Με μπερδεύουν τόσο κάποιες καταστάσεις που πολλές φορές έχω φτάσει στο σημείο να πω ότι μάλλον σκέφτομαι περισσότερο απ'όσο θα'πρεπε.

Τώρα όμως είμαι στο σημείο που αναθεωρώ και λέω πως,μάλλον το λάθος μου,είναι ότι έχω καταντήσει να σκέφτομαι εγώ και για τους άλλους.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει τα πράγματα τόσο ξεκάθαρα και όλους τους άλλους να μπερδεύονται...

Μια ζωή θυμάμαι να αναρωτιέμαι τί στο καλό είναι αυτό που βλέπω εγώ και δεν το βλέπουν όλοι οι άλλοι και μια ζωή να το βλέπουν όταν εγώ πια έχω σταματήσει να προσπαθώ.

Κι αν με ρωτάς,όχι,δεν έχω πει ποτέ "στα'λεγα"..Έχω πει όμως "Κρίμα".

Και η αλήθεια είναι ότι το λέω και το ξαναλέω τόσο πολύ,που νιώθω ότι έχω κουραστεί...

Δεν είναι οι καταστάσεις μπερδεμένες...Εμείς τις μπερδεύουμε!Αλλά το θέμα είναι,γιατί?

Έχω κουραστεί όμως να βρίσκω μια ζωή δικαιολογίες για τους άλλους...

Μάλλον ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου και με το πώς τα βλέπω εγώ τα πράγματα...

Χωρίς δικαιολογίες,απλά και ξεκάθαρα,όπως τα έβλεπα πάντα...

Κι αν αναρωτιέσαι λοιπόν πώς νιώθω,σου λέω πως βαρέθηκα.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να ζητάνε συγνώμη όταν πρέπει.

Βαρέθηκα αυτούς που δεν ξέρουν τί θέλουν..αλλά και αυτούς που τα θέλουν όλα δικά τους.

Αυτούς που φοβούνται την αλήθεια και που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

Αυτούς που εμφανίζονται  στην ζωή σου απλά για να στα κάνουν όλα σκατά και να φύγουν,

αυτούς που δεν κυνηγάνε αυτό που θέλουν κ τα θεωρούν όλα δεδομένα...

Αυτούς που φοβούνται να μείνουν δίπλα σου...

Αλλά και αυτούς που νομίζουν ότι θα είσαι εκεί όταν αυτοί τελικά αποφασίσουν να το κάνουν.

Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος - ποτέ δεν ήμουν

Είμαι αυτή που θα σου πει τα πράγματα έτσι όπως είναι,που θα σου πει αυτό ακριβώς που νιώθει και που σκέφτεται εκείνη την στιγμή χωρίς να την νοιάζει τίποτα άλλο -και θα το εννοεί.

Είμαι αυτή που η διαίσθησή της μέχρι τώρα της έβγαινε πάντα σωστή.

Αυτή το ήξερε - οι άλλοι αργούσαν πάντα να το καταλάβουν-

Είμαι αυτή που θα προσπαθήσει μέχρι και την τελευταία στιγμή να σε πείσει για όσα λέει,

αλλά την επόμενη μέρα -αν το θέλει- θα σε έχει διαγράψει από μέσα της.

Είμαι αυτή που αν την θες, θα πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα για να την έχεις.

Και όχι,δεν έχει να κάνει με θέμα εγωισμού αυτό

Έχει να κάνει με την φιλοσοφία ότι όταν φας τα μούτρα σου πολλές φορές,την επόμενη φορά ξέρεις.

Τα περίπλοκα πράγματα και οι περίπλοκες καταστάσεις δεν ωφελούν.

Ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν,το μόνο που κάνουν είναι να σε μπερδεύουν περισσότερο και να χάνεις στιγμές...

Όλα θέμα επιλογών είναι - πάντα ήταν

Κι όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση

"Για να αποκτήσεις κάτι που ποτέ δεν είχες..

Θα πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν είχες κάνει"

Μάλλον αυτό πρέπει να κάνουμε...Όλοι μας...Μαζί κ εγώ...

Είναι πράγματα που γίνονται για να σου δείχνουν

αυτό τον δρόμο που πάντα φοβόσουν να πάρεις...

Αρκεί να το καταλάβεις.

Ξέρεις τι λάθος έκανα πάντα? Δικαιολογούσα. Όχι τον εαυτό μου, τους άλλους. Μια ζωή τους άλλους! Πάντα έβρισκα κάποιο ελαφρυντικό εκεί που δεν υπήρχε, και πάντα έβρισκα κάτι να ρίξω πάνω μου. «Μήπως δεν έπρεπε να πω αυτό?» «Μήπως δεν έπρεπε να μην κάνω το άλλο?» Μήπως, μήπως, μήπως…Στοπ.

Από πότε αυτό που σκεφτόμαστε ή που λέμε ενώ το νιώθουμε είναι κακό? Από την στιγμή που κάνεις αυτό που αισθάνεσαι κι αυτό που θες, ποιος μπορεί να σου πει ότι κάτι από αυτά είναι «λάθος»?

Θα σου πω εγώ. Κανείς.

Είναι ίσως από τα λίγα πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να σε κατηγορήσει κάποιος. Όταν κάνεις αυτά που νιώθεις, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και αυτά που σε γεμίζουν, τότε δεν μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει.

Και να σου πω και κάτι? Λίγες φορές είπα ή έκανα αυτά που πραγματικά ένιωθα.. Σκεφτόμουν πάντα το «μετά» ή την «περηφάνια» μου και άφηνα τις στιγμές να περνάνε έτσι. Αυτό όμως ήταν λάθος.

Κατάλαβα λοιπόν ότι η ζωή σου φέρνει κάποια πράγματα για να τα ζήσεις εκείνη την στιγμή, όχι για να σκέφτεσαι το μετά και το πριν… Κι αν είναι να φας τα μούτρα σου ας τα φας… Τουλάχιστον θα τα φας γιατί το έζησες. Και πίστεψέ με, είναι καλύτερο από το να τα φας χωρίς να το έχεις ζήσει κιόλας. Μόνοι μας τα κάνουμε  πολύπλοκα τα πράγματα, στην πραγματικότητα είναι τόσο απλά… Όλα θέμα επιλογών είναι άλλωστε. Γιατί όπως άκουσα και σε μια πετυχημένη φράση πρόσφατα 

«Ο έρωτας είναι σαν το κατούρημα, αν κρατηθείς λίγο σου φεύγει»!

Γι’αυτό λοιπόν τώρα θέλω κάτι τρελό. 

Θέλω αυτόν που θα έρθει και θα μου ζητήσει να κάνουμε «κάτι exciting» που λέει και η φίλη μου η Γιάννα.Ό,τι κ αν είναι αυτό.

Θυμάσαι στην ταινία «Αγάπα με αν τολμάς» το παιχνιδάκι που παίζανε οι δύο πρωταγωνιστές?

Η ερώτηση ήταν “Cap ou pas cap?” και η απάντηση ήταν πάντα μία: "Cap".

Ε λοιπόν αυτό θέλω.

Να έρθει κάποιος και να μου πει “Cap” και εγώ να του φωνάζω «Είσαι τρελός?!?!?» αλλά να τον ακολουθώ. Όπου κι αν με οδηγεί - χωρίς να με νοιάζει τίποτα άλλο.

Δεν θέλω συμβιβασμούς και μιζέρια.

Η ζωή είναι μικρή γι’αυτά, αλλαγές και καινούρια πράγματα χρειάζομαι…

Θέλω αυτόν που θα κάνει την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα μέχρι την επόμενη φορά που θα τον δω. Αυτόν που θα με κάνει να γελάω μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου.

Αυτόν που θα με κάνει να τον σκέφτομαι όλη μέρα και να έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο. 

Αυτόν που θα με κάνει να τον ερωτευτώ.

-Και άμα τον βρω, δεν πάνε και οι περηφάνιες και οι καχυποψίες να…?
Ας πάνε….-

Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω

Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει "έλα,δοκίμασε άλλη μια"
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω

Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά

Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδήσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματώ και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά

Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω

Και πάω να γιατρευτώ ξανά...

Εκείνο το απόγευμα εκείνος και εκείνη καθόντουσαν αντικριστά στο μικρό παγκάκι.

Εκείνη κοιτούσε την θάλασσα κι εκείνος της έλεγε πόσο παιδί είναι όταν γελάει...

Τον κοίταξε με περιέργεια...Διάβασε τόσα στα μάτια του που τελικά τα ομολόγησε με λέξεις...

Και εκεί στο μικρό παγκάκι,έγιναν οι λέξεις όρκοι και οι σιωπές φιλιά...

Όρκοι που λέμε σε εραστές, τα ίδια λόγια, τα ίδια βλέμματα...

Μα το κορίτσι χαμογελούσε....

Έμοιαζαν τα λόγια πρωτόγνωρα κι ας τα είχε ακούσει κι ας τα είχε πει - κι ας ήξερε... ότι και εκείνος τα είπε και σε άλλα κορίτσια.

Πήρε το χαζό όρκο και έφτιαξε μια κορδέλα, τον έδεσε στην καρδιά της με όλα αυτά τα λόγια να μην τα ξεχάσει λεπτό...

Οι μήνες πέρασαν, ο καιρός κρύωσε, το παγκάκι βράχηκε απ τις σταγόνες της βροχής, εκείνος έφυγε ξαφνικά χωρίς να αφήσει ψίχουλα για να βρει το κορίτσι τον δρόμο...

Η κόκκινη κορδέλα έγινε Κόμπος στην καρδιά της.

Τις νύχτες δεν την άφηνε να αναπνεύσει, τις μέρες της έκλεβε οξυγόνο...

Μα είναι κάτι νύχτες σαν την χτεσινή που μπήγει τα δάκτυλά της τόσο βαθιά που ξέρει οτι θα φτάσει να λύσει την αναθεματισμένη κορδέλα...

Τι κρίμα που μόλις πάει να την πιάσει παγώνει...και μένει άλλο ένα απόγευμα να κοιτάζει την θάλασσα περιμένοντας ότι κάτι θα αλλάξει...

Μια ζωή ρε γαμώτο,μια ζωή αυτό παθαίνω.

Τα μπερδεύω όλα μες στο κεφάλι μου,τα κάνω μόνη μου κουβάρι και μετά ψάχνω να βρω την άκρη.

Κάποτε ούρλιαζα και χτυπιόμουν πώς όλα είναι θέμα "σωστού timing" και τελικά έφτασα ν'αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό, την ίδια μου την διαίσθηση! Όλα θέμα σωστού timing είναι... πάντα ήταν... 

Δεν υπάρχουν λάθος άνθρωποι στη ζωή μας,μόνο λάθος στιγμές για να μπουν σ'αυτή...

Απλά ακόμα κι αν βρεθεί ο "σωστός" άνθρωπος, αν δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, αν δεν είστε και οι δύο στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα, δεν θα καταλήξει πουθενά. Ίσως χρειαστούν μήνες, μπορεί και χρόνια για να φτάσετε εκεί. Αν είναι να φτάσετε όμως, θα φτάσετε. Έστω και με καθυστέρηση. Έστω κι αν στο ενδιάμεσο ανήκετε και οι δύο κάπου αλλού, έστω και αν απογοητευτείτε από τους ανθρώπους γύρω σας.

Απογοήτευση.

Νομίζω πως για'μένα δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα.

Το να με πληγώσεις μπορώ να το αντέξω.Το να με απορρίψεις θα το ξεπεράσω.

Το να με απογοητεύσεις όμως,όταν έχω πιστέψει τόσο πολύ σ'εσένα,είναι το χειρότερό μου.

Πώς μπορείς να αγνοήσεις την απογοήτευση?

Κάποιος γύρισε και μου είπε πως "δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο" και πως "όταν κάποιος βρει το ταίρι του τότε θα γίνουν τα πάντα ώστε στο τέλος να είναι μαζί".Και έχω καταλήξει τελικά ότι συμφωνώ...

Όταν είσαι με τον άλλον θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να σε δέχεται έτσι ακριβώς όπως είσαι. 

Όλα όσα έχεις να είναι αυτά που ζητάει και όλα όσα είσαι να τον κάνουν ευτυχισμένο.

Να μην θέλει να αλλάξεις τίποτα.Για αυτόν,να είσαι τέλεια.

Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να τον πείσεις για όλα αυτά.Δεν χρειάζεται να βάζεις στην άκρη εγωισμούς και μικροπρέπειες - αυτά δεν υπάρχουν. Όταν έχεις βρει το άλλο σου μισό,δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να είσαι ο εαυτός σου.

Ούτε να δικαιολογείσαι γι'αυτό. Σε ξέρει και τον ξέρεις.

Και αυτό είναι συναίσθημα  που σε ολοκληρώνει...Δεν σε κουράζει,δεν το βαριέσαι.Δεν αμφιβάλλεις ποτέ.Μπορεί κάποιες φορές - αλλά κι αυτό διαρκεί λίγο, γιατί μέσα σου ξέρεις.

Υπήρξαν στιγμές που έχασα τον εαυτό μου, που έχασα όλα όσα πίστευα και είχα ζήσει μέχρι τώρα.

Κι αν αναρωτιέσαι,όχι,δεν είναι τυχαίο που απέκτησα ξανά έμπνευση.

Δεν ψάχνω τίποτα, ούτε βιάζομαι για κάτι πλέον. Ίσως να υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω κουραστεί και να συγκρίνω καταστάσεις χωρίς να πρέπει. Μπορεί και να κάνω καλά -  δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου όμως - δεν μου αρκεί πια το λίγο και δεν θα συμβιβαστώ με αυτό. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά μετά από πολλούς μήνες αναθεώρησης έβαλα κάποια όρια μέσα μου και πάει καιρός από τότε...

Γύρισες και μου είπες πως "για να καταλάβει ο άλλος τί έχασε,εξαφανίσου.η απουσία ενοχλεί."

Πόσο δίκιο έχεις! Το πιστεύω κι εγώ αυτό...Όλα φαίνονται μέσα στο χρόνο, τα λάθη, τα πάθη, τα σωστά... Ξέρεις τί φοβόμουν πάντα όμως? Μήπως είναι πολύ αργά... Μήπως ο χρόνος τα σβήσει όλα... Και τότε? Πόσο κρίμα θα είναι τότε?

Η αγάπη δεν είναι συνήθεια, όσο κι αν πικραίνει κάποιους αυτό. Δεν βολεύεσαι, δεν βαριέσαι, δεν κουράζεσαι. Είναι κάθε μέρα καινούρια. Δεν προσπαθείς γι'αυτή, σου βγαίνει αβίαστα. 

Ξέρεις αυτό που θες να είσαι κάθε μέρα με τον άλλον,να κάνεις τα πάντα μαζί του,να σε κάνει ευτυχισμένο και να μην μπορείς ούτε μια μέρα μακρυά του? Ε αυτό.

Αν δεν έχεις αυτό, τότε κάτι πάει λάθος. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. 

Μπορεί αυτή να είναι απλά η δική μου οπτική γωνία.Αλλά όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση:

"Είμαι κάποια που ψάχνει την αγάπη. 

Την αληθινή αγάπη. 

Εξωφρενική,άβολη,ολοκληρωτική,δεν-μπορούμε-να-ζήσουμε-ο-ένας-χωρίς-τον-άλλον αγάπη" :)

Αν με ρωτάς,φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχει.

Κι όσοι έχουν καταφέρει να την ζήσουν είναι πολύ τυχεροί.

Όλα θέμα χρόνου είναι... Ίσως τελικά όσο κυνηγάς το άλλο σου μισό, να μην βλέπεις ότι είναι μες στα μάτια σου. Ίσως να σου πάρει καιρό να το καταλάβεις. Ίσως να είσαι ακόμα στο ψάξιμο!

Ένα όμως είναι σίγουρο: Αν το βρεις, και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, θα είσαι μαζί του.

Μην συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που μπορείς να δώσεις - γιατί σ'αυτή την ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις - ή όχι?

Όπως και να'χει πάντως, ο καθένας τελικά βρίσκει τον δρόμο του.

Αρκεί να κάνεις πάντα αυτό που νιώθεις μέσα σου - αυτό πάντα στο τέλος αποδυκνείεται ότι είναι και το πιο σωστό!

ΥΓ. Στο υποσχέθηκα πως η επόμενη ανάρτηση θα είναι εμπνευσμένη από'σένα! Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και το τόσο όμορφο συναίσθημα που μου βγάζεις! Μπορεί να μην σε έχω δει ποτέ,αλλά νιώθω ότι σε ξέρω χρόνια. Να περνάς καλά και να προσέχεις:)

Έμπνευση δεν έχω. Έχω όμορφους ανθρώπους όμως γύρω μου. Κι αυτό μου φτάνει.

Τώρα πια, που έμαθα και τα πιο σημαντικά. Τώρα πια μπορώ να το λέω.
Όλα εντάξει.
Κι ας με είχαν μάθει ότι τα όνειρα είναι ψεύτικα.
Κατάλαβα τελικά ότι, όση ψευτιά κι αν έχεις γύρω σου, άμα δεν την έχεις μέσα σου,
όλα εντάξει.
Γιατί μπορώ να διώξω ότι άσχημο φώλιαζε μέσα μου και δεν ήταν δικό μου.
Και να κρατήσω μόνο αυτά που με γεμίζουν.
Γιατί μπορώ να πω αυτά που νιώθω χωρίς να με νοιάζει το αποτέλεσμα.
Κι εγώ κι ο εαυτός μου τώρα πια τα πηγαίνουμε τέλεια.
Και ξυπνάμε το πρωί και μπορούμε και κοιτάμε έξω τον ουρανό.
Γιατί καθαρίσαμε από τις τύψεις.
Γιατί ξεσκονίσαμε συρτάρια με ευχές και ονόματα και υποσχέσεις και κρατήσαμε τα μισά απ'τα μισά απ'όσα λέγανε.
Και αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε λόγια πια –τα σιχαθήκαμε- αλλά πράξεις.
Το αντάλλαγμα βαρύ. Γιατί τελικά λίγοι σε αντέχουν.

Όμως αυτοί οι λίγοι αξίζουν μοναχά.
Οι λίγοι που αντέχουν. Την αλήθεια.
Αυτοί μονάχα αξίζουν.

Αυτοί που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι εκεί να σε δέχονται έτσι όπως είσαι.
Με τα καλά και τα άσχημά σου – όσα κι αν είναι.

Δεν θα συμβιβαστώ - γιατί να το κάνω άλλωστε?

Όταν ξέρω πως ο καθένας τελικά έχει το ταίρι που του αξίζει.

Κι όταν το βρει,καταθέτουν τα όπλα και οι δύο.

Κι άμα είναι να σκοτωθούν, θα σκοτωθούν με τα χέρια!

Τώρα έμαθα πως δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. 

Το δύσκολο είναι να το βρεις. Μετά ξέρεις τί πρέπει να κάνεις.

Πάνω απ’όλα όμως έμαθα να περπατάω στο δρόμο και να βλέπω.
να βλέπω, κι όχι απλώς να κοιτώ
Να βλέπω τους ανθρώπους - στα μάτια μερικών -όχι πολλών, των λίγων-
να βλέπω τη λάμψη αυτή την καθαρή.

Την αλήθεια τους.

Κι από τότε ξέρω.
Ότι αξίζουν στ'αλήθεια μόνο όσοι σε έχουν μέσα τους.

Αν τους κοιτάξεις μέσα στα μάτια, θα δεις…

https://www.youtube.com/watch?v=idHrz_xqwsk

πόσο δύσκολο μπορεί να είναι...?

Ξεκινάς.

Ξεκινάς κι ελπίζεις ότι θα γράψεις για ανθρώπους άλλους, ξένους ανθρώπους.

Για όλους αυτούς που είναι γύρω σου.

Ξεκινάς κι ελπίζεις ότι δε θα αφήσεις αυτή τη φωτιά μέσα σου να σου πάρει το μυαλό.

Ότι δε θα την αφήσεις να σε παρασύρει στη σκέψη του.

Όχι, δε θα αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν ξανά.

Γράφεις για όλα όσα αλλάζουν γύρω σου.

Γράφεις και για όλα όσα μένουν γύρω σου ίδια.

Γράφεις για τα πάντα εκτός από εκείνον.

Κι όμως, μόνο εκείνος είναι στο μυαλό σου.

Κοιτάς τη σελίδα και κάτι δε σου φτάνει.

Κάτι σου λείπει, τη βλέπεις μισή.

Γράφεις αλήθειες-τα ψέματα ποτέ δε μπορούσες να τα βάλεις σε μια γραμμή.

μοιάζουν να φουντώνουν, τα τέρατα` να ξεφεύγουν απ'τις γραμμές και να γεμίζουν σελίδες ολόκληρες` πολλαπλασιαζόμενα με μία μανία πρωτόγνωρη, που σε τρομάζει` ανεξέλεγκτα και τόσο ωμά που μένεις να κοιτάς ανήμπορος τώρα, όσα δημιούργησες να σε πνίγουν

Γράφεις αλήθειες, το ξέρεις αυτό.

Γράφεις αλήθειες, μα δε σε γεμίζουν.

Ζητά η ψυχή σου.

Ζητά η ψυχή σου κι εσύ υπακούς.

Βάζεις το τραγούδι. Τυχαία.

Αυτό που τον θυμίζει.

-αυτό και μαζί του τόσα ακόμη-

Κι είναι σα να ματώνει κάτι μέσα σου βαθιά.

Κι είναι σαν να είναι πάλι μπροστά σου.

Κι ακούς τη φωνή του.

Το ξέρεις, είναι εκεί.

Το ξέρεις, κι ας μην τον βλέπεις.

Εκεί είναι.

Μαζί σου.

Γράφεις ξανά. Σε καινούρια σελίδα.

Γράφεις.

Και γεμίζεις.

Όχι τη σελίδα -αυτή άλλωστε δε πρόλαβε να γεμίσει ακόμη.
-βλέπεις, πάντα σκεφτόσουν πιο γρήγορα απ'ότι έγραφες και έτσι ποτέ δεν κατάφερες να γράψεις όλα όσα σκεφτόσουν-

Όχι, τη ψυχή σου γέμιζες.

Με εκείνον.

Όχι, όχι με εκείνον.

Μόνο με την αγάπη σου.

Με την αγάπη σου γι'αυτόν.

Κουράζεσαι και σταματάς.

Σταματάς.

Όχι γιατί κουράστηκες να γράφεις,

-είχες προσευχηθεί σε κάποιον κάποτε και τον είχες παρακαλέσει να μην κουραστείς ποτέ-

Σταματάς γιατί σε κούρασαν οι φωνές.

Ξεκίνησαν ψιθυρίζοντας. Τώρα πια ουρλιάζουν.

Δύο λέξεις μόνο.

Ματαιότητα.
Ανοησία.

Ματαιότητα κι ανοησία.

Σταματάς και διαβάζεις όλα όσα έγραψες.

Για εκείνον όχι για τους άλλους ανθρώπους, τους ξένους, τους φορτικούς.

Το τραγούδι δε σταμάτησε στιγμή.

-ευλογημένο repeat-

Το σταματάς όμως εσύ.

Όχι,δε θα αφήσεις τα μάτια σου να βουρκώσουν ξανά.

Μάταιο είναι.

Τι ανόητη, τι ανόητη αγάπη!

-και κάπως έτσι αρνείσαι ό,τι ήσουν κι όλα όσα είσαι και θα είσαι-

Μα η ψυχή σου ουρλιάζει:

Ποιός άλλος όμως;
Ποιός;

Αν αυτός δεν είναι αγάπη, τότε ποιός;

Κανείς άλλος. 

Μόνο αυτός.

Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου...

Όταν το πνεύμα μου κινείται γύρω μου,

ο χρόνος περιστρέφεται γύρω μου...μαζί του...

...και μαζί μου συγχρόνως...

Κατασκοπεύω το κενό μου ….

Μέρες νεκρές μ ’αγκαλιάσανε...

Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους

και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου...

Οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη...

Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη!

Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου σ'ένα σπασμένο τζάμι

Η αφιέρωση πάνω του δεν υπάρχει πια...Ούτε εμείς υπάρχουμε...

Με νιώθω ώρες ώρες ν’αγγίζω τ’αντικείμενα με την τρυφερότητα της αποχής...

Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες...

Ο κύριος Χρήστος περιμένει να πατήσω το play

Να διαγράψει η φωνή του

τις κραυγές που ακούγονται...

Και εγώ αναρωτιέμαι πώς ζεις...

Και αν ζεις ,

τον πόνο της ύπαρξης σου,

τον διέγραψες άραγε;

Και αν ναι….

Πως γίνεται κάτι τέτοιο ;

Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ'τις μουσικές και με καλούνε σε δείπνο

Μου προσφέρουν το χάος...

Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα;

Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου...

Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,ίσως και να'σουνα εδώ...

Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,ίσως και να είχες πεθάνει!

Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου,και φταίω μόνον εγώ γι'αυτό...

Κινούμενη άμμος η απουσία σου, με διεκδικεί με πάθος...

Μη με πληγώνεις μάτια μου..

Μη με πληγώνεις μάτια μου...

Γιατί θα πέσουν όλα τα αστέρια πάνω μου για να με προστατέψουν και τότε θα ΛΑΜΠΩ πιο πολύ...

Μη με πληγώνεις....γιατί θ'ανοίξει μια παπαρουνίτσα τα πέταλα της και θα γίνω πιο τρυφερή

και με πιο κόκκινα μαγουλάκια...

 Μη με πληγώνεις,γιατί θα με πάρει μια χελωνίτσα στο καβούκι της και ένα ψάρι στη σπηλιά του και το ηλιοβασίλεμα σε άλλο βουνό και θα με ψάχνεις...

 Κι εγώ δε θα σε βλέπω και θα κλαις και θα νομίζω πώς ακόμα θα θέλεις να με πληγώνεις

και δε θα βγαίνω γιατί δε θα το ξέρω και θα πληγωθείς...

 Κι όταν σε δω ξανά, δε θα ταιριάζουμε πάλι...Γιατί τα όμοια δεν είναι ποτέ μαζί...

Μη με πληγώνεις,γιατί θα με πάρουν οι άνεμοι και θα με κάνουν θεά κι εσύ δε θα με φτάνεις...

 Μη το κάνεις,γιατί θα μ'αγκαλιάσει ο ήλιος στις αχτίνες του κι ένας εξωγήινος και θα γίνω πιο θερμή...!

Γι'αυτό σου λέω,μη με πληγώνεις,γιατί θα έρθουν οι γλάροι και θα μου δώσουν τη φωνή τους

και δε θα ξέρεις τι γλώσσα μιλάω και θα σε ξεχάσω!

Και θα νιώσεις ΜΟΝΑΞΙΑ!

 Μη με πληγώνεις,γιατί θα γυμνωθώ και θα παίξω στις σαπουνάδες και θα κάνω γκριμάτσες και θα γαργαλάω μόνη μου τις πατούσες μου και θα γελάω και θα σου αρέσω ακόμα πιο πολύ

 Και θα έχουν περάσει πολλές νύχτες και θα έχω γλιστρήσει σε άλλη πόλη....

Και θα ραγίζει η καρδιά σου, γιατί ράγισες τη δική μου...

Γιατί οι ενοχές σου θα πονάνε πιο πολύ από τη θλίψη μου...

 Γι'αυτό σου λέω,

μη με πληγώνεις μάτια μου...

Γιατί θα φοβάμαι να έρχομαι στα όνειρά σου...

Κι αν μας χάσεις...θα έχεις χάσει το μυαλό και την καρδιά σου...