18/1/11

Για λογαριασμό σου.
Και δεν πάνε όλα να..; Να πάνε όλα.

Βράδια και πρωινά. Βδομάδες, μήνες.
Βδομάδες, μήνες και χρόνια.

Λάθος άνθρωποι και σωστοί.
Άνθρωποι που εσύ τους κάνεις να είναι αυτό που είναι. Ό,τι κι αν είναι.
Άνθρωποι που κλαις, γελάς και ζεις μαζί με τη φωνή τους.

Σε μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας.
Χωρίς καμία έμπνευση πλέον, μόνο με δυο μάτια ανοιχτά-διαλέγεις.
Διαλέγεις ανθρώπους.

Κι εγώ διάλεξα.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -σου το'πα.
Και κανένας.

Κανένας πόνος, από κανένα χέρι, στόμα, φωνή.

Γιατί δυο άνθρωποι που δένουν τις ζωές τους δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ.
Κι αν το κάνουν, κομματιάζουν τόσο τη ψυχή τους που μετά μένει μόνο ο πόνος.
Ο πόνος αλλάζει, διαβάλλει και παγώνει.
Κι έτσι οι άνθρωποι που μένουν πίσω δε μοιάζουν ποτέ σε αυτό που ήταν πρώτα.

Και ξέρω ότι δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς.
Δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς, ούτε για να σε πονάνε.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -στο λέω.
Και κανένας.

Μη φοβάσαι λοιπόν ούτε κι εσύ.

3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Χρειάζομαι τόσο να ξαπλώσω στη μέση αυτού του δρόμου.....
να τυλιχτώ με τη λωρίδα της αγκαλιάς σου και να υιοθετήσω τη Φράση σου...

σήμερα στ'αλήθεια το έχω τόσο ανάγκη.....

Ανώνυμος είπε...

Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;

Είσαι για ένα ρίσκο;

Θέλω να μου υποσχεθείς

πως δε θα πάρεις

μετεωρολογικό δελτίο.

Πως δε θα’ χεις μαζί σου

προμήθειες και αποσκευές.

Πως δε θα γεμίσεις

το πλεούμενο με σωσίβια.

Θα δέσουμε την άγκυρά μας

στα φτερά των γλάρων.

Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας

το πιο τρελό δελφίνι.

Θα σου χαρίσω

όλο το γαλάζιο του πελάγου.

Όλο το χρυσάφι του ήλιου.

Όλο το ροζ του δειλινού.

Να χεις χρώματα πολλά

να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.

Θα γεμίσω τ' αμπάρι μας με όνειρα.

Να χεις πολλά.

Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.

Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε

τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα

και θα μπαλώσουμε τις τρύπες

που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.

Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας

στ΄ άλμπουρο να ξεπλυθεί.

Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;

Για ένα ρίσκο;

Μάρω είπε...

Πολύ όμορφο:)
Δυστυχώς όμως λίγοι είναι αυτοί που έχουν την μαγκιά να πάρουν ρίσκα...