Μη με πληγώνεις μάτια μου..

Μη με πληγώνεις μάτια μου...

Γιατί θα πέσουν όλα τα αστέρια πάνω μου για να με προστατέψουν και τότε θα ΛΑΜΠΩ πιο πολύ...

Μη με πληγώνεις....γιατί θ'ανοίξει μια παπαρουνίτσα τα πέταλα της και θα γίνω πιο τρυφερή

και με πιο κόκκινα μαγουλάκια...

 Μη με πληγώνεις,γιατί θα με πάρει μια χελωνίτσα στο καβούκι της και ένα ψάρι στη σπηλιά του και το ηλιοβασίλεμα σε άλλο βουνό και θα με ψάχνεις...

 Κι εγώ δε θα σε βλέπω και θα κλαις και θα νομίζω πώς ακόμα θα θέλεις να με πληγώνεις

και δε θα βγαίνω γιατί δε θα το ξέρω και θα πληγωθείς...

 Κι όταν σε δω ξανά, δε θα ταιριάζουμε πάλι...Γιατί τα όμοια δεν είναι ποτέ μαζί...

Μη με πληγώνεις,γιατί θα με πάρουν οι άνεμοι και θα με κάνουν θεά κι εσύ δε θα με φτάνεις...

 Μη το κάνεις,γιατί θα μ'αγκαλιάσει ο ήλιος στις αχτίνες του κι ένας εξωγήινος και θα γίνω πιο θερμή...!

Γι'αυτό σου λέω,μη με πληγώνεις,γιατί θα έρθουν οι γλάροι και θα μου δώσουν τη φωνή τους

και δε θα ξέρεις τι γλώσσα μιλάω και θα σε ξεχάσω!

Και θα νιώσεις ΜΟΝΑΞΙΑ!

 Μη με πληγώνεις,γιατί θα γυμνωθώ και θα παίξω στις σαπουνάδες και θα κάνω γκριμάτσες και θα γαργαλάω μόνη μου τις πατούσες μου και θα γελάω και θα σου αρέσω ακόμα πιο πολύ

 Και θα έχουν περάσει πολλές νύχτες και θα έχω γλιστρήσει σε άλλη πόλη....

Και θα ραγίζει η καρδιά σου, γιατί ράγισες τη δική μου...

Γιατί οι ενοχές σου θα πονάνε πιο πολύ από τη θλίψη μου...

 Γι'αυτό σου λέω,

μη με πληγώνεις μάτια μου...

Γιατί θα φοβάμαι να έρχομαι στα όνειρά σου...

Κι αν μας χάσεις...θα έχεις χάσει το μυαλό και την καρδιά σου...

Για λογαριασμό σου.
Και δεν πάνε όλα να..; Να πάνε όλα.

Βράδια και πρωινά. Βδομάδες, μήνες.

Βδομάδες, μήνες και χρόνια.

Λάθος άνθρωποι και σωστοί.

Άνθρωποι που εσύ τους κάνεις να είναι αυτό που είναι. Ό,τι κι αν είναι.

Άνθρωποι που κλαις, γελάς και ζεις μαζί με τη φωνή τους.

Σε μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας.

Χωρίς καμία έμπνευση πλέον, μόνο με δυο μάτια ανοιχτά-διαλέγεις.

Διαλέγεις ανθρώπους.

Κι εγώ διάλεξα.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -σου το'πα.

Και κανένας.

Κανένας πόνος, από κανένα χέρι, στόμα, φωνή.

Γιατί δυο άνθρωποι που δένουν τις ζωές τους δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ.
Κι αν το κάνουν, κομματιάζουν τόσο τη ψυχή τους που μετά μένει μόνο ο πόνος.
Ο πόνος αλλάζει, διαβάλλει και παγώνει.
Κι έτσι οι άνθρωποι που μένουν πίσω δε μοιάζουν ποτέ σε αυτό που ήταν πρώτα.

Και ξέρω ότι δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς.

Δεν έχεις φτιαχτεί για να πονάς, ούτε για να σε πονάνε.

Και γι'αυτό δε με φοβίζει τίποτα πια -στο λέω.

Και κανένας.

Μη φοβάσαι λοιπόν ούτε κι εσύ.