23/11/10

"Η αγάπη είναι πάντα καινούρια.
Δεν έχει σημασία αν αγαπάς μια, δυο, τρεις, δέκα φορές στη ζωή σου
-βρίσκεσαι πάντα μπροστά σε μια άγνωστη κατάσταση...
Η αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά μας οδηγεί κάπου.
Πρέπει να τη δεχόμαστε, γιατί τρέφεται από την ύπαρξή μας.
Αν την αποφεύγουμε, πεθαίνουμε από πείνα, ενώ έχουμε κάτω από τα μάτια μας κλαδιά φορτωμένα από τους καρπούς του δέντρου της ζωής χωρίς να τολμάμε ν' απλώσουμε το χέρι να τα μαζέψουμε. Πρέπει να πάμε ν' αναζητήσουμε την αγάπη όπου κι αν βρίσκεται, έστω κι αν αυτό σημαίνει ώρες, βδομάδες απογοήτευσης και λύπης.
Γιατί, από τη στιγμή που θα κινήσουμε προς αναζήτηση της αγάπης,
θα ξεκινήσει κι αυτή να μας συναντήσει.
Και θα μας σώσει."
Paulo Coelho

10/11/10


Κράτησέ με σαν να με γεννούσες,
σαν ωκεανός που αναζητούσες
όπως ο ουρανός τον άσωτό του γιο...

Κράτα με κι αρχίζει ο κοσμός τώρα
Κράτα με που πέθανα σαν χώρα
Κράτησέ με σαν να ζήλευες ξανά...

Μείνε,
 για ν'αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει...
Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις
Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά
Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά...

Κράτα με λες κι ηρθά από τ' αστέρια
κράτα με κι ας έχω αίμα στα χέρια
Αγάπησε τα λάθη που θα κάνω πριν χαθώ...

Κι από την αρχή ζωγράφισέ με
Σαν τις τύψεις σου αγκάλιασέ με
Όσο το κορμί ρίχνει σκιά,θα σου δωθώ...

Μείνε,
για ν'αντέξω τον χρόνο πριν με γκρεμίσει...
Μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις
Είναι ριζωμένος ο φόβος μου σαν νυχτα βαθειά
Γίνε γύρω απ' το πρόσωπό μου ζεστή αμμουδιά...

Κράτα με σαν όρκο ξεχασμένο,
σαν ένα τριαντάφυλλο σπασμένο
Θέλω μόνο στο φιλί σου να πλυθώ...


3/11/10

Ποτέ μη θεωρήσεις κάποιον άνθρωπο δεδομένο.
Κράτα τους όλους κοντά στη καρδιά σου..
Γιατί μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα κ να δεις
πως έχασες ένα διαμάντι
όση ώρα εσύ μάζευες πέτρες....

2/11/10

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: 
«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. 
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!»
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη»…


Μάνος Χατζιδάκις