Είναι κι αυτές οι ζεστές αγκαλιές τα κρύα βράδια του χειμώνα, σε ένα μονό κρεβάτι.

Είναι κι αυτό το τηλέφωνο που έχω μάθει να το σηκώνω και να ακούω την φωνή σου.

Είναι κι αυτό το βλέμμα που αρκεί για να καταλάβω αυτό που σκέφτεσαι.

Είναι κι αυτά τα τσιγάρα στα τασάκια που έγιναν από αγάπη ή  από θυμό, μετά από έρωτα ή από τσακωμό, με νεύρα ή με πάθος.

Είναι κι αυτά τα γέλια στο μυαλό μου, αυτά που κλαις και ξεκαρδίζεσαι για ώρες, αυτά που γελάς με την ψυχή σου κι αυτά που με γαργαλάς μέχρι να πέσω στο πάτωμα και να σε παρακαλέσω να σταματήσεις.

Είναι κι αυτά τα φιλιά στο μέτωπο, στα μάτια, στο στόμα, στο λαιμό. Στα χέρια, στην καρδιά σου-πόσο την αγαπώ την καρδιά σου.

Είναι κι αυτή η μυρωδιά που μόλις κλείνω τα μάτια είναι πάντα εκεί.

Είναι κι αυτό το κενό που νιώθω όταν σκέφτομαι το «χωρίς».

Είναι κι αυτό το άγγιγμα, αυτό το τόσο –παράξενα-οικείο-άγγιγμα, που ηρεμεί την καρδιά.

Είναι κι αυτά τα ταξίδια, τα λίγα από τα πολλά, αυτά που είχαν μέσα θάλασσες και βουνά και δάση και σύννεφα και ψηλά κτίρια και σκηνές στην άμμο.

Είναι κι αυτό το χέρι που ψάχνει να βρει το δικό μου στη μέση του δρόμου.

Είναι κι αυτά τα τραγούδια που άλλα τα ψιθύρισες και άλλα τα ξεφώνισες, στο φως της μέρας ή στη μέση της νύχτας με μια κιθάρα.

Είναι κι αυτή η ανάγκη να με αγαπάς κάθε μέρα πιο πολύ.

Πάλι σου ζητάω. Το ξέρω.

Όμως χαμογελάς!

*πόσο καιρό είχα να ερωτευτώ ένα τραγούδι..