Για λογαριασμό σου.
Και δεν πάνε όλα να..; Να πάνε όλα.

Βράδια και πρωινά. Βδομάδες, μήνες.

Βδομάδες, μήνες και χρόνια.

Λάθος άνθρωποι και σωστοί.

Άνθρωποι που εσύ τους κάνεις να είναι αυτό που είναι. Ό,τι κι αν είναι.

Άνθρωποι που κλαις, γελάς και ζεις μαζί με τη φωνή τους.

Σε μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας.

Χωρίς καμία έμπνευση πλέον, μόνο με δυο μάτια ανοιχτά-διαλέγεις.

Διαλέγεις ανθρώπους.

Κι εγώ διάλεξα.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -σου το'πα.

Και κανένας.

Κανένας πόνος, από κανένα χέρι, στόμα, φωνή.

Γιατί δυο άνθρωποι που δένουν τις ζωές τους δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ.
Κι αν το κάνουν, κομματιάζουν τόσο τη ψυχή τους που μετά μένει μόνο ο πόνος.
Ο πόνος αλλάζει, διαβάλλει και παγώνει.
Κι έτσι οι άνθρωποι που μένουν πίσω δε μοιάζουν ποτέ σε αυτό που ήταν πρώτα.

Και ξέρω ότι δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς.

Δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς, ούτε για να σε πονάνε.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -στο λέω.

Και κανένας.

Μη φοβάσαι λοιπόν ούτε κι εσύ.