Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου...

Όταν το πνεύμα μου κινείται γύρω μου,

ο χρόνος περιστρέφεται γύρω μου...μαζί του...

...και μαζί μου συγχρόνως...

Κατασκοπεύω το κενό μου ….

Μέρες νεκρές μ ’αγκαλιάσανε...

Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους

και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου...

Οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη...

Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη!

Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου σ'ένα σπασμένο τζάμι

Η αφιέρωση πάνω του δεν υπάρχει πια...Ούτε εμείς υπάρχουμε...

Με νιώθω ώρες ώρες ν’αγγίζω τ’αντικείμενα με την τρυφερότητα της αποχής...

Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες...

Ο κύριος Χρήστος περιμένει να πατήσω το play

Να διαγράψει η φωνή του

τις κραυγές που ακούγονται...

Και εγώ αναρωτιέμαι πώς ζεις...

Και αν ζεις ,

τον πόνο της ύπαρξης σου,

τον διέγραψες άραγε;

Και αν ναι….

Πως γίνεται κάτι τέτοιο ;

Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ'τις μουσικές και με καλούνε σε δείπνο

Μου προσφέρουν το χάος...

Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα;

Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου...

Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,ίσως και να'σουνα εδώ...

Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,ίσως και να είχες πεθάνει!

Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου,και φταίω μόνον εγώ γι'αυτό...

Κινούμενη άμμος η απουσία σου, με διεκδικεί με πάθος...