έτσι..να μη μας τελειώνει και ποτέ.

O έρωτας μοιάζει με μία σκάλα

Κάποιοι είναι σκαλοπάτια, κάποιοι πλατύσκαλα και άλλοι ο προορισμός μας...

Εσύ πόσα σκαλιά έχεις ανέβει...?

The lucky one.

Όταν μια ταινία σου υπενθυμίζει όσα πίστευες πάντα..
Όταν κάτι είναι γραμμένο να γίνει,θα γίνει...
Δεν φέρνουν την ευτυχία αυτά που κάνουμε...
Αλλά οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας...
Αγαπημένος Nickolas Sparks και αγαπημένη (πλέον) ταινία..Την συνιστώ;)

Charles Bukowski~Πως Να Γίνεις Μεγάλος Συγγραφέας

"Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών, ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε απλώς περισσότερη μπύρα,
μπύρα, πολλή μπύρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και παίρνε τα αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις: όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιοι χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπράμς σου και τον Μπαχ σου και την μπύρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία σ' αυτόν τον κόσμο
 που να κάνει πάνω από $ 50 (το 1977)
Αν έχεις τη δυνατότητα ν' αγαπήσεις, αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,
μα έχε πάντα υπ' όψη σου την πιθανότητα μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη η αιτία της -
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι απαραίτητα κακή.
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς σαν αράχνη- ο χρόνος είναι σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων:
της αποπομπής,
της αποτυχίας,
της προδοσίας,
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με τη μπύρα.
Η μπύρα τρέφει αδιάκοπα το αίμα, η μπύρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ' το παράθυρό σου, πάλεψέ την, άγρια, δώσ' της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που πάλεψαν γερά: τον Χεμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια, όπως τώρα εσύ,
δίχως γυναίκα,
δίχως φαΐ,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.
Πιες περισσότερη μπύρα· υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει, καλά είναι κι έτσι."

*Έτσι θα σας ευχηθώ καλό μήνα..!

Και μιας και έρχεται και καλοκαιράκι, λέω να αρχίσω να εκτιμώ περισσότερο την μπύρα;)

Λ.Μαχαιρίτσας~Μια στιγμή,μια ζωή♫

Μια ζωή - γεμίζει μόνο με ζωές

 Στάλα μικρή - και θα την πιεις πολλές φορές

 Κάνε μια ευχή

 Να μην μας πνίξει ο ουρανός

 Να μην μας κάψει αυτό το φως

 Μια καρδιά - γεμίζει μόνο με καρδιές

 Τρώει την φωτιά - και πίνει όλες τις πηγές

 Ό,τι κι αν πεις - μεγάλος δρόμος η ζωή

Μα πιο μεγάλος η στιγμή, η στιγμή...

 Μια αγκαλιά - γεμίζει μόνο με αγκαλιές

 Χέρια γυμνά - που βάζουν λέξεις στις σιωπές

 Κάνε μια ευχή

Να μην μας πνίξει ο ουρανός

Να μην μας κάψει αυτό το φως, το φως...

Μια πληγή - την κλείνεις μόνο με πληγές

 Τραβάς γραμμή - κι αρχίζεις άλλες προσευχές

 Ό,τι κι αν πεις -μεγάλος δρόμος η ζωή

 Μα πιο μεγάλος η στιγμή
...η στιγμή...

Να δεις που θα βρεθεί κάποιος να μας πει "Θάρρος ή αλήθεια?" και δεν θα ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε.

(Μπα, εδώ δεν μας τρόμαξαν άλλα κι άλλα, τα αιώνια ρομάντζα θα μας τρομάξουν? 

Σ'αυτό το θέμα, πάντα θάρρος θα λέμε..)

"Αλήθεια θα υπάρξει κάποια στιγμή στη ζωή που θα είμαστε χαρούμενοι και δεν θα μας λείπει τίποτα?"

ήταν η ερώτηση που διάβασα κάπου και προβληματίστηκα. Υπάρχει άραγε αυτό το σημείο στη ζωή μας,που όταν και αν καταφέρουμε να το φτάσουμε,νιώθουμε ολοκληρωμένοι? Ή υπάρχει πάντα κάτι που αναζητάμε και έτσι βοηθάμε τον εαυτό μας να προχωράει πιο μπροστά? Μήπως ο άνθρωπος από μόνος του επεκτείνει τα θέλω του και τα όρια του,προκειμένου να νιώθει ότι έχει κάποιο λόγο να συνεχίζει,ότι έτσι νιώθει "ζωντανός"? Δεν είμαι σίγουρη.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι το κυνήγι της ευτυχίας δεν τελειώνει ποτέ.Ότι πάντα πρέπει να βάζεις στόχους και όταν τους ολοκληρώνεις,να δημιουργείς ένα καινούριο. Και πάλι από την αρχή...
Απλά πρέπει στο κυνήγι αυτό να έχεις τους σωστούς ανθρώπους δίπλα σου.
Να έχετε τους ίδιους στόχους,τα ίδια όνειρα και πάνω από όλα να περνάτε καλά μαζί.
Μόνο έτσι θα μπορείτε να συμβαδίσετε και να πάτε παρακάτω... 
Και ίσως στο τέλος,αν είστε τυχεροί,
να νιώθετε τόσο ολοκληρωμένοι σαν να έχετε κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο...

δεν είναι ότι δεν γράφω πια. 

είναι ότι είσαι εσύ εδώ. 

και αυτό μου αρκεί.

Πέρασα.

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων

μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,

εντάθηκα πίσω απ΄αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικά κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια

και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν

σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.

Είδα πολλά και ωραία όνειρα

και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,

τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους

να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.

Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.

Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα

και κάτι χαιρετίσματα

από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από΄κει…

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από΄δω, έχασα κι από΄κει.

Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι απ’ την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημίας.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου ΄λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

~Κική Δημουλά

you're gonna save me from myself*

Ότι ήμουν παράξενη κ ιδιότροπη το ήξερα πάντα. Ότι έμπαινα σε αδιέξοδες καταστάσεις που με έκαναν να απομυθοποιώ ό,τι μπορεί να πίστευα μέχρι τότε,και αυτό επίσης.

Ότι θα έβρισκα κάτι φαινομενικά "φυσιολογικό" και θα του έβγαζα την πίστη μέχρι να ανακαλύψω τί στραβό έχει πάλι, δεν το περίμενα. Όταν έχεις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κανένας δεν είναι αυτό που δείχνει όμως, υποθέτω ότι έτσι γίνεται. Ψάχνεις να βρεις το τέλειο που βλέπεις στις ταινίες και καταλήγεις να αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνεις κάθε φορά και ανακαλύπτεις και άλλη μια προβληματική σχέση. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, δεν είμαι κανένα πληγωμένο κοριτσάκι,όχι. Μπορείς να πεις απλά πως οι καταστάσεις που έχω ζήσει με έχουν κάνει να προβληματιστώ πολλές φορές και να καταλήξω στο ότι οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολες-και σπάνια αυτό που φαίνονται.

Όμως ξέρεις κάτι; Είναι μάλλον η πρώτη φορά που πιάνω τον εαυτό μου να έχει πέσει έξω σε όλα όσα πρόβλεπε ένα χρόνο πριν για την συνέχεια. Κι αυτό -για κάποιο περίεργο λόγο- μου φαίνεται καλό σημάδι. Και η αλήθεια λοιπόν είναι πως δεν υπάρχει τίποτα στραβό -ίσως μάλλον αυτό ήταν που με τρόμαξε περισσότερο από όλα, η πεποίθηση ότι αν ψάξω πιο βαθιά θα βρω τα αποδεικτικά στοιχεία που χρειάζομαι. Καθώς έψαχνα όμως, ανακάλυπτα πράγματα που εκτός από όμορφα, ήταν και αληθινά. Πράγματα που με τον καιρό σε δένουν και σε κρατάνε εκεί, αποδεικνύοντας πως η αγάπη υπάρχει, αλλά χρειάζεται να ψάξεις καλά μέσα στον άλλο. 

Γι'αυτό λοιπόν δεν έχω να δηλώσω τίποτα "μεγάλο" για αυτό που ζω τώρα.

Είναι απλά κάτι φυσιολογικό...

Στην πραγματικότητα μάλιστα είναι τόσο φυσιολογικό, που αυτόματα γίνεται τελείως διαφορετικό από όλα τα άλλα...

και αυτή είναι η μαγεία του.

http://www.youtube.com/watch?v=HYxmS4UNrWY