13/6/12

Κʼ αργοπεθαίνω κάθε φορά που σε σκέφτομαι, κάθε φορά που περνάς από δίπλα μου. Κάθε τσιγάρο που ανάβω είναι η σκέψη μου για σένα, κάθε αποτσίγαρο στο τασάκι, είναι η απουσία σου κ συνάμα ο θάνατός μου, αργός και βασανιστικός. Η νύχτα πνίγεται κ πάλι στο ποτό κ πάλι στο δάκρυ μου, βουβός ο πόνος κι αβάσταχτος για αυτά που η ψυχή μου θέλει να φωνάξει, καρδιά μου.
Κʼ πάλι μένω μόνος στην άκρη του διαδρόμου της ζωής κοιτώντας από το παράθυρο, να φεύγεις ζωή μου. Κυνηγάς τη ζωή κ εγώ την αφήνω να περάσει από τα χέρια μου, περιμένοντας τα μάτια μου να κλείσω κ να σε ονειρευτώ - πάλι εδώ, κάτω από το φως που τρεμοπαίζει. Το φως που κλείσαμε μαζί από το σπίτι που αδειάσαμε, για να γεμίσουμε κάπου αλλού, με νέες εμπειρίες.
Κʼ κάπου εδώ, η ζωή κυλά πιο γρήγορα από το φως που ρίχνει ο σκηνοθέτης της ταινίας, πιο γρήγορα από την απόφαση της ηρωίδας να το «σκάσει» με το παλικάρι, που γνώρισε τυχαία στην πλατεία.
Κʼ κάπου εκεί η ζωή τους ξεκινά σαν παραμύθι, εκεί ακριβώς που ξεκινά το δικό μας θρίλερ, που ξετυλίγεται στην ίδια ακριβώς πλατεία. Την ώρα που ξημέρωνε για όλους, δυο ζωές έπαιρναν τον δρόμο τους, ξημέρωνε μια αδιόρατη απειλή κ για τους δυο. Οι σκιές τους, τους ακολουθούσαν συνέχεια, ότι κ να έκαναν, όπου κ να πήγαιναν. Είναι η εκδίκηση της ψυχής κ της καρδιάς, απέναντι στην ψυχρή λογική κ στον ψεύτικο εγωισμό των ανθρώπων. Είναι η έπαρση που χωρίζει κ σκοτώνει, όχι δεν είναι ο θάνατος, σίγουρα όχι.
Κʼ κάπου εδώ το παραμύθι μας τελειώνει, οι τίτλοι του τέλους πέφτουν, όπως οι σφαίρες στο πεδίο της μάχης. Για επιβίωση. Για επιβεβαίωση. Για τον δυνατότερο. Για τον καλύτερο. Για τον νικητή. Για τον ηττημένο. Για τη χαρά. Για την επιβράβευση. Για το μπράβο.
Κʼ κάπου εκεί τα σώματα πέφτουν, το ίδιο κ οι μάσκες των πολεμιστών.
Κʼ η ψυχή του «καθαρού» κάνει πάρτι στον καθαρό αέρα, γιορτάζει με τα αστέρια την απελευθέρωση της από τον «σατανά», που την είχε μαγέψει, γιατί τα πυρά τα περνούσε για πυροτεχνήματα κ την απάτη για αγάπη...
Κʼ κάπου εκεί ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της κ πετά σαν πουλί ελεύθερο κ μόνο, όμορφο κ καθαρό στον καθαρό αέρα…


Κʼ κάπου εκεί, η ζωή ξεκινά ξανά. Τα θέλει τα διαλείμματα της, για να ξαποστάσει, για να πιει νερό, το νερό της λησμονιάς, για να ξεχάσει κ να συγχωρέσει όλους όσους την πλήγωσαν κ την έριξαν κάτω.


Μα, εδώ σε θέλω, να σηκωθείς κ να πετάξεις ξανά, όπως τότε, θυμάσαι; Όπως τότε, που προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στη ζωή κ έπεφτες χιλιάδες φορές κ ξαναπροσπαθούσες κ δε το έβαζες κάτω…
Δε μπορείς καρδιά μου, να συγχωρείς μια ζωή τους περαστικούς, που θέλουν το νερό της ψυχής σου για να επιβιώσουν μες στη νύχτα κ για να χαθούν ξανά, μες στην καταιγίδα της ζωής τους…


8/6/12

Ain't no easy way*



 Ο Χ. είναι ερωτευμένος. Αγοράζει από το σουπερμάρκετ τα αγαπημένα της Α. και τα πρωινά τής φτιάχνει τοστ όπως της αρέσει, λίγο καμένο και με το τυρί να ξεχειλίζει από τις άκρες. Της στέλνει αστεία e-mail από τη δουλειά και τρυφερά sms κάθε βράδυ, ανεξάρτητα από το αν κοιμούνται μαζί ή όχι. Της γεμίζει το iPod με κομμάτια που ξέρει ότι θα της αρέσουν και κάθε Σάββατο απόγευμα της πηγαίνει τα αγαπημένα της σοκολατάκια. Της χαϊδεύει συνέχεια τα μαλλιά και της λέει όλη την ώρα πόσο όμορφη είναι. Η Α. είναι ευτυχισμένη.


Ο Χ. την έχει πληγώσει μία φορά στο παρελθόν. Πολύ. Ήταν τότε που εκείνη συνειδητοποίησε ότι αυτός ο άντρας ήξερε καλύτερα από τον καθένα πώς θα την κάνει να γελάσει, ότι με μια μικρή του κίνηση μεταμόρφωνε τα πάντα σε σκηνή από ταινία, ότι όταν την αγκάλιαζε δεν φοβόταν τίποτα. Και αφέθηκε κι ετοιμάστηκε να ζήσει την ταινία τους για όσο πάει. Μέχρι που το γύρισμα κόπηκε στη μέση ξαφνικά, εντελώς απροειδοποίητα, χωρίς καμία αιτιολογία από την εταιρεία παραγωγής. Η Α. έγινε χίλια κομμάτια.
Και μετά ο Χ. την ξαναπλήγωσε. Ήταν τότε που εκείνη πίστευε ότι τον είχε ξεπεράσει, ότι μετά από τόσον καιρό είχε μάθει πια τις παγίδες, ότι ήξερε μέχρι ποιο σημείο μπορεί να παίξει χωρίς να καεί. Αυτή τη φορά δεν θα κάνω το ίδιο λάθος, έλεγε, θα προσέξω, δεν θα δεθώ, δεν θα περιμένω τίποτα. Εκείνος δεν είχε αλλάξει καθόλου, απλώς τώρα ήταν πιο σκληρός. Κι εκείνη δεν κατάλαβε καθόλου πώς βρέθηκαν να ξαναπαίζουν στην ίδια ταινία, πάλι από την αρχή, και να σταματούν ξανά στο ίδιο σημείο. Στο μηδέν. Πολύ πιο κάτω από το μηδέν αυτή τη φορά, που έχει πολύ κρύο.
Και μετά η Α. στέγνωσε.
Ο Χ. κατάλαβε πια ότι την έχασε. Όταν την έβλεπε τυχαία στο δρόμο με κάποιον άλλο. Όταν την κοιτούσε κι εκείνη επέστρεφε ένα βλέμμα απλώς ευγενικό. Όταν δεν μπορούσε πλέον να την κάνει να γελάει. Όταν την είδε όπως πραγματικά ήταν, έτοιμη να χαριστεί ολόκληρη επειδή το θέλει, όχι επειδή το χρειάζεται. Και συνειδητοποίησε ότι τη θέλει όσο τίποτα τώρα, που την έχασε. Όχι επειδή την έχασε, επειδή τη θέλει. Και το κατάλαβε τώρα, όπως κάθε φορά που του συμβαίνει αυτό – χρειάζεται πάντα να καταστραφεί κάτι που έχει για να το εκτιμήσει. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια, συνηθίζεις να δυσκολεύεσαι και σε βάζει σε υποψίες οτιδήποτε όμορφο έρχεται ήρεμα, αβίαστα. Και η Α. έτσι είχε πάει σ' εκείνον, αβίαστα.
Ο Χ. χαμογελάει συνέχεια. Τη βλέπει να κοιμάται δίπλα του και νιώθει να αιωρείται. Ξέρει πως δεν είναι εντελώς δική του ακόμα. Αλλά έχει υπομονή. Θα περίμενε άλλα δύο χρόνια για να ξαναείναι μαζί της. Και δέκα. Και είκοσι. Θα έκανε τα τριπλά απ' όσα έχει κάνει για να την πείσει να γυρίσει. Ξέρει πως είναι τυχερός, συνήθως δεν σου δίνεται δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μάλλον τρίτη. Θα αφιερώσει τη ζωή του για να την κάνει να τον συγχωρήσει, της λέει, και το πιστεύει με όλο του το είναι.
Η Α. θα ήθελε να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Να μην είχε χρειαστεί να φτάσει στο φως μετά από τέτοιο σκοτάδι. Τώρα είναι όλα δυνατά, νιώθει πιο όμορφη από ποτέ και γελάει συνέχεια. Αλλά ήταν έτοιμη να το ζήσει αυτό από την πρώτη φορά και τη σταμάτησαν βίαια. Γι' αυτό τώρα δεν μπορεί να αφεθεί.
Κατά βάθος περιμένει κάποιον που δεν θα χρειαστεί να τη χάσει για να της αφοσιωθεί, που η ανάγκη του για δράμα θα είναι πολύ μικρότερη από την επιθυμία του για εκείνη. Δεν θα φαίνεται καν μπροστά στην επιθυμία του για εκείνη. Που θα την εκτιμήσει όχι επειδή είναι εύκολη ή δύσκολη, αλλά γιατί είναι η Α. Που με μια μικρή του κίνηση θα κάνει τα πάντα όπως πρέπει να είναι.
Ήρεμα. Αβίαστα.
 Νάσια Μπίθα *Editorial* Cosmopolitan

More than this*

Τίτλοι τέλους.
Τα φώτα ανάβουν κι εσύ, ευχαριστημένη, σκουπίζεις με τρόπο τα μάτια και τινάζεις τα ρούχα σου από τα κρυμμένα ποπ κορν (δεν θα τα βρεις ποτέ όλα). Όλα έγιναν σωστά, ξανά. Δύο παράλληλες μοναχικές ζωές συναντήθηκαν καταρρίπτοντας όλους τους νόμους της φυσικής και κατάφεραν μέσ' από έναν απίθανο συνδυασμό ιδιαιτεροτήτων να ταιριάξουν απόλυτα, μηδενίζοντας ξαφνικά όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες επικοινωνίας που είχαν μέχρι τώρα με όλους τους υπόλοιπους. Αναρωτιέσαι γιατί ποτέ δεν έχει συμβεί σ' εσένα α) να ετοιμάζεσαι να πετάξεις και να σταματήσει ο άλλος την πτήση μόνο και μόνο για να σου πει ότι σε αγαπάει (μία εβδομάδα αφού σε γνώρισε), β) να διαλύσει το πάρτι των αρραβώνων σου (;) για να σε φιλήσει στη βροχή και μετά να φύγετε μακριά απ' όλους ή, έστω, γ) να πλακώσει στο ξύλο κάποιον για χάρη σου (όποιον να 'ναι). Το πιο δύσκολο πάντως, σύμφωνα με τη μεγάλη οθόνη, είναι να συναντηθείς με το άλλο σου μισό (ή, τέλος πάντων, με αυτόν που φαντάζεσαι ότι είναι το άλλο σου μισό). Όλη η φασαρία, οι παρεξηγήσεις, η περιπέτεια και οι παρανοϊκές συμπτώσεις γίνονται γι' αυτό ακριβώς. Να βρεθείτε. Μετά κανείς δεν μας λέει τι γίνεται.
Κάθε φορά που ξεκινάς μια σχέση, θεωρείς ότι το δύσκολο πέρασε, έχεις ερωτευτεί και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Και μετά έρχεται ο πρώτος καβγάς και ο δεύτερος και μια δυσκολία να κατανοήσεις γιατί τα πράγματα δεν κυλούν σαν νερό, εύκολα, όπως ξεκίνησαν. Θυμάσαι τις προηγούμενες φορές και δεν επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη (ή έτσι νομίζεις), αλλά πάντα παρουσιάζεται κάτι, και ξαφνικά το ότι κατάφερες μετά από τόσα εμπόδια να βρεθείς με κάποιον με τον οποίο ταιριάζεις τόσο φαίνεται παιχνιδάκι μπροστά στην προσπάθεια που πρέπει να κάνεις τώρα (και στο μέλλον). Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να θέλετε και οι δύο τα ίδια πράγματα αλλά να χάνεστε στη μετάφραση. Κάθε φορά που τα βρίσκετε ξανά, είναι μαγικά και ξανακούς το τραγούδι των τελικών τίτλων και λες εδώ είμαστε, το λύσαμε, από δω και πέρα όλα θα πάνε καταπληκτικά
– και σε λίγο έχεις να αντιμετωπίσεις πάλι το πόσο δύσκολο είναι για δύο ανθρώπους να συγχρονίζονται απόλυτα και να έχουν τις ίδιες ανάγκες την ίδια στιγμή (πολύ). Και αναρωτιέσαι πόσες φορές ακόμη θα βρεθεί μπροστά σου πρόβλημα – δεν είναι δυνατό, σκέφτεσαι, αφού θέλουμε και οι δύο να είμαστε μαζί, πού βρίσκεται το εμπόδιο;
Το να βρεις πραγματικό σημείο επαφής με κάποιον δεν αποτελεί κινηματογραφικό υλικό – δεν γίνεται ξαφνικά, η μοίρα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο και δεν συμβαίνει εκεί που κάνεις άλλα σχέδια. Απαιτεί συνεχή και απόλυτα συνειδητή προσπάθεια και πολλές φορές χρειάζεται να πας πίσω και να ξεκινήσεις από την αρχή. Σε αντίθεση με το σενάριο να κάνεις ακριβώς ό,τι έκανες πάντα και απλώς να περιμένεις να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος, τώρα κάθε κίνησή σου έχει σημασία, αντίκτυπο και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Δεν υπάρχει κάποιος να σε πάρει μακριά, βρίσκεστε και οι δύο εδώ, τώρα, με τα χίλια στραβά σας αντιμέτωπα. 


Και αυτό που σε αποζημιώνει στο τέλος δεν είναι μια φαντασμαγορική σκηνή ή ένα εντυπωσιακό δράμα με happy ending. Είναι που κάθε φορά, με αυτά τα μικρά βήματα, τις υποχωρήσεις και τις αναθεωρήσεις που κάνεις για τα πράγματα όπως μέχρι τώρα τα ήξερες, ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα για σένα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Νιώθεις ότι μεγαλώνεις κι εσύ με τη σχέση, ότι ξεπερνάς τα εμπόδια ένα προς ένα και σιγά σιγά, ήρεμα, έρχεσαι όλο και πιο κοντά στον άλλο, καταλαβαίνεις πώς σκέφτεται, μαθαίνεις να συγχωρείς και να συγχωρείσαι. Μέρα με τη μέρα γίνεσαι όλο και πιο δυνατή, καλύτερη, όλο και πιο έτοιμη να αντιμετωπίσεις την επόμενη πρόκληση. Κι αυτή η αίσθηση τελικά, ότι δεν είσαι μόνη σου πια, ότι έχεις ένα συνέταιρο στο έγκλημα, δεν συγκρίνεται με τίποτα, με κανένα κινηματογραφικό φιλί στη βροχή.
Νάσια Μπίθα *Editorial* Cosmopolitan
Photobucket




-If two people love each other, but they just don't seem to get it together,when do you get to that point of enough is enough? Never.

μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς γι'αυτό που αγαπάς*

All we have is now*


«Ήταν τότε που νόμιζα ότι θα μείνουμε μαζί για πάντα» μου είπε το Τσίλι και συνέχισε με την περιγραφή της σταδιακής αποδόμησης αυτού του συναισθήματος, λίγους μήνες μετά. Προσπάθησα να θυμηθώ πότε ήταν που το ένιωσα εγώ αυτό τελευταία φορά για κάποιον, ότι θα μείνουμε μαζί για πάντα. Ποτέ, ήταν ο απογοητευτικός απολογισμός. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν ήταν δυνατό – ούτε μία δεν το πίστεψα στ’ αλήθεια.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις να μείνεις με κάποιον για πάντα; Πόσο διαρκεί το «για πάντα»; Μέχρι το τέλος της ζωής σου; Μέχρι το τέλος της δικής του; Μέχρι να ξυπνήσεις μια μέρα και να μην υπάρχει ίχνος αγάπης μεταξύ σας; Μέχρι να μάθεις πώς είναι να πονάς πολύ; Μέχρι να εμφανιστεί κάποιος τρίτος, που μηδενίζει απροειδοποίητα το κοντέρ και σε κάνει να βουτήξεις σε ένα άλλο «για πάντα» μαζί του, μέχρι το δικό σας τέλος; Τι σημασία έχει; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τον άγνωστο x, τον παράγοντα που θα κάνει τα πάντα να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι ωραίο να πιστεύεις ότι θα κρατήσει κάτι για πάντα – για όσο το πιστεύεις. Και μετά, ξαφνικά, όλες οι έννοιες αρχίζουν και γίνονται σχετικές. Ποτέ μη λες «για πάντα». Ποτέ μη λες «ποτέ». Τι σημασία έχει όμως, αλήθεια; Γιατί μας είναι τόσο σημαντικό να έχουμε όλες τις απαντήσεις;
Όλα αλλάζουν. Όλα τελειώνουν. Όλα ξαναγεννιούνται. Σε άλλες συνθήκες, με άλλους ανθρώπους, με διαφορετικά συναισθήματα. Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε συνέχεια, οπότε πώς γίνεται να έχουμε μόνο ένα ταίρι σε όλη μας τη ζωή; Πόσο προσεκτικά μπορεί να διαμορφωθεί αυτό το πολύπλοκο και αχανές σύστημα εξισώσεων με τόσους αγνώστους μέσα και μία μόνο σταθερά, το «για πάντα»; Για μερικούς υπερτυχερούς μπορεί. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που έχουν πεισμώσει, που έχουν καταφέρει να βάλουν τους αγνώστους στη θέση τους, να φτιάξουν τις δικές τους εξισώσεις, να πάνε αυτή τη σταθερά στο τέλος να τους περιμένει. Αλλά χρειάζεται ατέλειωτη επαγρύπνηση. Χρειάζεται συνεχή προσπάθεια. Χρειάζεται πραγματικό πείσμα. Έχεις; Θέλεις;

Ή, απλώς, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι στο ότι το «για πάντα» είναι τώρα. Δεν μπορείς να ξέρεις. Μπορείς όμως να επιλέξεις να ζήσεις. Μπορείς να χαρείς αυτό που σου προσφέρει πληρότητα αυτή τη στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι τι θα γίνει αύριο. Γιατί αν αφήνεις το χρόνο να περνάει ανησυχώντας για το πόσο θα κρατήσει οτιδήποτε σου προσφέρει χαρά, τη χάνεις. Είναι σαν την Κυριακή, αυτή την καταραμένη μέρα που έχει την ατυχία να προηγείται της Δευτέρας. Πόσες χαμένες Κυριακές. Και μετά γίνεται κάτι, εμφανίζεται ένας αστάθμητος παράγοντας, και εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, για να ζήσεις ξανά εκείνη τη μέρα, τότε που είχες ακόμα διακοπές και ζούσες με το άγχος ότι θα τελειώσουν. Να βιώσεις ξανά εκείνο το συναίσθημα, τότε που όλα ήταν πλημμυρισμένα από αγάπη και ανησυχούσες ότι θα σβήσει. Δεν μπορείς όμως ποτέ να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Πόσο μάταιο είναι να ανησυχείς για κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα.

«We’ll cross that bridge when we get there» μου είπε κάποιος πρόσφατα και ήταν σαν να με ξύπνησε. Είχε δίκιο.


Ζήσε. Τώρα. 
Και θα δούμε.

Νάσια Μπίθα 
*Editorial* Cosmopolitan

5/6/12

O έρωτας μοιάζει με μία σκάλα
Κάποιοι είναι σκαλοπάτια, κάποιοι πλατύσκαλα και άλλοι ο προορισμός μας...
Εσύ πόσα σκαλιά έχεις ανέβει...?

2/6/12

The lucky one.

Photobucket

Όταν μια ταινία σου υπενθυμίζει όσα πίστευες πάντα..
Όταν κάτι είναι γραμμένο να γίνει,θα γίνει...
Δεν φέρνουν την ευτυχία αυτά που κάνουμε...
Αλλά οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας...
Αγαπημένος Nickolas Sparks και αγαπημένη (πλέον) ταινία..Την συνιστώ;)

1/6/12

Charles Bukowski~Πως Να Γίνεις Μεγάλος Συγγραφέας

"Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών, ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε απλώς περισσότερη μπύρα,
μπύρα, πολλή μπύρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και παίρνε τα αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις: όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιοι χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπράμς σου και τον Μπαχ σου και την μπύρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία σ' αυτόν τον κόσμο
 που να κάνει πάνω από $ 50 (το 1977)
Αν έχεις τη δυνατότητα ν' αγαπήσεις, αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,
μα έχε πάντα υπ' όψη σου την πιθανότητα μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη η αιτία της -
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι απαραίτητα κακή.
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς σαν αράχνη- ο χρόνος είναι σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων:
της αποπομπής,
της αποτυχίας,
της προδοσίας,
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με τη μπύρα.
Η μπύρα τρέφει αδιάκοπα το αίμα, η μπύρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ' το παράθυρό σου, πάλεψέ την, άγρια, δώσ' της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που πάλεψαν γερά: τον Χεμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια, όπως τώρα εσύ,
δίχως γυναίκα,
δίχως φαΐ,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.
Πιες περισσότερη μπύρα· υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει, καλά είναι κι έτσι."


*Έτσι θα σας ευχηθώ καλό μήνα..!
Και μιας και έρχεται και καλοκαιράκι, λέω να αρχίσω να εκτιμώ περισσότερο την μπύρα;)