25/2/11


Μια ζωή ρε γαμώτο,μια ζωή αυτό παθαίνω.
Τα μπερδεύω όλα μες στο κεφάλι μου,τα κάνω μόνη μου κουβάρι και μετά ψάχνω να βρω την άκρη.
Κάποτε ούρλιαζα και χτυπιόμουν πώς όλα είναι θέμα "σωστού timing" και τελικά έφτασα ν'αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό, την ίδια μου την διαίσθηση! Όλα θέμα σωστού timing είναι... πάντα ήταν... 
Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι στη ζωή μας,μόνο λάθος στιγμές για να μπουν σ'αυτή...
Απλά ακόμα κι αν βρεθεί ο "σωστός" άνθρωπος, αν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αν δεν είστε και οι δύο στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα, δεν θα καταλήξει πουθενά. Ίσως χρειαστούν μήνες, μπορεί και χρόνια για να φτάσετε εκεί. Αν είναι να φτάσετε όμως, θα φτάσετε. Έστω και με καθυστέρηση. Έστω κι αν στο ενδιάμεσο ανήκετε και οι δύο κάπου αλλού, έστω και αν απογοητευτείτε από τους ανθρώπους γύρω σας.

Απογοήτευση.
Νομίζω πως για'μένα δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα.
Το να με πληγώσεις μπορώ να το αντέξω.Το να με απορρίψεις θα το ξεπεράσω.
Το να με απογοητεύσεις όμως,όταν έχω πιστέψει τόσο πολύ σ'εσένα,είναι το χειρότερό μου.
Πώς μπορείς να αγνοήσεις την απογοήτευση?

Κάποιος γύρισε και μου είπε πως "δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο" και πως "όταν κάποιος βρει το ταίρι του τότε θα γίνουν τα πάντα ώστε στο τέλος να είναι μαζί".Και έχω καταλήξει τελικά ότι συμφωνώ...
Όταν είσαι με τον άλλον θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να σε δέχεται έτσι ακριβώς όπως είσαι. 
Όλα όσα έχεις να είναι αυτά που ζητάει και όλα όσα είσαι να τον κάνουν ευτυχισμένο.
Να μην θέλει να αλλάξεις τίποτα.Για αυτόν,να είσαι τέλεια.
Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να τον πείσεις για όλα αυτά.Δεν χρειάζεται να βάζεις στην άκρη εγωισμούς και μικροπρέπειες - αυτά δεν υπάρχουν. Όταν έχεις βρει το άλλο σου μισό,δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να είσαι ο εαυτός σου.
Ούτε να δικαιολογείσαι γι'αυτό. Σε ξέρει και τον ξέρεις.
Και αυτό είναι συναίσθημα  που σε ολοκληρώνει...Δεν σε κουράζει,δεν το βαριέσαι.Δεν αμφιβάλλεις ποτέ.Μπορεί κάποιες φορές - αλλά κι αυτό διαρκεί λίγο, γιατί μέσα σου ξέρεις.

Υπήρξαν στιγμές που έχασα τον εαυτό μου, που έχασα όλα όσα πίστευα και είχα ζήσει μέχρι τώρα.
Κι αν αναρωτιέσαι,όχι,δεν είναι τυχαίο που απέκτησα ξανά έμπνευση.
Δεν ψάχνω τίποτα, ούτε βιάζομαι για κάτι πλέον. Ίσως να υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω κουραστεί και να συγκρίνω καταστάσεις χωρίς να πρέπει. Μπορεί και να κάνω καλά -  δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου όμως - δεν μου αρκεί πια το λίγο και δεν θα συμβιβαστώ με αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά μετά από πολλούς μήνες αναθεώρησης έβαλα κάποια όρια μέσα μου και πάει καιρός από τότε...

Γύρισες και μου είπες πως "για να καταλάβει ο άλλος τί έχασε,εξαφανίσου.η απουσία ενοχλεί."
Πόσο δίκιο έχεις! Το πιστεύω κι εγώ αυτό...Όλα φαίνονται μέσα στο χρόνο, τα λάθη, τα πάθη, τα σωστά... Ξέρεις τί φοβόμουν πάντα όμως? Μήπως είναι πολύ αργά... Μήπως ο χρόνος τα σβήσει όλα... Και τότε? Πόσο κρίμα θα είναι τότε?

Η αγάπη δεν είναι συνήθεια, όσο κι αν πικραίνει κάποιους αυτό. Δεν βολεύεσαι, δεν βαριέσαι, δεν κουράζεσαι. Είναι κάθε μέρα καινούρια. Δεν προσπαθείς γι'αυτή, σου βγαίνει αβίαστα. 
Ξέρεις αυτό που θες να είσαι κάθε μέρα με τον άλλον,να κάνεις τα πάντα μαζί του,να σε κάνει ευτυχισμένο και να μην μπορείς ούτε μια μέρα μακρυά του? Ε αυτό.
Αν δεν έχεις αυτό, τότε κάτι πάει λάθος. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. 
Μπορεί αυτή να είναι απλά η δική μου οπτική γωνία.Αλλά όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση:
"Είμαι κάποια που ψάχνει την αγάπη. 
Την αληθινή αγάπη. 
Εξωφρενική,άβολη,ολοκληρωτική,δεν-μπορούμε-να-ζήσουμε-ο-ένας-χωρίς-τον-άλλον αγάπη" :)

Αν με ρωτάς,φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχει.
Κι όσοι έχουν καταφέρει να την ζήσουν είναι πολύ τυχεροί.

Όλα θέμα χρόνου είναι... Ίσως τελικά όσο κυνηγάς το άλλο σου μισό, να μην βλέπεις ότι είναι μες στα μάτια σου. Ίσως να σου πάρει καιρό να το καταλάβεις. Ίσως να είσαι ακόμα στο ψάξιμο!
Ένα όμως είναι σίγουρο: Αν το βρεις, και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα είσαι μαζί του.
Μην συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που μπορείς να δώσεις - γιατί σ'αυτή την ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις - ή όχι?

Όπως και να'χει πάντως, ο καθένας τελικά βρίσκει τον δρόμο του.
Αρκεί να κάνεις πάντα αυτό που νιώθεις μέσα σου - αυτό πάντα στο τέλος αποδυκνείεται ότι είναι και το πιο σωστό!

ΥΓ. Στο υποσχέθηκα πως η επόμενη ανάρτηση θα είναι εμπνευσμένη από'σένα! Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το τόσο όμορφο συναίσθημα που μου βγάζεις! Μπορεί να μην σε έχω δει ποτέ,αλλά νιώθω ότι σε ξέρω χρόνια. Να περνάς καλά και να προσέχεις:)



17/2/11

Έμπνευση δεν έχω. Έχω όμορφους ανθρώπους όμως γύρω μου. Κι αυτό μου φτάνει.

Τώρα πια, που έμαθα και τα πιο σημαντικά. Τώρα πια μπορώ να το λέω.
Όλα εντάξει.
Κι ας με είχαν μάθει ότι τα όνειρα είναι ψεύτικα.
Κατάλαβα τελικά ότι, όση ψευτιά κι αν έχεις γύρω σου, άμα δεν την έχεις μέσα σου,
όλα εντάξει.
Γιατί μπορώ να διώξω ότι άσχημο φώλιαζε μέσα μου και δεν ήταν δικό μου.
Και να κρατήσω μόνο αυτά που με γεμίζουν.
Γιατί μπορώ να πω αυτά που νιώθω χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα.
Κι εγώ κι ο εαυτός μου τώρα πια τα πηγαίνουμε τέλεια.
Και ξυπνάμε το πρωί και μπορούμε και κοιτάμε έξω τον ουρανό.
Γιατί καθαρίσαμε από τις τύψεις.
Γιατί ξεσκονίσαμε συρτάρια με ευχές και ονόματα και υποσχέσεις και κρατήσαμε τα μισά απ'τα μισά απ'όσα λέγανε.
Και αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε λόγια πια –τα σιχαθήκαμε- αλλά πράξεις.
Το αντάλλαγμα βαρύ. Γιατί τελικά λίγοι σε αντέχουν.

Όμως αυτοί οι λίγοι αξίζουν μοναχά.
Οι λίγοι που αντέχουν. Την αλήθεια.
Αυτοί μονάχα αξίζουν.

Αυτοί που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι εκεί να σε δέχονται έτσι όπως είσαι.
Με τα καλά και τα άσχημά σου – όσα κι αν είναι.

Δεν θα συμβιβαστώ - γιατί να το κάνω άλλωστε?
Όταν ξέρω πως ο καθένας τελικά έχει το ταίρι που του αξίζει.
Κι όταν το βρει,καταθέτουν τα όπλα και οι δύο.
Κι άμα είναι να σκοτωθούν, θα σκοτωθούν με τα χέρια!
Τώρα έμαθα πως δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. 
Το δύσκολο είναι να το βρεις. Μετά ξέρεις τί πρέπει να κάνεις.

Πάνω απ’όλα όμως έμαθα να περπατάω στο δρόμο και να βλέπω.
να βλέπω, κι όχι απλώς να κοιτώ
Να βλέπω τους ανθρώπους - στα μάτια μερικών -όχι πολλών, των λίγων-
να βλέπω τη λάμψη αυτή την καθαρή.

Την αλήθεια τους.

Κι από τότε ξέρω.
Ότι αξίζουν στ'αλήθεια μόνο όσοι σε έχουν μέσα τους.

Αν τους κοιτάξεις μέσα στα μάτια, θα δεις…

πόσο δύσκολο μπορεί να είναι...?

10/2/11

Ξεκινάς.
Ξεκινάς κι ελπίζεις ότι θα γράψεις για ανθρώπους άλλους, ξένους ανθρώπους.
Για όλους αυτούς που είναι γύρω σου.

Ξεκινάς κι ελπίζεις ότι δε θα αφήσεις αυτή τη φωτιά μέσα σου να σου πάρει το μυαλό.
Ότι δε θα την αφήσεις να σε παρασύρει στη σκέψη του.

Όχι, δε θα αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν ξανά.


Γράφεις για όλα όσα αλλάζουν γύρω σου.
Γράφεις και για όλα όσα μένουν γύρω σου ίδια.

Γράφεις για τα πάντα εκτός από εκείνον.
Κι όμως, μόνο εκείνος είναι στο μυαλό σου.


Κοιτάς τη σελίδα και κάτι δε σου φτάνει.
Κάτι σου λείπει, τη βλέπεις μισή.

Γράφεις αλήθειες-τα ψέματα ποτέ δε μπορούσες να τα βάλεις σε μια γραμμή.
μοιάζουν να φουντώνουν, τα τέρατα` να ξεφεύγουν απ'τις γραμμές και να γεμίζουν σελίδες ολόκληρες` πολλαπλασιαζόμενα με μία μανία πρωτόγνωρη, που σε τρομάζει` ανεξέλεγκτα και τόσο ωμά που μένεις να κοιτάς ανήμπορος τώρα, όσα δημιούργησες να σε πνίγουν

Γράφεις αλήθειες, το ξέρεις αυτό.
Γράφεις αλήθειες, μα δε σε γεμίζουν.

Ζητά η ψυχή σου.
Ζητά η ψυχή σου κι εσύ υπακούς.

Βάζεις το τραγούδι. Τυχαία.
Αυτό που τον θυμίζει.
-αυτό και μαζί του τόσα ακόμη-

Κι είναι σα να ματώνει κάτι μέσα σου βαθιά.
Κι είναι σαν να είναι πάλι μπροστά σου.

Κι ακούς τη φωνή του.
Το ξέρεις, είναι εκεί.
Το ξέρεις, κι ας μην τον βλέπεις.

Εκεί είναι.
Μαζί σου.

Γράφεις ξανά. Σε καινούρια σελίδα.
Γράφεις.
Και γεμίζεις.

Όχι τη σελίδα -αυτή άλλωστε δε πρόλαβε να γεμίσει ακόμη.
-βλέπεις, πάντα σκεφτόσουν πιο γρήγορα απ'ότι έγραφες και έτσι ποτέ δεν κατάφερες να γράψεις όλα όσα σκεφτόσουν-

Όχι, τη ψυχή σου γέμιζες.
Με εκείνον.

Όχι, όχι με εκείνον.
Μόνο με την αγάπη σου.
Με την αγάπη σου γι'αυτόν.

Κουράζεσαι και σταματάς.

Σταματάς.
Όχι γιατί κουράστηκες να γράφεις,
-είχες προσευχηθεί σε κάποιον κάποτε και τον είχες παρακαλέσει να μην κουραστείς ποτέ-

Σταματάς γιατί σε κούρασαν οι φωνές.
Ξεκίνησαν ψιθυρίζοντας. Τώρα πια ουρλιάζουν.

Δύο λέξεις μόνο.

Ματαιότητα.
Ανοησία.

Ματαιότητα κι ανοησία.

Σταματάς και διαβάζεις όλα όσα έγραψες.
Για εκείνον όχι για τους άλλους ανθρώπους, τους ξένους, τους φορτικούς.
Το τραγούδι δε σταμάτησε στιγμή.
-ευλογημένο repeat-

Το σταματάς όμως εσύ.

Όχι,δε θα αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν ξανά.

Μάταιο είναι.
Τι ανόητη, τι ανόητη αγάπη!
-και κάπως έτσι αρνείσαι ό,τι ήσουν κι όλα όσα είσαι και θα είσαι-

Μα η ψυχή σου ουρλιάζει:

Ποιός άλλος όμως;
Ποιός;

Αν αυτός δεν είναι αγάπη, τότε ποιός;

Κανείς άλλος. 
Μόνο αυτός.

Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου...
Όταν το πνεύμα μου κινείται γύρω μου,
ο χρόνος περιστρέφεται γύρω μου...μαζί του...
...και μαζί μου συγχρόνως...
Κατασκοπεύω το κενό μου ….
Μέρες νεκρές μ ’αγκαλιάσανε...
Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους
και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου...
Οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη...
Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη!
Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου σ'ένα σπασμένο τζάμι
Η αφιέρωση πάνω του δεν υπάρχει πια...Ούτε εμείς υπάρχουμε...
Με νιώθω ώρες ώρες ν’αγγίζω τ’αντικείμενα με την τρυφερότητα της αποχής...
Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες...
Ο κύριος Χρήστος περιμένει να πατήσω το play
Να διαγράψει η φωνή του
τις κραυγές που ακούγονται...
Και εγώ αναρωτιέμαι πώς ζεις...
Και αν ζεις ,
τον πόνο της ύπαρξης σου,
τον διέγραψες άραγε;
Και αν ναι….
Πως γίνεται κάτι τέτοιο ;
Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ'τις μουσικές και με καλούνε σε δείπνο
Μου προσφέρουν το χάος...
Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα;
Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου...
Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,ίσως και να'σουνα εδώ...
Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,ίσως και να είχες πεθάνει!
Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου,και φταίω μόνον εγώ γι'αυτό...
Κινούμενη άμμος η απουσία σου, με διεκδικεί με πάθος...