Ο Χ. είναι ερωτευμένος. Αγοράζει από το σουπερμάρκετ τα αγαπημένα της Α. και τα πρωινά τής φτιάχνει τοστ όπως της αρέσει, λίγο καμένο και με το τυρί να ξεχειλίζει από τις άκρες. Της στέλνει αστεία e-mail από τη δουλειά και τρυφερά sms κάθε βράδυ, ανεξάρτητα από το αν κοιμούνται μαζί ή όχι. Της γεμίζει το iPod με κομμάτια που ξέρει ότι θα της αρέσουν και κάθε Σάββατο απόγευμα της πηγαίνει τα αγαπημένα της σοκολατάκια. Της χαϊδεύει συνέχεια τα μαλλιά και της λέει όλη την ώρα πόσο όμορφη είναι. Η Α. είναι ευτυχισμένη.
Ο Χ. την έχει πληγώσει μία φορά στο παρελθόν. Πολύ. Ήταν τότε που εκείνη συνειδητοποίησε ότι αυτός ο άντρας ήξερε καλύτερα από τον καθένα πώς θα την κάνει να γελάσει, ότι με μια μικρή του κίνηση μεταμόρφωνε τα πάντα σε σκηνή από ταινία, ότι όταν την αγκάλιαζε δεν φοβόταν τίποτα. Και αφέθηκε κι ετοιμάστηκε να ζήσει την ταινία τους για όσο πάει. Μέχρι που το γύρισμα κόπηκε στη μέση ξαφνικά, εντελώς απροειδοποίητα, χωρίς καμία αιτιολογία από την εταιρεία παραγωγής. Η Α. έγινε χίλια κομμάτια.
Και μετά ο Χ. την ξαναπλήγωσε. Ήταν τότε που εκείνη πίστευε ότι τον είχε ξεπεράσει, ότι μετά από τόσον καιρό είχε μάθει πια τις παγίδες, ότι ήξερε μέχρι ποιο σημείο μπορεί να παίξει χωρίς να καεί. Αυτή τη φορά δεν θα κάνω το ίδιο λάθος, έλεγε, θα προσέξω, δεν θα δεθώ, δεν θα περιμένω τίποτα. Εκείνος δεν είχε αλλάξει καθόλου, απλώς τώρα ήταν πιο σκληρός. Κι εκείνη δεν κατάλαβε καθόλου πώς βρέθηκαν να ξαναπαίζουν στην ίδια ταινία, πάλι από την αρχή, και να σταματούν ξανά στο ίδιο σημείο. Στο μηδέν. Πολύ πιο κάτω από το μηδέν αυτή τη φορά, που έχει πολύ κρύο.
Και μετά η Α. στέγνωσε.
Ο Χ. κατάλαβε πια ότι την έχασε. Όταν την έβλεπε τυχαία στο δρόμο με κάποιον άλλο. Όταν την κοιτούσε κι εκείνη επέστρεφε ένα βλέμμα απλώς ευγενικό. Όταν δεν μπορούσε πλέον να την κάνει να γελάει. Όταν την είδε όπως πραγματικά ήταν, έτοιμη να χαριστεί ολόκληρη επειδή το θέλει, όχι επειδή το χρειάζεται. Και συνειδητοποίησε ότι τη θέλει όσο τίποτα τώρα, που την έχασε. Όχι επειδή την έχασε, επειδή τη θέλει. Και το κατάλαβε τώρα, όπως κάθε φορά που του συμβαίνει αυτό – χρειάζεται πάντα να καταστραφεί κάτι που έχει για να το εκτιμήσει. Είναι η ανθρώπινη φύση τέτοια, συνηθίζεις να δυσκολεύεσαι και σε βάζει σε υποψίες οτιδήποτε όμορφο έρχεται ήρεμα, αβίαστα. Και η Α. έτσι είχε πάει σ' εκείνον, αβίαστα.
Ο Χ. χαμογελάει συνέχεια. Τη βλέπει να κοιμάται δίπλα του και νιώθει να αιωρείται. Ξέρει πως δεν είναι εντελώς δική του ακόμα. Αλλά έχει υπομονή. Θα περίμενε άλλα δύο χρόνια για να ξαναείναι μαζί της. Και δέκα. Και είκοσι. Θα έκανε τα τριπλά απ' όσα έχει κάνει για να την πείσει να γυρίσει. Ξέρει πως είναι τυχερός, συνήθως δεν σου δίνεται δεύτερη ευκαιρία. Πόσο μάλλον τρίτη. Θα αφιερώσει τη ζωή του για να την κάνει να τον συγχωρήσει, της λέει, και το πιστεύει με όλο του το είναι.
Η Α. θα ήθελε να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Να μην είχε χρειαστεί να φτάσει στο φως μετά από τέτοιο σκοτάδι. Τώρα είναι όλα δυνατά, νιώθει πιο όμορφη από ποτέ και γελάει συνέχεια. Αλλά ήταν έτοιμη να το ζήσει αυτό από την πρώτη φορά και τη σταμάτησαν βίαια. Γι' αυτό τώρα δεν μπορεί να αφεθεί.
Κατά βάθος περιμένει κάποιον που δεν θα χρειαστεί να τη χάσει για να της αφοσιωθεί, που η ανάγκη του για δράμα θα είναι πολύ μικρότερη από την επιθυμία του για εκείνη. Δεν θα φαίνεται καν μπροστά στην επιθυμία του για εκείνη. Που θα την εκτιμήσει όχι επειδή είναι εύκολη ή δύσκολη, αλλά γιατί είναι η Α. Που με μια μικρή του κίνηση θα κάνει τα πάντα όπως πρέπει να είναι.
Ήρεμα. Αβίαστα.
Νάσια Μπίθα *Editorial* Cosmopolitan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου