Να δεις που θα βρεθεί κάποιος να μας πει "Θάρρος ή αλήθεια?" και δεν θα ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε.

(Μπα, εδώ δεν μας τρόμαξαν άλλα κι άλλα, τα αιώνια ρομάντζα θα μας τρομάξουν? 

Σ'αυτό το θέμα, πάντα θάρρος θα λέμε..)

"Αλήθεια θα υπάρξει κάποια στιγμή στη ζωή που θα είμαστε χαρούμενοι και δεν θα μας λείπει τίποτα?"

ήταν η ερώτηση που διάβασα κάπου και προβληματίστηκα. Υπάρχει άραγε αυτό το σημείο στη ζωή μας,που όταν και αν καταφέρουμε να το φτάσουμε,νιώθουμε ολοκληρωμένοι? Ή υπάρχει πάντα κάτι που αναζητάμε και έτσι βοηθάμε τον εαυτό μας να προχωράει πιο μπροστά? Μήπως ο άνθρωπος από μόνος του επεκτείνει τα θέλω του και τα όρια του,προκειμένου να νιώθει ότι έχει κάποιο λόγο να συνεχίζει,ότι έτσι νιώθει "ζωντανός"? Δεν είμαι σίγουρη.
Θα ήθελα να πιστεύω ότι το κυνήγι της ευτυχίας δεν τελειώνει ποτέ.Ότι πάντα πρέπει να βάζεις στόχους και όταν τους ολοκληρώνεις,να δημιουργείς ένα καινούριο. Και πάλι από την αρχή...
Απλά πρέπει στο κυνήγι αυτό να έχεις τους σωστούς ανθρώπους δίπλα σου.
Να έχετε τους ίδιους στόχους,τα ίδια όνειρα και πάνω από όλα να περνάτε καλά μαζί.
Μόνο έτσι θα μπορείτε να συμβαδίσετε και να πάτε παρακάτω... 
Και ίσως στο τέλος,αν είστε τυχεροί,
να νιώθετε τόσο ολοκληρωμένοι σαν να έχετε κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο...

δεν είναι ότι δεν γράφω πια. 

είναι ότι είσαι εσύ εδώ. 

και αυτό μου αρκεί.

Πέρασα.

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων

μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,

εντάθηκα πίσω απ΄αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικά κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια

και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν

σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.

Είδα πολλά και ωραία όνειρα

και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,

τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους

να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.

Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.

Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα

και κάτι χαιρετίσματα

από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από΄κει…

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από΄δω, έχασα κι από΄κει.

Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι απ’ την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημίας.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου ΄λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

~Κική Δημουλά

you're gonna save me from myself*

Ότι ήμουν παράξενη κ ιδιότροπη το ήξερα πάντα. Ότι έμπαινα σε αδιέξοδες καταστάσεις που με έκαναν να απομυθοποιώ ό,τι μπορεί να πίστευα μέχρι τότε,και αυτό επίσης.

Ότι θα έβρισκα κάτι φαινομενικά "φυσιολογικό" και θα του έβγαζα την πίστη μέχρι να ανακαλύψω τί στραβό έχει πάλι, δεν το περίμενα. Όταν έχεις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κανένας δεν είναι αυτό που δείχνει όμως, υποθέτω ότι έτσι γίνεται. Ψάχνεις να βρεις το τέλειο που βλέπεις στις ταινίες και καταλήγεις να αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνεις κάθε φορά και ανακαλύπτεις και άλλη μια προβληματική σχέση. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, δεν είμαι κανένα πληγωμένο κοριτσάκι,όχι. Μπορείς να πεις απλά πως οι καταστάσεις που έχω ζήσει με έχουν κάνει να προβληματιστώ πολλές φορές και να καταλήξω στο ότι οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολες-και σπάνια αυτό που φαίνονται.

Όμως ξέρεις κάτι; Είναι μάλλον η πρώτη φορά που πιάνω τον εαυτό μου να έχει πέσει έξω σε όλα όσα πρόβλεπε ένα χρόνο πριν για την συνέχεια. Κι αυτό -για κάποιο περίεργο λόγο- μου φαίνεται καλό σημάδι. Και η αλήθεια λοιπόν είναι πως δεν υπάρχει τίποτα στραβό -ίσως μάλλον αυτό ήταν που με τρόμαξε περισσότερο από όλα, η πεποίθηση ότι αν ψάξω πιο βαθιά θα βρω τα αποδεικτικά στοιχεία που χρειάζομαι. Καθώς έψαχνα όμως, ανακάλυπτα πράγματα που εκτός από όμορφα, ήταν και αληθινά. Πράγματα που με τον καιρό σε δένουν και σε κρατάνε εκεί, αποδεικνύοντας πως η αγάπη υπάρχει, αλλά χρειάζεται να ψάξεις καλά μέσα στον άλλο. 

Γι'αυτό λοιπόν δεν έχω να δηλώσω τίποτα "μεγάλο" για αυτό που ζω τώρα.

Είναι απλά κάτι φυσιολογικό...

Στην πραγματικότητα μάλιστα είναι τόσο φυσιολογικό, που αυτόματα γίνεται τελείως διαφορετικό από όλα τα άλλα...

και αυτή είναι η μαγεία του.

http://www.youtube.com/watch?v=HYxmS4UNrWY

Η ευχή μου για αυτή την χρονιά θα είναι γέλιο...

Κ πολλή-πολλή αγάπη! 

(Α ναι... και μια φωτογραφική μηχανή)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

"Ο έρωτας κατά κανόνα προξενεί πόνο κ απογοήτευση,

γιατί καμία άλλη κατάσταση της ζωής δεν περιλαμβάνει τόσο εγωισμό, 

τόση ανασφάλεια και τόσο φόβο.

Κάποιοι ερωτεύονται εκ του ασφαλούς, να μην πληγωθούν. Όμως δεν ξέρουν τί χάνουν...

Έχει αμφιθυμία ο έρωτας, το ένα κομμάτι του άλλου το αγαπάμε, ενώ το άλλο το μισούμε.

Μόνο ο έρωτας που έχει το θάρρος να γίνει αγάπη όμως νικάει τον χρόνο

 και ζει, ίσως κ για πάντα..."

*Να γιατί αγαπάω τον χειμώνα...

Έχω αρχίσει κ τον μυρίζω σιγά-σιγά.Εσείς?

Σε αγανακτώ,το ξέρω.. Σε φέρνω στα όριά σου, κ αυτό το ξέρω..
Η ψυχολογία μου είναι μια πάνω και μία κάτω κι αυτό μπορεί να σε τρελάνει...
Δεν ήμουν πάντα έτσι,το παραδέχομαι. Όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζω..
Οι άνθρωποι και ο χρόνος σε αλλάζουν πάντα,θέλεις δεν θέλεις..
Πιάνομαι από λεπτομέρειες..
Σαν να ψάχνω αφορμή να σε πετάξω έξω απ'τη ζωή μου,με τόση άνεση κάθε φορά..
Με τόση υπεροψία που ώρες-ώρες απορώ κι εγώ..
Πόσο φοβάμαι.. Δεν έχεις ιδέα πόσο φοβάμαι..
Στα μάτια σου βλέπω τον εαυτό που έχω χάσει εδώ και καιρό..
Και δεν ξέρω αν θέλω να τον ξαναβρω.. Γιατί παραήταν ευαίσθητος για τα σημερινά μου δεδομένα..
Κι εσύ να είσαι πάντα εκεί,να με ηρεμείς.. Να με κάνεις να πιστεύω σ'εσένα..
"Αν με είχες γνωρίσει πριν μερικά χρόνια,θα ήσουν πολύ ευτυχισμένος" σου είπα,
"εκείνη η Μάρω ήταν τελείως διαφορετική,θα την ήθελες,το ξέρω..."
"Εγώ θέλω αυτή που είσαι τώρα.. Αυτή γνώρισα κ αυτή θέλω"... ήταν η απάντηση.


Δεν ξέρω από πότε έγινα περισσότερο ρεαλίστρια κ λιγότερο ονειροπόλα..
Το ψάχνω όμως κ πιστεύω πως με λίγη βοήθεια θα τα καταφέρω..
Έχω κ εγώ σαν άνθρωπος τα αρνητικά μου,χρειάζομαι υπομονή..
Έχω όμως το καλό ότι μόλις με κερδίσεις,θα σου δώσω όσα περισσότερα μπορω κι ακόμα παραπάνω.. Αυτό τουλάχιστον μου έχει μείνει ακόμα..


Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σ'εσένα -χωρίς υπαινιγμούς,χωρίς σκέτες αναφορές-
σ'εσένα που μου δίνεις κάτι να πιστεύω ξανά.. Σ'ευχαριστώ..

*Όλες οι αναρτήσεις συνήθως έχουν ένα soundtrack από πίσω,την ώρα που γράφονται αλλά σχεδόν ποτέ δεν το αναφέρω..Αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση και θα αποκαλύψω την δεύτερη πηγή εμπνευσής μου για απόψε  *

"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία.

Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια.

Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν,

θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις."

 (Θ. Βέγγος)