι και σε πιανουν ολοι οι φοβοι,ολες οι απελπισιες...
Γιατι ειναι αναγκη να εισαι δυνατος. 
Μονοι γεννιομαστε, μονοι πεθαινουμε 
και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε. 
Τις ομορφες.
Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη,
ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας,που ανηκουν πια μονο σε μας...
Επειδη πανω απ'ολα,θελει τολμη η ζωη...θελει πολλα κοτσια η ευτυχια. 


Κι η μοιρα δεν ειναι κατι απλο κι ουδετερο,αλλα κατι που πλαθεται οπως το θες . 
Ειμαι ετοιμη να γερασω με τον αντρα που αγαπω,αλλα ειμαι καθε φορα προετοιμασμενη να βουτηξω στις προκλησεις και τις ηδονες,στα κυμματα της ζωης και ο,τι πηγαινει μαζι της. 
Γιατι μεσα απ'ολα αυτα,ενα καταλαβα:

"Οι δυστυχιες που ερχονται παλευονται . 

Οι ευτυχιες που δεν λενε να φανουν ειναι εκεινες που γινονται οι εφιαλτες μιας ζωης. "

Ολες εκεινες οι μικρες σπιθες που μας δινονται ετοιμες,ολοζωντανες καθε μερα
 και τις αφηνουμε να χαθουν σαν να μην υπηρξαν,
ειναι τα απωθημενα που δεν θα μας αφησουν να γερασουμε με αξιοπρεπεια. 


Θεε μου,δωσ'μου τις δυστυχιες που μου αναλογουν,αφου δεν γινεται αλλιως,αλλα βοηθησε με να αξιωθω κι ολες τις ευτυχισμενες ωρες που αιωρουνται σαν αστρα πανω απο το κεφαλι μου. 
Να ζησω τον χρονο μου,να τον ποτιστω μεχρι την πιο μικρη μου ινα,να μπορεσω να γινω ενα μαζι του.Να εχω συντροφισσες ομορφες στιγμες,να ξερω πως εζησα,να μετανιωνω για κεινα που εκανα και να ψαχνω να βρω κι αλλα να κανω. 
Οι στιγμες,οι ωρες και τ'αγγιγματα,η αναστατωση κι οι κομποι στο στομαχι,το βαρος στο στηθος απ'τον πανικο της ευτυχιας,η απολαυση του κορεσμου και της σοφιας,το κυμα μεσα στο κεφαλι μου,η τρικυμια που δεν λεει να κοπασει,ο φοβος για το υστερα,για το μετα,οι ευωδιες των χυμων και οι επιλογες. 
Να η ζωη! 
Να η ζωη,φωναζω μ'οση δυναμη μου απομενει.
Μα ειναι λιγη και πολυτιμη κι ειναι δικη μου,μονο δικη μου σαν τον αερα που ανασαινω.
Δεν θ'αφησω να μου την παρει μητε ανθρωπος μητε Θεος.
Κι ευχομαι ολες οι αναστολες κι οι δισταγμοι μου να ξεκινουν μονο απο αγαπη . 
Αγαπη για κατι αλλο πιο βαθυ,πιο ωραιο. 
Γιατι,τελος,και το γηρας ειναι ωραιο και παντου μεσα του μπορεις να βρεις ολες εκεινες τις αναλαμπες που σημαινουνε ζωη. 
Κι ολα ειναι ομορφα απο κοντα,οταν τα ζεις. 
Μα σε τουτο το γηρας καλο ειναι να μην μενεις μονος σου. 
Κι ειναι αληθεια αυταποδεικτη,πως το μονο που μπορει παντα να σε συνοδευει.
το μονο που για παντα μενει
ειναι μια,δυο,δεκα,εκατο -ξερω κι εγω ποσες;- ομορφες στιγμες..."

Βρες αυτό που αγαπάς κι άφησέ το να σε σκοτώσει. 

{Charles Bukowski}

Κʼ αργοπεθαίνω κάθε φορά που σε σκέφτομαι, κάθε φορά που περνάς από δίπλα μου. Κάθε τσιγάρο που ανάβω είναι η σκέψη μου για σένα, κάθε αποτσίγαρο στο τασάκι, είναι η απουσία σου κ συνάμα ο θάνατός μου, αργός και βασανιστικός. Η νύχτα πνίγεται κ πάλι στο ποτό κ πάλι στο δάκρυ μου, βουβός ο πόνος κι αβάσταχτος για αυτά που η ψυχή μου θέλει να φωνάξει, καρδιά μου.
Κʼ πάλι μένω μόνος στην άκρη του διαδρόμου της ζωής κοιτώντας από το παράθυρο, να φεύγεις ζωή μου. Κυνηγάς τη ζωή κ εγώ την αφήνω να περάσει από τα χέρια μου, περιμένοντας τα μάτια μου να κλείσω κ να σε ονειρευτώ - πάλι εδώ, κάτω από το φως που τρεμοπαίζει. Το φως που κλείσαμε μαζί από το σπίτι που αδειάσαμε, για να γεμίσουμε κάπου αλλού, με νέες εμπειρίες.
Κʼ κάπου εδώ, η ζωή κυλά πιο γρήγορα από το φως που ρίχνει ο σκηνοθέτης της ταινίας, πιο γρήγορα από την απόφαση της ηρωίδας να το «σκάσει» με το παλικάρι, που γνώρισε τυχαία στην πλατεία.
Κʼ κάπου εκεί η ζωή τους ξεκινά σαν παραμύθι, εκεί ακριβώς που ξεκινά το δικό μας θρίλερ, που ξετυλίγεται στην ίδια ακριβώς πλατεία. Την ώρα που ξημέρωνε για όλους, δυο ζωές έπαιρναν τον δρόμο τους, ξημέρωνε μια αδιόρατη απειλή κ για τους δυο. Οι σκιές τους, τους ακολουθούσαν συνέχεια, ότι κ να έκαναν, όπου κ να πήγαιναν. Είναι η εκδίκηση της ψυχής κ της καρδιάς, απέναντι στην ψυχρή λογική κ στον ψεύτικο εγωισμό των ανθρώπων. Είναι η έπαρση που χωρίζει κ σκοτώνει, όχι δεν είναι ο θάνατος, σίγουρα όχι.
Κʼ κάπου εδώ το παραμύθι μας τελειώνει, οι τίτλοι του τέλους πέφτουν, όπως οι σφαίρες στο πεδίο της μάχης. Για επιβίωση. Για επιβεβαίωση. Για τον δυνατότερο. Για τον καλύτερο. Για τον νικητή. Για τον ηττημένο. Για τη χαρά. Για την επιβράβευση. Για το μπράβο.
Κʼ κάπου εκεί τα σώματα πέφτουν, το ίδιο κ οι μάσκες των πολεμιστών.
Κʼ η ψυχή του «καθαρού» κάνει πάρτι στον καθαρό αέρα, γιορτάζει με τα αστέρια την απελευθέρωση της από τον «σατανά», που την είχε μαγέψει, γιατί τα πυρά τα περνούσε για πυροτεχνήματα κ την απάτη για αγάπη...
Κʼ κάπου εκεί ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της κ πετά σαν πουλί ελεύθερο κ μόνο, όμορφο κ καθαρό στον καθαρό αέρα…


Κʼ κάπου εκεί, η ζωή ξεκινά ξανά. Τα θέλει τα διαλείμματα της, για να ξαποστάσει, για να πιει νερό, το νερό της λησμονιάς, για να ξεχάσει κ να συγχωρέσει όλους όσους την πλήγωσαν κ την έριξαν κάτω.


Μα, εδώ σε θέλω, να σηκωθείς κ να πετάξεις ξανά, όπως τότε, θυμάσαι; Όπως τότε, που προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στη ζωή κ έπεφτες χιλιάδες φορές κ ξαναπροσπαθούσες κ δε το έβαζες κάτω…
Δε μπορείς καρδιά μου, να συγχωρείς μια ζωή τους περαστικούς, που θέλουν το νερό της ψυχής σου για να επιβιώσουν μες στη νύχτα κ για να χαθούν ξανά, μες στην καταιγίδα της ζωής τους…

Ain't no easy way*

 Ο Χ. είναι ερωτευμένος. Αγοράζει από το σουπερμάρκετ τα αγαπημένα της Α. και τα πρωινά τής φτιάχνει τοστ όπως της αρέσει, λίγο καμένο και με το τυρί να ξεχειλίζει από τις άκρες. Της στέλνει αστεία e-mail από τη δουλειά και τρυφερά sms κάθε βράδυ, ανεξάρτητα από το αν κοιμούνται μαζί ή όχι. Της γεμίζει το iPod με κομμάτια που ξέρει ότι θα της αρέσουν και κάθε Σάββατο απόγευμα της πηγαίνει τα αγαπημένα της σοκολατάκια. Της χαϊδεύει συνέχεια τα μαλλιά και της λέει όλη την ώρα πόσο όμορφη είναι. Η Α. είναι ευτυχισμένη.


Ο Χ. την έχει πληγώσει μία φορά στο παρελθόν. Πολύ. Ήταν τότε που εκείνη συνειδητοποίησε ότι αυτός ο άντρας ήξερε καλύτερα από τον καθένα πώς θα την κάνει να γελάσει, ότι με μια μικρή του κίνηση μεταμόρφωνε τα πάντα σε σκηνή από ταινία, ότι όταν την αγκάλιαζε δεν φοβόταν τίποτα. Και αφέθηκε κι ετοιμάστηκε να ζήσει την ταινία τους για όσο πάει. Μέχρι που το γύρισμα κόπηκε στη μέση ξαφνικά, εντελώς απροειδοποίητα, χωρίς καμία αιτιολογία από την εταιρεία παραγωγής. Η Α. έγινε χίλια κομμάτια.
Και μετά ο Χ. την ξαναπλήγωσε. Ήταν τότε που εκείνη πίστευε ότι τον είχε ξεπεράσει, ότι μετά από τόσον καιρό είχε μάθει πια τις παγίδες, ότι ήξερε μέχρι ποιο σημείο μπορεί να παίξει χωρίς να καεί. Αυτή τη φορά δεν θα κάνω το ίδιο λάθος, έλεγε, θα προσέξω, δεν θα δεθώ, δεν θα περιμένω τίποτα. Εκείνος δεν είχε αλλάξει καθόλου, απλώς τώρα ήταν πιο σκληρός. Κι εκείνη δεν κατάλαβε καθόλου πώς βρέθηκαν να ξαναπαίζουν στην ίδια ταινία, πάλι από την αρχή, και να σταματούν ξανά στο ίδιο σημείο. Στο μηδέν. Πολύ πιο κάτω από το μηδέν αυτή τη φορά, που έχει πολύ κρύο.
Και μετά η Α. στέγνωσε.
Ο Χ. κατάλαβε πια ότι την έχασε. Όταν την έβλεπε τυχαία στο δρόμο με κάποιον άλλο. Όταν την κοιτούσε κι εκείνη επέστρεφε ένα βλέμμα απλώς ευγενικό. Όταν δεν μπορούσε πλέον να την κάνει να γελάει. Όταν την είδε όπως πραγματικά ήταν, έτοιμη να χαριστεί ολόκληρη επειδή το θέλει, όχι επειδή το χρειάζεται. Και συνειδητοποίησε ότι τη θέλει όσο τίποτα τώρα, που την έχασε. Όχι επειδή την έχασε, επειδή τη θέλει. Και το κατάλαβε τώρα, όπως κάθε φορά που του συμβαίνει αυτό – χρειάζεται πάντα να καταστραφεί κάτι που έχει για να το εκτιμήσει. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια, συνηθίζεις να δυσκολεύεσαι και σε βάζει σε υποψίες οτιδήποτε όμορφο έρχεται ήρεμα, αβίαστα. Και η Α. έτσι είχε πάει σ' εκείνον, αβίαστα.
Ο Χ. χαμογελάει συνέχεια. Τη βλέπει να κοιμάται δίπλα του και νιώθει να αιωρείται. Ξέρει πως δεν είναι εντελώς δική του ακόμα. Αλλά έχει υπομονή. Θα περίμενε άλλα δύο χρόνια για να ξαναείναι μαζί της. Και δέκα. Και είκοσι. Θα έκανε τα τριπλά απ' όσα έχει κάνει για να την πείσει να γυρίσει. Ξέρει πως είναι τυχερός, συνήθως δεν σου δίνεται δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μάλλον τρίτη. Θα αφιερώσει τη ζωή του για να την κάνει να τον συγχωρήσει, της λέει, και το πιστεύει με όλο του το είναι.
Η Α. θα ήθελε να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Να μην είχε χρειαστεί να φτάσει στο φως μετά από τέτοιο σκοτάδι. Τώρα είναι όλα δυνατά, νιώθει πιο όμορφη από ποτέ και γελάει συνέχεια. Αλλά ήταν έτοιμη να το ζήσει αυτό από την πρώτη φορά και τη σταμάτησαν βίαια. Γι' αυτό τώρα δεν μπορεί να αφεθεί.
Κατά βάθος περιμένει κάποιον που δεν θα χρειαστεί να τη χάσει για να της αφοσιωθεί, που η ανάγκη του για δράμα θα είναι πολύ μικρότερη από την επιθυμία του για εκείνη. Δεν θα φαίνεται καν μπροστά στην επιθυμία του για εκείνη. Που θα την εκτιμήσει όχι επειδή είναι εύκολη ή δύσκολη, αλλά γιατί είναι η Α. Που με μια μικρή του κίνηση θα κάνει τα πάντα όπως πρέπει να είναι.
Ήρεμα. Αβίαστα.

 Νάσια Μπίθα *Editorial* Cosmopolitan

More than this*

Τίτλοι τέλους.
Τα φώτα ανάβουν κι εσύ, ευχαριστημένη, σκουπίζεις με τρόπο τα μάτια και τινάζεις τα ρούχα σου από τα κρυμμένα ποπ κορν (δεν θα τα βρεις ποτέ όλα). Όλα έγιναν σωστά, ξανά. Δύο παράλληλες μοναχικές ζωές συναντήθηκαν καταρρίπτοντας όλους τους νόμους της φυσικής και κατάφεραν μέσ' από έναν απίθανο συνδυασμό ιδιαιτεροτήτων να ταιριάξουν απόλυτα, μηδενίζοντας ξαφνικά όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες επικοινωνίας που είχαν μέχρι τώρα με όλους τους υπόλοιπους. Αναρωτιέσαι γιατί ποτέ δεν έχει συμβεί σ' εσένα α) να ετοιμάζεσαι να πετάξεις και να σταματήσει ο άλλος την πτήση μόνο και μόνο για να σου πει ότι σε αγαπάει (μία εβδομάδα αφού σε γνώρισε), β) να διαλύσει το πάρτι των αρραβώνων σου (;) για να σε φιλήσει στη βροχή και μετά να φύγετε μακριά απ' όλους ή, έστω, γ) να πλακώσει στο ξύλο κάποιον για χάρη σου (όποιον να 'ναι). Το πιο δύσκολο πάντως, σύμφωνα με τη μεγάλη οθόνη, είναι να συναντηθείς με το άλλο σου μισό (ή, τέλος πάντων, με αυτόν που φαντάζεσαι ότι είναι το άλλο σου μισό). Όλη η φασαρία, οι παρεξηγήσεις, η περιπέτεια και οι παρανοϊκές συμπτώσεις γίνονται γι' αυτό ακριβώς. Να βρεθείτε. Μετά κανείς δεν μας λέει τι γίνεται.
Κάθε φορά που ξεκινάς μια σχέση, θεωρείς ότι το δύσκολο πέρασε, έχεις ερωτευτεί και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Και μετά έρχεται ο πρώτος καβγάς και ο δεύτερος και μια δυσκολία να κατανοήσεις γιατί τα πράγματα δεν κυλούν σαν νερό, εύκολα, όπως ξεκίνησαν. Θυμάσαι τις προηγούμενες φορές και δεν επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη (ή έτσι νομίζεις), αλλά πάντα παρουσιάζεται κάτι, και ξαφνικά το ότι κατάφερες μετά από τόσα εμπόδια να βρεθείς με κάποιον με τον οποίο ταιριάζεις τόσο φαίνεται παιχνιδάκι μπροστά στην προσπάθεια που πρέπει να κάνεις τώρα (και στο μέλλον). Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να θέλετε και οι δύο τα ίδια πράγματα αλλά να χάνεστε στη μετάφραση. Κάθε φορά που τα βρίσκετε ξανά, είναι μαγικά και ξανακούς το τραγούδι των τελικών τίτλων και λες εδώ είμαστε, το λύσαμε, από δω και πέρα όλα θα πάνε καταπληκτικά
– και σε λίγο έχεις να αντιμετωπίσεις πάλι το πόσο δύσκολο είναι για δύο ανθρώπους να συγχρονίζονται απόλυτα και να έχουν τις ίδιες ανάγκες την ίδια στιγμή (πολύ). Και αναρωτιέσαι πόσες φορές ακόμη θα βρεθεί μπροστά σου πρόβλημα – δεν είναι δυνατό, σκέφτεσαι, αφού θέλουμε και οι δύο να είμαστε μαζί, πού βρίσκεται το εμπόδιο;
Το να βρεις πραγματικό σημείο επαφής με κάποιον δεν αποτελεί κινηματογραφικό υλικό – δεν γίνεται ξαφνικά, η μοίρα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο και δεν συμβαίνει εκεί που κάνεις άλλα σχέδια. Απαιτεί συνεχή και απόλυτα συνειδητή προσπάθεια και πολλές φορές χρειάζεται να πας πίσω και να ξεκινήσεις από την αρχή. Σε αντίθεση με το σενάριο να κάνεις ακριβώς ό,τι έκανες πάντα και απλώς να περιμένεις να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος, τώρα κάθε κίνησή σου έχει σημασία, αντίκτυπο και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Δεν υπάρχει κάποιος να σε πάρει μακριά, βρίσκεστε και οι δύο εδώ, τώρα, με τα χίλια στραβά σας αντιμέτωπα. 


Και αυτό που σε αποζημιώνει στο τέλος δεν είναι μια φαντασμαγορική σκηνή ή ένα εντυπωσιακό δράμα με happy ending. Είναι που κάθε φορά, με αυτά τα μικρά βήματα, τις υποχωρήσεις και τις αναθεωρήσεις που κάνεις για τα πράγματα όπως μέχρι τώρα τα ήξερες, ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα για σένα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Νιώθεις ότι μεγαλώνεις κι εσύ με τη σχέση, ότι ξεπερνάς τα εμπόδια ένα προς ένα και σιγά σιγά, ήρεμα, έρχεσαι όλο και πιο κοντά στον άλλο, καταλαβαίνεις πώς σκέφτεται, μαθαίνεις να συγχωρείς και να συγχωρείσαι. Μέρα με τη μέρα γίνεσαι όλο και πιο δυνατή, καλύτερη, όλο και πιο έτοιμη να αντιμετωπίσεις την επόμενη πρόκληση. Κι αυτή η αίσθηση τελικά, ότι δεν είσαι μόνη σου πια, ότι έχεις ένα συνέταιρο στο έγκλημα, δεν συγκρίνεται με τίποτα, με κανένα κινηματογραφικό φιλί στη βροχή.

Νάσια Μπίθα *Editorial* Cosmopolitan

-If two people love each other, but they just don't seem to get it together,when do you get to that point of enough is enough? Never.

μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς γι'αυτό που αγαπάς*