«Ήταν τότε που νόμιζα ότι θα μείνουμε μαζί για πάντα» μου είπε το Τσίλι και συνέχισε με την περιγραφή της σταδιακής αποδόμησης αυτού του συναισθήματος, λίγους μήνες μετά. Προσπάθησα να θυμηθώ πότε ήταν που το ένιωσα εγώ αυτό τελευταία φορά για κάποιον, ότι θα μείνουμε μαζί για πάντα. Ποτέ, ήταν ο απογοητευτικός απολογισμός. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν ήταν δυνατό – ούτε μία δεν το πίστεψα στ’ αλήθεια.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις να μείνεις με κάποιον για πάντα; Πόσο διαρκεί το «για πάντα»; Μέχρι το τέλος της ζωής σου; Μέχρι το τέλος της δικής του; Μέχρι να ξυπνήσεις μια μέρα και να μην υπάρχει ίχνος αγάπης μεταξύ σας; Μέχρι να μάθεις πώς είναι να πονάς πολύ; Μέχρι να εμφανιστεί κάποιος τρίτος, που μηδενίζει απροειδοποίητα το κοντέρ και σε κάνει να βουτήξεις σε ένα άλλο «για πάντα» μαζί του, μέχρι το δικό σας τέλος; Τι σημασία έχει; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τον άγνωστο x, τον παράγοντα που θα κάνει τα πάντα να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι ωραίο να πιστεύεις ότι θα κρατήσει κάτι για πάντα – για όσο το πιστεύεις. Και μετά, ξαφνικά, όλες οι έννοιες αρχίζουν και γίνονται σχετικές. Ποτέ μη λες «για πάντα». Ποτέ μη λες «ποτέ». Τι σημασία έχει όμως, αλήθεια; Γιατί μας είναι τόσο σημαντικό να έχουμε όλες τις απαντήσεις;
Όλα αλλάζουν. Όλα τελειώνουν. Όλα ξαναγεννιούνται. Σε άλλες συνθήκες, με άλλους ανθρώπους, με διαφορετικά συναισθήματα. Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε συνέχεια, οπότε πώς γίνεται να έχουμε μόνο ένα ταίρι σε όλη μας τη ζωή; Πόσο προσεκτικά μπορεί να διαμορφωθεί αυτό το πολύπλοκο και αχανές σύστημα εξισώσεων με τόσους αγνώστους μέσα και μία μόνο σταθερά, το «για πάντα»; Για μερικούς υπερτυχερούς μπορεί. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που έχουν πεισμώσει, που έχουν καταφέρει να βάλουν τους αγνώστους στη θέση τους, να φτιάξουν τις δικές τους εξισώσεις, να πάνε αυτή τη σταθερά στο τέλος να τους περιμένει. Αλλά χρειάζεται ατέλειωτη επαγρύπνηση. Χρειάζεται συνεχή προσπάθεια. Χρειάζεται πραγματικό πείσμα. Έχεις; Θέλεις;
Ή, απλώς, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι στο ότι το «για πάντα» είναι τώρα. Δεν μπορείς να ξέρεις. Μπορείς όμως να επιλέξεις να ζήσεις. Μπορείς να χαρείς αυτό που σου προσφέρει πληρότητα αυτή τη στιγμή, χωρίς να σκέφτεσαι τι θα γίνει αύριο. Γιατί αν αφήνεις το χρόνο να περνάει ανησυχώντας για το πόσο θα κρατήσει οτιδήποτε σου προσφέρει χαρά, τη χάνεις. Είναι σαν την Κυριακή, αυτή την καταραμένη μέρα που έχει την ατυχία να προηγείται της Δευτέρας. Πόσες χαμένες Κυριακές. Και μετά γίνεται κάτι, εμφανίζεται ένας αστάθμητος παράγοντας, και εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, για να ζήσεις ξανά εκείνη τη μέρα, τότε που είχες ακόμα διακοπές και ζούσες με το άγχος ότι θα τελειώσουν. Να βιώσεις ξανά εκείνο το συναίσθημα, τότε που όλα ήταν πλημμυρισμένα από αγάπη και ανησυχούσες ότι θα σβήσει. Δεν μπορείς όμως ποτέ να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Πόσο μάταιο είναι να ανησυχείς για κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα.
«We’ll cross that bridge when we get there» μου είπε κάποιος πρόσφατα και ήταν σαν να με ξύπνησε. Είχε δίκιο.
Ζήσε. Τώρα.
Και θα δούμε.
Νάσια Μπίθα
*Editorial* Cosmopolitan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου