Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω

Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει "έλα,δοκίμασε άλλη μια"
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω

Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά

Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδήσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματώ και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά

Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω

Και πάω να γιατρευτώ ξανά...

Εκείνο το απόγευμα εκείνος και εκείνη καθόντουσαν αντικριστά στο μικρό παγκάκι.

Εκείνη κοιτούσε την θάλασσα κι εκείνος της έλεγε πόσο παιδί είναι όταν γελάει...

Τον κοίταξε με περιέργεια...Διάβασε τόσα στα μάτια του που τελικά τα ομολόγησε με λέξεις...

Και εκεί στο μικρό παγκάκι,έγιναν οι λέξεις όρκοι και οι σιωπές φιλιά...

Όρκοι που λέμε σε εραστές, τα ίδια λόγια, τα ίδια βλέμματα...

Μα το κορίτσι χαμογελούσε....

Έμοιαζαν τα λόγια πρωτόγνωρα κι ας τα είχε ακούσει κι ας τα είχε πει - κι ας ήξερε... ότι και εκείνος τα είπε και σε άλλα κορίτσια.

Πήρε το χαζό όρκο και έφτιαξε μια κορδέλα, τον έδεσε στην καρδιά της με όλα αυτά τα λόγια να μην τα ξεχάσει λεπτό...

Οι μήνες πέρασαν, ο καιρός κρύωσε, το παγκάκι βράχηκε απ τις σταγόνες της βροχής, εκείνος έφυγε ξαφνικά χωρίς να αφήσει ψίχουλα για να βρει το κορίτσι τον δρόμο...

Η κόκκινη κορδέλα έγινε Κόμπος στην καρδιά της.

Τις νύχτες δεν την άφηνε να αναπνεύσει, τις μέρες της έκλεβε οξυγόνο...

Μα είναι κάτι νύχτες σαν την χτεσινή που μπήγει τα δάκτυλά της τόσο βαθιά που ξέρει οτι θα φτάσει να λύσει την αναθεματισμένη κορδέλα...

Τι κρίμα που μόλις πάει να την πιάσει παγώνει...και μένει άλλο ένα απόγευμα να κοιτάζει την θάλασσα περιμένοντας ότι κάτι θα αλλάξει...

Μια ζωή ρε γαμώτο,μια ζωή αυτό παθαίνω.

Τα μπερδεύω όλα μες στο κεφάλι μου,τα κάνω μόνη μου κουβάρι και μετά ψάχνω να βρω την άκρη.

Κάποτε ούρλιαζα και χτυπιόμουν πώς όλα είναι θέμα "σωστού timing" και τελικά έφτασα ν'αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό, την ίδια μου την διαίσθηση! Όλα θέμα σωστού timing είναι... πάντα ήταν... 

Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι στη ζωή μας,μόνο λάθος στιγμές για να μπουν σ'αυτή...

Απλά ακόμα κι αν βρεθεί ο "σωστός" άνθρωπος, αν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αν δεν είστε και οι δύο στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα, δεν θα καταλήξει πουθενά. Ίσως χρειαστούν μήνες, μπορεί και χρόνια για να φτάσετε εκεί. Αν είναι να φτάσετε όμως, θα φτάσετε. Έστω και με καθυστέρηση. Έστω κι αν στο ενδιάμεσο ανήκετε και οι δύο κάπου αλλού, έστω και αν απογοητευτείτε από τους ανθρώπους γύρω σας.

Απογοήτευση.

Νομίζω πως για'μένα δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα.

Το να με πληγώσεις μπορώ να το αντέξω.Το να με απορρίψεις θα το ξεπεράσω.

Το να με απογοητεύσεις όμως,όταν έχω πιστέψει τόσο πολύ σ'εσένα,είναι το χειρότερό μου.

Πώς μπορείς να αγνοήσεις την απογοήτευση?

Κάποιος γύρισε και μου είπε πως "δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο" και πως "όταν κάποιος βρει το ταίρι του τότε θα γίνουν τα πάντα ώστε στο τέλος να είναι μαζί".Και έχω καταλήξει τελικά ότι συμφωνώ...

Όταν είσαι με τον άλλον θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να σε δέχεται έτσι ακριβώς όπως είσαι. 

Όλα όσα έχεις να είναι αυτά που ζητάει και όλα όσα είσαι να τον κάνουν ευτυχισμένο.

Να μην θέλει να αλλάξεις τίποτα.Για αυτόν,να είσαι τέλεια.

Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να τον πείσεις για όλα αυτά.Δεν χρειάζεται να βάζεις στην άκρη εγωισμούς και μικροπρέπειες - αυτά δεν υπάρχουν. Όταν έχεις βρει το άλλο σου μισό,δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να είσαι ο εαυτός σου.

Ούτε να δικαιολογείσαι γι'αυτό. Σε ξέρει και τον ξέρεις.

Και αυτό είναι συναίσθημα  που σε ολοκληρώνει...Δεν σε κουράζει,δεν το βαριέσαι.Δεν αμφιβάλλεις ποτέ.Μπορεί κάποιες φορές - αλλά κι αυτό διαρκεί λίγο, γιατί μέσα σου ξέρεις.

Υπήρξαν στιγμές που έχασα τον εαυτό μου, που έχασα όλα όσα πίστευα και είχα ζήσει μέχρι τώρα.

Κι αν αναρωτιέσαι,όχι,δεν είναι τυχαίο που απέκτησα ξανά έμπνευση.

Δεν ψάχνω τίποτα, ούτε βιάζομαι για κάτι πλέον. Ίσως να υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω κουραστεί και να συγκρίνω καταστάσεις χωρίς να πρέπει. Μπορεί και να κάνω καλά -  δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου όμως - δεν μου αρκεί πια το λίγο και δεν θα συμβιβαστώ με αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά μετά από πολλούς μήνες αναθεώρησης έβαλα κάποια όρια μέσα μου και πάει καιρός από τότε...

Γύρισες και μου είπες πως "για να καταλάβει ο άλλος τί έχασε,εξαφανίσου.η απουσία ενοχλεί."

Πόσο δίκιο έχεις! Το πιστεύω κι εγώ αυτό...Όλα φαίνονται μέσα στο χρόνο, τα λάθη, τα πάθη, τα σωστά... Ξέρεις τί φοβόμουν πάντα όμως? Μήπως είναι πολύ αργά... Μήπως ο χρόνος τα σβήσει όλα... Και τότε? Πόσο κρίμα θα είναι τότε?

Η αγάπη δεν είναι συνήθεια, όσο κι αν πικραίνει κάποιους αυτό. Δεν βολεύεσαι, δεν βαριέσαι, δεν κουράζεσαι. Είναι κάθε μέρα καινούρια. Δεν προσπαθείς γι'αυτή, σου βγαίνει αβίαστα. 

Ξέρεις αυτό που θες να είσαι κάθε μέρα με τον άλλον,να κάνεις τα πάντα μαζί του,να σε κάνει ευτυχισμένο και να μην μπορείς ούτε μια μέρα μακρυά του? Ε αυτό.

Αν δεν έχεις αυτό, τότε κάτι πάει λάθος. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. 

Μπορεί αυτή να είναι απλά η δική μου οπτική γωνία.Αλλά όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση:

"Είμαι κάποια που ψάχνει την αγάπη. 

Την αληθινή αγάπη. 

Εξωφρενική,άβολη,ολοκληρωτική,δεν-μπορούμε-να-ζήσουμε-ο-ένας-χωρίς-τον-άλλον αγάπη" :)

Αν με ρωτάς,φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχει.

Κι όσοι έχουν καταφέρει να την ζήσουν είναι πολύ τυχεροί.

Όλα θέμα χρόνου είναι... Ίσως τελικά όσο κυνηγάς το άλλο σου μισό, να μην βλέπεις ότι είναι μες στα μάτια σου. Ίσως να σου πάρει καιρό να το καταλάβεις. Ίσως να είσαι ακόμα στο ψάξιμο!

Ένα όμως είναι σίγουρο: Αν το βρεις, και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα είσαι μαζί του.

Μην συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που μπορείς να δώσεις - γιατί σ'αυτή την ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις - ή όχι?

Όπως και να'χει πάντως, ο καθένας τελικά βρίσκει τον δρόμο του.

Αρκεί να κάνεις πάντα αυτό που νιώθεις μέσα σου - αυτό πάντα στο τέλος αποδυκνείεται ότι είναι και το πιο σωστό!

ΥΓ. Στο υποσχέθηκα πως η επόμενη ανάρτηση θα είναι εμπνευσμένη από'σένα! Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το τόσο όμορφο συναίσθημα που μου βγάζεις! Μπορεί να μην σε έχω δει ποτέ,αλλά νιώθω ότι σε ξέρω χρόνια. Να περνάς καλά και να προσέχεις:)

Έμπνευση δεν έχω. Έχω όμορφους ανθρώπους όμως γύρω μου. Κι αυτό μου φτάνει.

Τώρα πια, που έμαθα και τα πιο σημαντικά. Τώρα πια μπορώ να το λέω.
Όλα εντάξει.
Κι ας με είχαν μάθει ότι τα όνειρα είναι ψεύτικα.
Κατάλαβα τελικά ότι, όση ψευτιά κι αν έχεις γύρω σου, άμα δεν την έχεις μέσα σου,
όλα εντάξει.
Γιατί μπορώ να διώξω ότι άσχημο φώλιαζε μέσα μου και δεν ήταν δικό μου.
Και να κρατήσω μόνο αυτά που με γεμίζουν.
Γιατί μπορώ να πω αυτά που νιώθω χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα.
Κι εγώ κι ο εαυτός μου τώρα πια τα πηγαίνουμε τέλεια.
Και ξυπνάμε το πρωί και μπορούμε και κοιτάμε έξω τον ουρανό.
Γιατί καθαρίσαμε από τις τύψεις.
Γιατί ξεσκονίσαμε συρτάρια με ευχές και ονόματα και υποσχέσεις και κρατήσαμε τα μισά απ'τα μισά απ'όσα λέγανε.
Και αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε λόγια πια –τα σιχαθήκαμε- αλλά πράξεις.
Το αντάλλαγμα βαρύ. Γιατί τελικά λίγοι σε αντέχουν.

Όμως αυτοί οι λίγοι αξίζουν μοναχά.
Οι λίγοι που αντέχουν. Την αλήθεια.
Αυτοί μονάχα αξίζουν.

Αυτοί που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι εκεί να σε δέχονται έτσι όπως είσαι.
Με τα καλά και τα άσχημά σου – όσα κι αν είναι.

Δεν θα συμβιβαστώ - γιατί να το κάνω άλλωστε?

Όταν ξέρω πως ο καθένας τελικά έχει το ταίρι που του αξίζει.

Κι όταν το βρει,καταθέτουν τα όπλα και οι δύο.

Κι άμα είναι να σκοτωθούν, θα σκοτωθούν με τα χέρια!

Τώρα έμαθα πως δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. 

Το δύσκολο είναι να το βρεις. Μετά ξέρεις τί πρέπει να κάνεις.

Πάνω απ’όλα όμως έμαθα να περπατάω στο δρόμο και να βλέπω.
να βλέπω, κι όχι απλώς να κοιτώ
Να βλέπω τους ανθρώπους - στα μάτια μερικών -όχι πολλών, των λίγων-
να βλέπω τη λάμψη αυτή την καθαρή.

Την αλήθεια τους.

Κι από τότε ξέρω.
Ότι αξίζουν στ'αλήθεια μόνο όσοι σε έχουν μέσα τους.

Αν τους κοιτάξεις μέσα στα μάτια, θα δεις…

https://www.youtube.com/watch?v=idHrz_xqwsk

πόσο δύσκολο μπορεί να είναι...?

Ξεκινάς.

Ξεκινάς κι ελπίζεις ότι θα γράψεις για ανθρώπους άλλους, ξένους ανθρώπους.

Για όλους αυτούς που είναι γύρω σου.

Ξεκινάς κι ελπίζεις ότι δε θα αφήσεις αυτή τη φωτιά μέσα σου να σου πάρει το μυαλό.

Ότι δε θα την αφήσεις να σε παρασύρει στη σκέψη του.

Όχι, δε θα αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν ξανά.

Γράφεις για όλα όσα αλλάζουν γύρω σου.

Γράφεις και για όλα όσα μένουν γύρω σου ίδια.

Γράφεις για τα πάντα εκτός από εκείνον.

Κι όμως, μόνο εκείνος είναι στο μυαλό σου.

Κοιτάς τη σελίδα και κάτι δε σου φτάνει.

Κάτι σου λείπει, τη βλέπεις μισή.

Γράφεις αλήθειες-τα ψέματα ποτέ δε μπορούσες να τα βάλεις σε μια γραμμή.

μοιάζουν να φουντώνουν, τα τέρατα` να ξεφεύγουν απ'τις γραμμές και να γεμίζουν σελίδες ολόκληρες` πολλαπλασιαζόμενα με μία μανία πρωτόγνωρη, που σε τρομάζει` ανεξέλεγκτα και τόσο ωμά που μένεις να κοιτάς ανήμπορος τώρα, όσα δημιούργησες να σε πνίγουν

Γράφεις αλήθειες, το ξέρεις αυτό.

Γράφεις αλήθειες, μα δε σε γεμίζουν.

Ζητά η ψυχή σου.

Ζητά η ψυχή σου κι εσύ υπακούς.

Βάζεις το τραγούδι. Τυχαία.

Αυτό που τον θυμίζει.

-αυτό και μαζί του τόσα ακόμη-

Κι είναι σα να ματώνει κάτι μέσα σου βαθιά.

Κι είναι σαν να είναι πάλι μπροστά σου.

Κι ακούς τη φωνή του.

Το ξέρεις, είναι εκεί.

Το ξέρεις, κι ας μην τον βλέπεις.

Εκεί είναι.

Μαζί σου.

Γράφεις ξανά. Σε καινούρια σελίδα.

Γράφεις.

Και γεμίζεις.

Όχι τη σελίδα -αυτή άλλωστε δε πρόλαβε να γεμίσει ακόμη.
-βλέπεις, πάντα σκεφτόσουν πιο γρήγορα απ'ότι έγραφες και έτσι ποτέ δεν κατάφερες να γράψεις όλα όσα σκεφτόσουν-

Όχι, τη ψυχή σου γέμιζες.

Με εκείνον.

Όχι, όχι με εκείνον.

Μόνο με την αγάπη σου.

Με την αγάπη σου γι'αυτόν.

Κουράζεσαι και σταματάς.

Σταματάς.

Όχι γιατί κουράστηκες να γράφεις,

-είχες προσευχηθεί σε κάποιον κάποτε και τον είχες παρακαλέσει να μην κουραστείς ποτέ-

Σταματάς γιατί σε κούρασαν οι φωνές.

Ξεκίνησαν ψιθυρίζοντας. Τώρα πια ουρλιάζουν.

Δύο λέξεις μόνο.

Ματαιότητα.
Ανοησία.

Ματαιότητα κι ανοησία.

Σταματάς και διαβάζεις όλα όσα έγραψες.

Για εκείνον όχι για τους άλλους ανθρώπους, τους ξένους, τους φορτικούς.

Το τραγούδι δε σταμάτησε στιγμή.

-ευλογημένο repeat-

Το σταματάς όμως εσύ.

Όχι,δε θα αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν ξανά.

Μάταιο είναι.

Τι ανόητη, τι ανόητη αγάπη!

-και κάπως έτσι αρνείσαι ό,τι ήσουν κι όλα όσα είσαι και θα είσαι-

Μα η ψυχή σου ουρλιάζει:

Ποιός άλλος όμως;
Ποιός;

Αν αυτός δεν είναι αγάπη, τότε ποιός;

Κανείς άλλος. 

Μόνο αυτός.

Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου...

Όταν το πνεύμα μου κινείται γύρω μου,

ο χρόνος περιστρέφεται γύρω μου...μαζί του...

...και μαζί μου συγχρόνως...

Κατασκοπεύω το κενό μου ….

Μέρες νεκρές μ ’αγκαλιάσανε...

Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους

και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου...

Οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη...

Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη!

Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου σ'ένα σπασμένο τζάμι

Η αφιέρωση πάνω του δεν υπάρχει πια...Ούτε εμείς υπάρχουμε...

Με νιώθω ώρες ώρες ν’αγγίζω τ’αντικείμενα με την τρυφερότητα της αποχής...

Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες...

Ο κύριος Χρήστος περιμένει να πατήσω το play

Να διαγράψει η φωνή του

τις κραυγές που ακούγονται...

Και εγώ αναρωτιέμαι πώς ζεις...

Και αν ζεις ,

τον πόνο της ύπαρξης σου,

τον διέγραψες άραγε;

Και αν ναι….

Πως γίνεται κάτι τέτοιο ;

Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ'τις μουσικές και με καλούνε σε δείπνο

Μου προσφέρουν το χάος...

Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα;

Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου...

Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,ίσως και να'σουνα εδώ...

Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,ίσως και να είχες πεθάνει!

Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου,και φταίω μόνον εγώ γι'αυτό...

Κινούμενη άμμος η απουσία σου, με διεκδικεί με πάθος...

Μη με πληγώνεις μάτια μου..

Μη με πληγώνεις μάτια μου...

Γιατί θα πέσουν όλα τα αστέρια πάνω μου για να με προστατέψουν και τότε θα ΛΑΜΠΩ πιο πολύ...

Μη με πληγώνεις....γιατί θ'ανοίξει μια παπαρουνίτσα τα πέταλα της και θα γίνω πιο τρυφερή

και με πιο κόκκινα μαγουλάκια...

 Μη με πληγώνεις,γιατί θα με πάρει μια χελωνίτσα στο καβούκι της και ένα ψάρι στη σπηλιά του και το ηλιοβασίλεμα σε άλλο βουνό και θα με ψάχνεις...

 Κι εγώ δε θα σε βλέπω και θα κλαις και θα νομίζω πώς ακόμα θα θέλεις να με πληγώνεις

και δε θα βγαίνω γιατί δε θα το ξέρω και θα πληγωθείς...

 Κι όταν σε δω ξανά, δε θα ταιριάζουμε πάλι...Γιατί τα όμοια δεν είναι ποτέ μαζί...

Μη με πληγώνεις,γιατί θα με πάρουν οι άνεμοι και θα με κάνουν θεά κι εσύ δε θα με φτάνεις...

 Μη το κάνεις,γιατί θα μ'αγκαλιάσει ο ήλιος στις αχτίνες του κι ένας εξωγήινος και θα γίνω πιο θερμή...!

Γι'αυτό σου λέω,μη με πληγώνεις,γιατί θα έρθουν οι γλάροι και θα μου δώσουν τη φωνή τους

και δε θα ξέρεις τι γλώσσα μιλάω και θα σε ξεχάσω!

Και θα νιώσεις ΜΟΝΑΞΙΑ!

 Μη με πληγώνεις,γιατί θα γυμνωθώ και θα παίξω στις σαπουνάδες και θα κάνω γκριμάτσες και θα γαργαλάω μόνη μου τις πατούσες μου και θα γελάω και θα σου αρέσω ακόμα πιο πολύ

 Και θα έχουν περάσει πολλές νύχτες και θα έχω γλιστρήσει σε άλλη πόλη....

Και θα ραγίζει η καρδιά σου, γιατί ράγισες τη δική μου...

Γιατί οι ενοχές σου θα πονάνε πιο πολύ από τη θλίψη μου...

 Γι'αυτό σου λέω,

μη με πληγώνεις μάτια μου...

Γιατί θα φοβάμαι να έρχομαι στα όνειρά σου...

Κι αν μας χάσεις...θα έχεις χάσει το μυαλό και την καρδιά σου...

Για λογαριασμό σου.
Και δεν πάνε όλα να..; Να πάνε όλα.

Βράδια και πρωινά. Βδομάδες, μήνες.

Βδομάδες, μήνες και χρόνια.

Λάθος άνθρωποι και σωστοί.

Άνθρωποι που εσύ τους κάνεις να είναι αυτό που είναι. Ό,τι κι αν είναι.

Άνθρωποι που κλαις, γελάς και ζεις μαζί με τη φωνή τους.

Σε μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας.

Χωρίς καμία έμπνευση πλέον, μόνο με δυο μάτια ανοιχτά-διαλέγεις.

Διαλέγεις ανθρώπους.

Κι εγώ διάλεξα.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -σου το'πα.

Και κανένας.

Κανένας πόνος, από κανένα χέρι, στόμα, φωνή.

Γιατί δυο άνθρωποι που δένουν τις ζωές τους δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ.
Κι αν το κάνουν, κομματιάζουν τόσο τη ψυχή τους που μετά μένει μόνο ο πόνος.
Ο πόνος αλλάζει, διαβάλλει και παγώνει.
Κι έτσι οι άνθρωποι που μένουν πίσω δε μοιάζουν ποτέ σε αυτό που ήταν πρώτα.

Και ξέρω ότι δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς.

Δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς, ούτε για να σε πονάνε.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -στο λέω.

Και κανένας.

Μη φοβάσαι λοιπόν ούτε κι εσύ.

★Καλά Χριστούγεννα σε όλους!★

Ξέρεις αυτό που είσαι με έναν άνθρωπο και…

Κάτσε να θυμηθώ πως το λένε…

Αυτό που δεν σε ενδιαφέρει τι θα πεις γιατί ακόμη και μαλακία να είναι θα γελάσετε.

Αυτό που δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασε η μέρα όταν είστε μαζί. Όχι απλά η ώρα, η μέρα.

Αυτό που απλά σας βαράει και πάτε όπου σας κατέβει. Για ταινία, για πατινάζ, ιππασία, για πίτσα σε παγκάκι, για απλή βόλτα γύρω από το τετράγωνο, για βρώμικο, για τριήμερο σε νησί, για τριήμερο στην ζούγκλα με τον ταρζάν (ή και χωρίς τον ταρζάν).

Αυτό που όταν σου λέει ευχάριστα νέα θέλει η ψυχή σου να πηδήξει έξω από το σώμα σου και να τον/την αγκαλιάσει για να μοιραστείς την χαρά.

Αυτό που μπορεί να κάθεστε χωρίς να μιλάτε και να μην το προσέξατε.

Αυτό που θες μόνο το καλύτερο για τον άλλον γιατί αξίζει πολλά και κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου και αν δεν περνά βουτάς και το πιάνεις.

Αυτό που όταν δακρύζει δεν θες απλά να τα σκουπίζεις αλλά να τα κλάψεις εσύ για να μην σηκώνουν μόνο τα μάτια τους/της το βάρος τους.

Αυτό που καταλάθος πίνεις από τον καφέ του/της και αντί να σιχαθείς και να ζητήσεις συγνώμη, ξαφνικά τρώτε ο ένας το φαγητό του άλλου.

Αυτό που δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι γιατί η γνώμη σου για εκείνον/εκείνην αρκεί.

Αυτό που σε κάνει να παρατάς τα πάντα και να τρέχεις να συμπαρασταθείς όταν κάτι στραβώσει.

Αυτό που μπορείς να το μοιραστείς με όλο τον κόσμο χωρίς να ντρέπεσαι.

Αυτό που χαμογελώντας στρώνεις να κοιμηθείς στο πάτωμα για να μην ενοχλείς το ροχαλητό του/της.

Αυτό που δεν σε νοιάζει τι ήταν αλλά τι πρόκειται να γίνει.

Αυτό που ξέρεις πότε φοβάται στον κινηματογράφο και κλείνετε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Αυτό που θα δώσεις λεφτά αν τα χρειάζεται και δεν σε ενδιαφέρει που θα γυρίσεις σπίτι σου με τα πόδια.

Αυτό που δεν χρειάζεται κάθε 3 και λίγο να νιώθεις καχυποψίες και ανασφάλεια γιατί τον/την εμπιστεύεσαι.

Αυτό που σε κάνει να σβήνεις το τσιγάρο από μόνος/η σου για να μην του/της κάνεις κακό.

Αυτό που κάνει την θέα που απολαμβάνετε ακόμα καλύτερη.

Αυτό που σου δίνει κουράγιο να περνάς όλα τα εμπόδια.

Αυτό που ακούς το όνομα του/της και η καρδιά σου προσπερνά έναν χτύπο και νιώθεις το στομάχι σου μία περίεργη αίσθηση.

Αυτό που όταν σου λείπει, σε κάνει να κλαίς.

Αυτό που όσοι αποπειράθηκαν να το σφραγίσουν σε μία λέξη απλώς το έκαναν κοινότυπο και μείωσαν την αξία του.

Αυτό που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ γιατί σου βγαίνει φυσικό και αυθόρμητο.

Αυτό που δεν δίνεις δεκάρα για σένα φτάνει να είναι εκείνος/η καλά.

Αυτό που δεν θες να τελειώσει ποτέ.

Αυτό. 

 

                             Από το blog . . .