20/7/12

Για τίποτα δεν πρέπει να μετανιώνεις σε αυτή την ζωή.
Ούτε για τα καλά, ούτε για τα άσχημα.
Ούτε για τις λάθος αποφάσεις, ούτε για τις σωστές.
Όσα έζησες μέχρι τώρα, όσα σου έφεραν απέραντη χαρά ή σε έκαναν να νιώσεις λύπη...
Για τους ανθρώπους που έβαλες ή που έβγαλες από την ζωή σου...
Για αυτά που κέρδισες ή έχασες...
Για τις αναμνήσεις που σε κάνουν να χαμογελάς
αλλά και για εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ένα κόμπο στο στομάχι...
Όλα αυτά σε έμαθαν πολλά και σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα.
Η κάθε επιλογή σου, η κάθε απόφαση που πήρες, ήταν πάντα ένας δρόμος.
Ένας δρόμος που σε οδηγεί κάθε μέρα όλο και πιο πολύ σε αυτό που θες
και σε αυτό που μπορείς να γίνεις. 
Ένας δρόμος που σε περνάει μέσα από την ζωή, 
είτε από πιο εύκολα είτε από πιο δύσβατα μονοπάτια κάθε φορά
-ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνεις-
Πάντα όμως όταν τα περνάς, κάτι μαθαίνεις.
Γιατί όλα τα μονοπάτια, ακόμα κι αν καμιά φορά νομίζεις ότι χάνεις τον δρόμο σου,
σε οδηγούν στον προορισμό σου. Και ο σκοπός τους απλά είναι να σε κάνουν πιο ώριμο.
Να σε μάθουν να ζεις. 
Να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.
Να ζεις και να νιώθεις ελεύθερος.


~Το ήξερες ότι μια πεταλούδα ζει κατά μέσο όρο λιγότερο από μια βδομάδα?
Κι όμως, σε όσο χρόνο έχουν δεν κάθονται ποτέ σε ένα μέρος. 
Πετάνε όσο πιο πολύ μπορούν για να νιώθουν ελεύθερες.~


*Να μην μετανιώνω-Να ζω-Να νιώθω ελεύθερη*
Έπρεπε να το γράψω κάπου για να σιγουρευτώ ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ...


6/7/12

Θέλω ακόμα μια βόλτα*

Εκείνος κι εκείνη ξεκίνησαν για μια βόλτα κάτω από την Ακρόπολη.Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ και σκέφτηκε πως θα ήταν ωραία ιδέα να του προτείνει να επισκεφθούν το μαγαζί που δεν κατάφεραν να πάνε ποτέ,το απόγευμα εκείνο πριν χωρίσουν.
-"Ελπίζω να μη μας βγει πάλι σε ξινό" του είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
-"Αφού καταφέραμε να βρεθούμε αυτή την φορά,μην ανησυχείς" της είπε και χαμογέλασε.
Περπάτησαν αρκετή ώρα,όταν τελικά έφτασαν έξω από ένα παλιό αρχοντικό που είχε την διεύθυνση που έψαχναν.Οι μεγάλες σιδερένιες κλειστές πόρτες του με τα βαριά λουκέτα έδειχναν καθαρά πως μόνο ανοιχτό δεν ήταν πια.
-"Μα δεν γίνεται να έχει κλείσει" ψέλλισε εκείνος.
-"Μάλλον γι'αυτό δεν ήρθαμε τότε" του είπε χαμογελώντας και του έπιασε το χέρι "Πάμε,θα κάτσουμε κάπου αλλού"...
Βρέθηκαν να κατηφορίζουν τα στενά της Πλάκας χέρι-χέρι, ενώ το γλυκό αεράκι με τον ήλιο που έδυε σε συνδιασμό με τα αρχαιοελληνικά σοκάκια και τα πλατιά σκαλοπάτια, τους έκανε να νιώθουν ότι βρίσκονταν σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί.
Ο δρόμος τους έβγαλε σε ένα γωνιακό μαγαζάκι, κάτι μεταξύ ταβέρνας και καφενείου,από εκείνα τα παραδοσιακά με τα μικρά σιδερένια τραπεζάκια και τις ξύλινες καρέκλες.Αποφάσισαν να καθίσουν εκεί.Παράγγειλαν και άρχισαν να μιλάνε για αρκετή ώρα.Είχε βραδιάσει,όταν ξαφνικά,μια σκέψη και το βλέμμα της σκοτείνιασε.
-"Τι σκέφτηκες?" της είπε και την κοίταξε επίμονα.
-"Τίποτα" του είπε και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από ένα χαμόγελο,όμως εκείνος την είχε καταλάβει,όπως έκανε πάντα.
-"Σε ξέρω πολύ καλά για να μου κρυφτείς.Γι'αυτό πες μου" της απάντησε.
Εκείνη την στιγμή χιλιάδες σκέψεις της ήρθαν στο μυαλό και προσπαθούσε να συγκρατήσει έστω μία,να την βγάλει από μέσα της..δεν τα κατάφερνε όμως κι άρχισαν να την κατακλύζουν ξανά και ξανά μέχρι που ένιωσε να πνίγεται.
-"Καταπιέζομαι" κατάφερε τελικά να ψιθυρίσει και τα μάτια της βούρκωσαν.
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας και η ζωή της είχε αλλάξει τόσο πολύ που ένιωθε πως τίποτα πια δεν την συνέδεε με αυτό που είχε κάποτε μαζί του.Είχαν υπάρξει στιγμές που τα ένιωθε όλα ξένα,που ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά.Ένας μήνας που την είχε κάνει τόσο πολύ να σπάσει μέσα της,που πια δεν μπορούσε να αφεθεί και να είναι ο εαυτός της.Φοβόταν να το κάνει,μήπως πληγωθεί ξανά.
-"Πως τα κάναμε έτσι γαμώτο" είπε και άρχισε να κλαίει.Εκείνος την κοιτούσε μέχρι που δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο,την αγκάλιασε και ένιωσε ένα δάκρυ του να γλιστράει στον ώμο της.
Έκλαιγε κι αυτός,όλες οι στιγμές τους τον κατέκλυζαν και νευρίαζε με τον εαυτό του που τον έφερνε σε αυτό το σημείο,όμως ήξερε ότι του το χρωστούσε.
-"Δεν είναι έτσι" της λέει "Σ'αγαπάω.Σ'αγαπάω πολύ περισσότερο απ'όσο πίστευα.Δεν με καλύπτει τίποτα άλλο,μόνο αυτό που είχα μαζί σου.Αγαπάω εμάς,αγαπάω όλα τα ελαττώματα και όλες τις μικρές και χαζές σου συνήθειες.Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου.Μαζί σου ένιωθα ξεχωριστός,και αυτό το συνειδητοποίησα τώρα..Είμαι τόσο αληθινός όσο δεν ήμουν με κανέναν άλλον,πίστεψε με.
Δεν έχω φύγει και δεν θα φύγω.Είμαι εδώ.Και θα γίνω τέλειος,στο υπόσχομαι.Απλά άσε με να το κάνω αυτό,το έχω ανάγκη..."
Σκούπισε τα δάκρυα της και σηκώθηκαν.
Πήραν παγωτό και ανηφόρισαν στους δρόμους του Θησείου.Το φεγγάρι ήταν τόσο όμορφο και γεμάτο που έδινε στην νύχτα κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό.
-"Είσαι η πιο όμορφη στον κόσμο" της είπε, και όλα ξαφνικά έμοιαζαν λίγο πιο χαρούμενα.
Ένιωθε την αγάπη του να διαπερνάει μέσα της.Ήξερε πως ότι ήταν να πουν,το είχαν ήδη πει.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και το πρωί τους βρήκε να γελάνε και να δίνουν μικρές υποσχέσεις αγάπης.Μετά από εκείνο το βράδυ ήξεραν πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.Πως αυτό που τους ένωνε ήταν πολύ πιο δυνατό απ'όσο πίστευαν κι αυτό δεν θα τους άφηνε να ζουν χώρια για πολύ ακόμα.Όλα έμοιαζαν τόσο σωστά,που κανείς από τους δυο δεν ήθελε να φύγει.
Αυτό το συναίσθημα,ότι όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν ολοκληρωθεί τόσο φυσικά,είναι σπάνιο και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο...Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για όσα ψάχνεις να βρεις μέσα σου.
Μένει μόνο να μην χάσεις το τελευταίο του κομμάτι.
Ότι αξίζει δεν χάνεται.Αρκεί να ψάξεις να το βρεις.Μην αργήσεις...

-"Γιατί κλαις;"
-"Αυτή η βόλτα μοιάζει να είναι η τελευταία"
-"Θέλεις να μην είναι;"
-"Θέλω"
και το soundtrack της βραδιάς,αυτό

2/7/12

Εύα Ομηρόλη~Απόσπασμα



"Θα χανομουνα χωρις αυτη τη ζωη , 
χωρις τη σιγουρια οτι εκεινο που ηθελα το εκανα κι αν ηθελα,παλι θα το ξανακανα..
Η ιδεα και εντυπωση ειναι τα μονα που μετρουν. 
Η επιγνωση της κατωτεροτητας και της λειψης σου φυσης ειναι οι μονοι εφιαλτες . 
Η σιγουρια φτανει για να σε κανει πιο ηρεμο,ακομα κι αν ειναι μια σκετη ουτοπια . 
Η δυναμη ειναι μια ιδεα,ολα ειναι μια ιδεα...
Τιποτε δεν εχει την αληθινη του υποσταση και μπορει να μην υπαρχουν αληθινες υποστασεις μεσα σε ανθρωπινες ψυχες.
Το μυαλο ειναι εκεινο που φτιαχνει τα παντα και μονο του παλι τα χαλα.
Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω.
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα. 
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω. 
Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωνη σαν ηλιος. 
Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη, 
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας . 
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου . 
Ειμαι ελευθερη και μοναδικη. 
Μπορεσα,μπορεσα! 
Ξυπνω πια το πρωι και φωναζω "μπορω" γιατι το 'χω πιστεψει πως ολα τα μπορω. 
Κι ειναι αληθεια. 
Ειμαι παντοδυναμη και κανεις δεν μπορει να μου κλεψει ολες τις ομορφες στιγμες που τολμησα να ζησω. 
Οχι,δεν εχω ενοχες.
Η απολυτη ευτυχια κι η γνωση εκεινου που ζητας δεν σου αφηνει ποτε ενοχες. 


Ενοχες σου αφηνουν ολα εκεινα που δεν εζησες,οχι γιατι δεν μπορεσες,
αλλα γιατι φοβηθηκες την δυναμη τους,την μαγεια τους...
Ολη εκεινη την μαγεια που μια ζωη αναζητας κι οταν σου πεφτει στο κεφαλι σαν ευλογια,την αρνεισαι χωρις ουσιαστικο λογο παρα μονο επειδη δισταζεις να πας παραπερα,να δεις τι γινεται μεσα απο το συνορο που σ'εχουν φυλακισει . 


Κι οταν περνουν τα χρονια και οι εποχες,και τιποτα δεν μπορει να σταματησει την ανελεητη φθορα
....θυμασαι... σκεφτεσαι και σε πιανουν ολοι οι φοβοι,ολες οι απελπισιες...
Γιατι ειναι αναγκη να εισαι δυνατος. 
Μονοι γεννιομαστε, μονοι πεθαινουμε 
και τιποτα δεν μας μενει περα απο τις στιγμες που ζησαμε. 
Τις ομορφες.
Ολες εκεινες που ξεπερασαν για λιγο την μιζερια και την θλιψη,
ολες εκεινες που ταυτιστηκαν μαζι μας,που ανηκουν πια μονο σε μας...
Επειδη πανω απ'ολα,θελει τολμη η ζωη...θελει πολλα κοτσια η ευτυχια. 


Κι η μοιρα δεν ειναι κατι απλο κι ουδετερο,αλλα κατι που πλαθεται οπως το θες . 
Ειμαι ετοιμη να γερασω με τον αντρα που αγαπω,αλλα ειμαι καθε φορα προετοιμασμενη να βουτηξω στις προκλησεις και τις ηδονες,στα κυμματα της ζωης και ο,τι πηγαινει μαζι της. 
Γιατι μεσα απ'ολα αυτα,ενα καταλαβα:
"Οι δυστυχιες που ερχονται παλευονται . 
Οι ευτυχιες που δεν λενε να φανουν ειναι εκεινες που γινονται οι εφιαλτες μιας ζωης. "


Ολες εκεινες οι μικρες σπιθες που μας δινονται ετοιμες,ολοζωντανες καθε μερα
 και τις αφηνουμε να χαθουν σαν να μην υπηρξαν,
ειναι τα απωθημενα που δεν θα μας αφησουν να γερασουμε με αξιοπρεπεια. 


Θεε μου,δωσ'μου τις δυστυχιες που μου αναλογουν,αφου δεν γινεται αλλιως,αλλα βοηθησε με να αξιωθω κι ολες τις ευτυχισμενες ωρες που αιωρουνται σαν αστρα πανω απο το κεφαλι μου. 
Να ζησω τον χρονο μου,να τον ποτιστω μεχρι την πιο μικρη μου ινα,να μπορεσω να γινω ενα μαζι του.Να εχω συντροφισσες ομορφες στιγμες,να ξερω πως εζησα,να μετανιωνω για κεινα που εκανα και να ψαχνω να βρω κι αλλα να κανω. 
Οι στιγμες,οι ωρες και τ'αγγιγματα,η αναστατωση κι οι κομποι στο στομαχι,το βαρος στο στηθος απ'τον πανικο της ευτυχιας,η απολαυση του κορεσμου και της σοφιας,το κυμα μεσα στο κεφαλι μου,η τρικυμια που δεν λεει να κοπασει,ο φοβος για το υστερα,για το μετα,οι ευωδιες των χυμων και οι επιλογες. 
Να η ζωη! 
Να η ζωη,φωναζω μ'οση δυναμη μου απομενει.
Μα ειναι λιγη και πολυτιμη κι ειναι δικη μου,μονο δικη μου σαν τον αερα που ανασαινω.
Δεν θ'αφησω να μου την παρει μητε ανθρωπος μητε Θεος.
Κι ευχομαι ολες οι αναστολες κι οι δισταγμοι μου να ξεκινουν μονο απο αγαπη . 
Αγαπη για κατι αλλο πιο βαθυ,πιο ωραιο. 
Γιατι,τελος,και το γηρας ειναι ωραιο και παντου μεσα του μπορεις να βρεις ολες εκεινες τις αναλαμπες που σημαινουνε ζωη. 
Κι ολα ειναι ομορφα απο κοντα,οταν τα ζεις. 
Μα σε τουτο το γηρας καλο ειναι να μην μενεις μονος σου. 
Κι ειναι αληθεια αυταποδεικτη,πως το μονο που μπορει παντα να σε συνοδευει.
το μονο που για παντα μενει
ειναι μια,δυο,δεκα,εκατο -ξερω κι εγω ποσες;- ομορφες στιγμες..."