Εκείνος κι εκείνη ξεκίνησαν για μια βόλτα κάτω από την Ακρόπολη.Είχε πανσέληνο εκείνο το βράδυ και σκέφτηκε πως θα ήταν ωραία ιδέα να του προτείνει να επισκεφθούν το μαγαζί που δεν κατάφεραν να πάνε ποτέ,το απόγευμα εκείνο πριν χωρίσουν.
-"Ελπίζω να μη μας βγει πάλι σε ξινό" του είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
-"Αφού καταφέραμε να βρεθούμε αυτή την φορά,μην ανησυχείς" της είπε και χαμογέλασε.
Περπάτησαν αρκετή ώρα,όταν τελικά έφτασαν έξω από ένα παλιό αρχοντικό που είχε την διεύθυνση που έψαχναν.Οι μεγάλες σιδερένιες κλειστές πόρτες του με τα βαριά λουκέτα έδειχναν καθαρά πως μόνο ανοιχτό δεν ήταν πια.
-"Μα δεν γίνεται να έχει κλείσει" ψέλλισε εκείνος.
-"Μάλλον γι'αυτό δεν ήρθαμε τότε" του είπε χαμογελώντας και του έπιασε το χέρι "Πάμε,θα κάτσουμε κάπου αλλού"...
Βρέθηκαν να κατηφορίζουν τα στενά της Πλάκας χέρι-χέρι, ενώ το γλυκό αεράκι με τον ήλιο που έδυε σε συνδιασμό με τα αρχαιοελληνικά σοκάκια και τα πλατιά σκαλοπάτια, τους έκανε να νιώθουν ότι βρίσκονταν σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί.
Ο δρόμος τους έβγαλε σε ένα γωνιακό μαγαζάκι, κάτι μεταξύ ταβέρνας και καφενείου,από εκείνα τα παραδοσιακά με τα μικρά σιδερένια τραπεζάκια και τις ξύλινες καρέκλες.Αποφάσισαν να καθίσουν εκεί.Παράγγειλαν και άρχισαν να μιλάνε για αρκετή ώρα.Είχε βραδιάσει,όταν ξαφνικά,μια σκέψη και το βλέμμα της σκοτείνιασε.
-"Τι σκέφτηκες?" της είπε και την κοίταξε επίμονα.
-"Τίποτα" του είπε και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από ένα χαμόγελο,όμως εκείνος την είχε καταλάβει,όπως έκανε πάντα.
-"Σε ξέρω πολύ καλά για να μου κρυφτείς.Γι'αυτό πες μου" της απάντησε.
Εκείνη την στιγμή χιλιάδες σκέψεις της ήρθαν στο μυαλό και προσπαθούσε να συγκρατήσει έστω μία,να την βγάλει από μέσα της..δεν τα κατάφερνε όμως κι άρχισαν να την κατακλύζουν ξανά και ξανά μέχρι που ένιωσε να πνίγεται.
-"Καταπιέζομαι" κατάφερε τελικά να ψιθυρίσει και τα μάτια της βούρκωσαν.
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας και η ζωή της είχε αλλάξει τόσο πολύ που ένιωθε πως τίποτα πια δεν την συνέδεε με αυτό που είχε κάποτε μαζί του.Είχαν υπάρξει στιγμές που τα ένιωθε όλα ξένα,που ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά.Ένας μήνας που την είχε κάνει τόσο πολύ να σπάσει μέσα της,που πια δεν μπορούσε να αφεθεί και να είναι ο εαυτός της.Φοβόταν να το κάνει,μήπως πληγωθεί ξανά.
-"Πως τα κάναμε έτσι γαμώτο" είπε και άρχισε να κλαίει.Εκείνος την κοιτούσε μέχρι που δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο,την αγκάλιασε και ένιωσε ένα δάκρυ του να γλιστράει στον ώμο της.
Έκλαιγε κι αυτός,όλες οι στιγμές τους τον κατέκλυζαν και νευρίαζε με τον εαυτό του που τον έφερνε σε αυτό το σημείο,όμως ήξερε ότι του το χρωστούσε.
-"Δεν είναι έτσι" της λέει "Σ'αγαπάω.Σ'αγαπάω πολύ περισσότερο απ'όσο πίστευα.Δεν με καλύπτει τίποτα άλλο,μόνο αυτό που είχα μαζί σου.Αγαπάω εμάς,αγαπάω όλα τα ελαττώματα και όλες τις μικρές και χαζές σου συνήθειες.Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου.Μαζί σου ένιωθα ξεχωριστός,και αυτό το συνειδητοποίησα τώρα..Είμαι τόσο αληθινός όσο δεν ήμουν με κανέναν άλλον,πίστεψε με.
Δεν έχω φύγει και δεν θα φύγω.Είμαι εδώ.Και θα γίνω τέλειος,στο υπόσχομαι.Απλά άσε με να το κάνω αυτό,το έχω ανάγκη..."
Σκούπισε τα δάκρυα της και σηκώθηκαν.
Πήραν παγωτό και ανηφόρισαν στους δρόμους του Θησείου.Το φεγγάρι ήταν τόσο όμορφο και γεμάτο που έδινε στην νύχτα κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό.
-"Είσαι η πιο όμορφη στον κόσμο" της είπε, και όλα ξαφνικά έμοιαζαν λίγο πιο χαρούμενα.
Ένιωθε την αγάπη του να διαπερνάει μέσα της.Ήξερε πως ότι ήταν να πουν,το είχαν ήδη πει.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και το πρωί τους βρήκε να γελάνε και να δίνουν μικρές υποσχέσεις αγάπης.Μετά από εκείνο το βράδυ ήξεραν πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.Πως αυτό που τους ένωνε ήταν πολύ πιο δυνατό απ'όσο πίστευαν κι αυτό δεν θα τους άφηνε να ζουν χώρια για πολύ ακόμα.Όλα έμοιαζαν τόσο σωστά,που κανείς από τους δυο δεν ήθελε να φύγει.
Αυτό το συναίσθημα,ότι όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν ολοκληρωθεί τόσο φυσικά,είναι σπάνιο και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο...Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για όσα ψάχνεις να βρεις μέσα σου.
Μένει μόνο να μην χάσεις το τελευταίο του κομμάτι.
Ότι αξίζει δεν χάνεται.Αρκεί να ψάξεις να το βρεις.Μην αργήσεις...
-"Ελπίζω να μη μας βγει πάλι σε ξινό" του είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
-"Αφού καταφέραμε να βρεθούμε αυτή την φορά,μην ανησυχείς" της είπε και χαμογέλασε.
Περπάτησαν αρκετή ώρα,όταν τελικά έφτασαν έξω από ένα παλιό αρχοντικό που είχε την διεύθυνση που έψαχναν.Οι μεγάλες σιδερένιες κλειστές πόρτες του με τα βαριά λουκέτα έδειχναν καθαρά πως μόνο ανοιχτό δεν ήταν πια.
-"Μα δεν γίνεται να έχει κλείσει" ψέλλισε εκείνος.
-"Μάλλον γι'αυτό δεν ήρθαμε τότε" του είπε χαμογελώντας και του έπιασε το χέρι "Πάμε,θα κάτσουμε κάπου αλλού"...
Βρέθηκαν να κατηφορίζουν τα στενά της Πλάκας χέρι-χέρι, ενώ το γλυκό αεράκι με τον ήλιο που έδυε σε συνδιασμό με τα αρχαιοελληνικά σοκάκια και τα πλατιά σκαλοπάτια, τους έκανε να νιώθουν ότι βρίσκονταν σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί.
Ο δρόμος τους έβγαλε σε ένα γωνιακό μαγαζάκι, κάτι μεταξύ ταβέρνας και καφενείου,από εκείνα τα παραδοσιακά με τα μικρά σιδερένια τραπεζάκια και τις ξύλινες καρέκλες.Αποφάσισαν να καθίσουν εκεί.Παράγγειλαν και άρχισαν να μιλάνε για αρκετή ώρα.Είχε βραδιάσει,όταν ξαφνικά,μια σκέψη και το βλέμμα της σκοτείνιασε.
-"Τι σκέφτηκες?" της είπε και την κοίταξε επίμονα.
-"Τίποτα" του είπε και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από ένα χαμόγελο,όμως εκείνος την είχε καταλάβει,όπως έκανε πάντα.
-"Σε ξέρω πολύ καλά για να μου κρυφτείς.Γι'αυτό πες μου" της απάντησε.
Εκείνη την στιγμή χιλιάδες σκέψεις της ήρθαν στο μυαλό και προσπαθούσε να συγκρατήσει έστω μία,να την βγάλει από μέσα της..δεν τα κατάφερνε όμως κι άρχισαν να την κατακλύζουν ξανά και ξανά μέχρι που ένιωσε να πνίγεται.
-"Καταπιέζομαι" κατάφερε τελικά να ψιθυρίσει και τα μάτια της βούρκωσαν.
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας και η ζωή της είχε αλλάξει τόσο πολύ που ένιωθε πως τίποτα πια δεν την συνέδεε με αυτό που είχε κάποτε μαζί του.Είχαν υπάρξει στιγμές που τα ένιωθε όλα ξένα,που ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά.Ένας μήνας που την είχε κάνει τόσο πολύ να σπάσει μέσα της,που πια δεν μπορούσε να αφεθεί και να είναι ο εαυτός της.Φοβόταν να το κάνει,μήπως πληγωθεί ξανά.
-"Πως τα κάναμε έτσι γαμώτο" είπε και άρχισε να κλαίει.Εκείνος την κοιτούσε μέχρι που δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο,την αγκάλιασε και ένιωσε ένα δάκρυ του να γλιστράει στον ώμο της.
Έκλαιγε κι αυτός,όλες οι στιγμές τους τον κατέκλυζαν και νευρίαζε με τον εαυτό του που τον έφερνε σε αυτό το σημείο,όμως ήξερε ότι του το χρωστούσε.
-"Δεν είναι έτσι" της λέει "Σ'αγαπάω.Σ'αγαπάω πολύ περισσότερο απ'όσο πίστευα.Δεν με καλύπτει τίποτα άλλο,μόνο αυτό που είχα μαζί σου.Αγαπάω εμάς,αγαπάω όλα τα ελαττώματα και όλες τις μικρές και χαζές σου συνήθειες.Δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου.Μαζί σου ένιωθα ξεχωριστός,και αυτό το συνειδητοποίησα τώρα..Είμαι τόσο αληθινός όσο δεν ήμουν με κανέναν άλλον,πίστεψε με.
Δεν έχω φύγει και δεν θα φύγω.Είμαι εδώ.Και θα γίνω τέλειος,στο υπόσχομαι.Απλά άσε με να το κάνω αυτό,το έχω ανάγκη..."
Σκούπισε τα δάκρυα της και σηκώθηκαν.
Πήραν παγωτό και ανηφόρισαν στους δρόμους του Θησείου.Το φεγγάρι ήταν τόσο όμορφο και γεμάτο που έδινε στην νύχτα κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό.
-"Είσαι η πιο όμορφη στον κόσμο" της είπε, και όλα ξαφνικά έμοιαζαν λίγο πιο χαρούμενα.
Ένιωθε την αγάπη του να διαπερνάει μέσα της.Ήξερε πως ότι ήταν να πουν,το είχαν ήδη πει.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε στην αγκαλιά του και το πρωί τους βρήκε να γελάνε και να δίνουν μικρές υποσχέσεις αγάπης.Μετά από εκείνο το βράδυ ήξεραν πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.Πως αυτό που τους ένωνε ήταν πολύ πιο δυνατό απ'όσο πίστευαν κι αυτό δεν θα τους άφηνε να ζουν χώρια για πολύ ακόμα.Όλα έμοιαζαν τόσο σωστά,που κανείς από τους δυο δεν ήθελε να φύγει.
Αυτό το συναίσθημα,ότι όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν ολοκληρωθεί τόσο φυσικά,είναι σπάνιο και δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο...Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για όσα ψάχνεις να βρεις μέσα σου.
Μένει μόνο να μην χάσεις το τελευταίο του κομμάτι.
Ότι αξίζει δεν χάνεται.Αρκεί να ψάξεις να το βρεις.Μην αργήσεις...
-"Γιατί κλαις;"
-"Αυτή η βόλτα μοιάζει να είναι η τελευταία"
-"Θέλεις να μην είναι;"
-"Θέλω"
και το soundtrack της βραδιάς,αυτό
3 σχόλια:
''οτι αξιζει δν χανεται, αρκει να ψαξεισ να το βρεισ.. μην αργησεισ.''
μαλλον μπορεσεσ κ χωρεσεσ τα παντα μεσα σε δυο σειρεσ
φιλια :)
όλα γίνονται δρόμος κι ας ξεκινούν ως βόλτα
απλα υπεροχο :)
Δημοσίευση σχολίου