δεν είναι ότι δεν γράφω πια. 

είναι ότι είσαι εσύ εδώ. 

και αυτό μου αρκεί.

Πέρασα.

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων

μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,

εντάθηκα πίσω απ΄αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικά κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια

και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν

σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.

Είδα πολλά και ωραία όνειρα

και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,

τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους

να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.

Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.

Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα

και κάτι χαιρετίσματα

από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από΄κει…

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από΄δω, έχασα κι από΄κει.

Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι απ’ την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημίας.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου ΄λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

~Κική Δημουλά

you're gonna save me from myself*

Ότι ήμουν παράξενη κ ιδιότροπη το ήξερα πάντα. Ότι έμπαινα σε αδιέξοδες καταστάσεις που με έκαναν να απομυθοποιώ ό,τι μπορεί να πίστευα μέχρι τότε,και αυτό επίσης.

Ότι θα έβρισκα κάτι φαινομενικά "φυσιολογικό" και θα του έβγαζα την πίστη μέχρι να ανακαλύψω τί στραβό έχει πάλι, δεν το περίμενα. Όταν έχεις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κανένας δεν είναι αυτό που δείχνει όμως, υποθέτω ότι έτσι γίνεται. Ψάχνεις να βρεις το τέλειο που βλέπεις στις ταινίες και καταλήγεις να αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνεις κάθε φορά και ανακαλύπτεις και άλλη μια προβληματική σχέση. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα, δεν είμαι κανένα πληγωμένο κοριτσάκι,όχι. Μπορείς να πεις απλά πως οι καταστάσεις που έχω ζήσει με έχουν κάνει να προβληματιστώ πολλές φορές και να καταλήξω στο ότι οι σχέσεις είναι πολύ δύσκολες-και σπάνια αυτό που φαίνονται.

Όμως ξέρεις κάτι; Είναι μάλλον η πρώτη φορά που πιάνω τον εαυτό μου να έχει πέσει έξω σε όλα όσα πρόβλεπε ένα χρόνο πριν για την συνέχεια. Κι αυτό -για κάποιο περίεργο λόγο- μου φαίνεται καλό σημάδι. Και η αλήθεια λοιπόν είναι πως δεν υπάρχει τίποτα στραβό -ίσως μάλλον αυτό ήταν που με τρόμαξε περισσότερο από όλα, η πεποίθηση ότι αν ψάξω πιο βαθιά θα βρω τα αποδεικτικά στοιχεία που χρειάζομαι. Καθώς έψαχνα όμως, ανακάλυπτα πράγματα που εκτός από όμορφα, ήταν και αληθινά. Πράγματα που με τον καιρό σε δένουν και σε κρατάνε εκεί, αποδεικνύοντας πως η αγάπη υπάρχει, αλλά χρειάζεται να ψάξεις καλά μέσα στον άλλο. 

Γι'αυτό λοιπόν δεν έχω να δηλώσω τίποτα "μεγάλο" για αυτό που ζω τώρα.

Είναι απλά κάτι φυσιολογικό...

Στην πραγματικότητα μάλιστα είναι τόσο φυσιολογικό, που αυτόματα γίνεται τελείως διαφορετικό από όλα τα άλλα...

και αυτή είναι η μαγεία του.

http://www.youtube.com/watch?v=HYxmS4UNrWY

Η ευχή μου για αυτή την χρονιά θα είναι γέλιο...

Κ πολλή-πολλή αγάπη! 

(Α ναι... και μια φωτογραφική μηχανή)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

"Ο έρωτας κατά κανόνα προξενεί πόνο κ απογοήτευση,

γιατί καμία άλλη κατάσταση της ζωής δεν περιλαμβάνει τόσο εγωισμό, 

τόση ανασφάλεια και τόσο φόβο.

Κάποιοι ερωτεύονται εκ του ασφαλούς, να μην πληγωθούν. Όμως δεν ξέρουν τί χάνουν...

Έχει αμφιθυμία ο έρωτας, το ένα κομμάτι του άλλου το αγαπάμε, ενώ το άλλο το μισούμε.

Μόνο ο έρωτας που έχει το θάρρος να γίνει αγάπη όμως νικάει τον χρόνο

 και ζει, ίσως κ για πάντα..."

*Να γιατί αγαπάω τον χειμώνα...

Έχω αρχίσει κ τον μυρίζω σιγά-σιγά.Εσείς?

Σε αγανακτώ,το ξέρω.. Σε φέρνω στα όριά σου, κ αυτό το ξέρω..
Η ψυχολογία μου είναι μια πάνω και μία κάτω κι αυτό μπορεί να σε τρελάνει...
Δεν ήμουν πάντα έτσι,το παραδέχομαι. Όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζω..
Οι άνθρωποι και ο χρόνος σε αλλάζουν πάντα,θέλεις δεν θέλεις..
Πιάνομαι από λεπτομέρειες..
Σαν να ψάχνω αφορμή να σε πετάξω έξω απ'τη ζωή μου,με τόση άνεση κάθε φορά..
Με τόση υπεροψία που ώρες-ώρες απορώ κι εγώ..
Πόσο φοβάμαι.. Δεν έχεις ιδέα πόσο φοβάμαι..
Στα μάτια σου βλέπω τον εαυτό που έχω χάσει εδώ και καιρό..
Και δεν ξέρω αν θέλω να τον ξαναβρω.. Γιατί παραήταν ευαίσθητος για τα σημερινά μου δεδομένα..
Κι εσύ να είσαι πάντα εκεί,να με ηρεμείς.. Να με κάνεις να πιστεύω σ'εσένα..
"Αν με είχες γνωρίσει πριν μερικά χρόνια,θα ήσουν πολύ ευτυχισμένος" σου είπα,
"εκείνη η Μάρω ήταν τελείως διαφορετική,θα την ήθελες,το ξέρω..."
"Εγώ θέλω αυτή που είσαι τώρα.. Αυτή γνώρισα κ αυτή θέλω"... ήταν η απάντηση.


Δεν ξέρω από πότε έγινα περισσότερο ρεαλίστρια κ λιγότερο ονειροπόλα..
Το ψάχνω όμως κ πιστεύω πως με λίγη βοήθεια θα τα καταφέρω..
Έχω κ εγώ σαν άνθρωπος τα αρνητικά μου,χρειάζομαι υπομονή..
Έχω όμως το καλό ότι μόλις με κερδίσεις,θα σου δώσω όσα περισσότερα μπορω κι ακόμα παραπάνω.. Αυτό τουλάχιστον μου έχει μείνει ακόμα..


Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σ'εσένα -χωρίς υπαινιγμούς,χωρίς σκέτες αναφορές-
σ'εσένα που μου δίνεις κάτι να πιστεύω ξανά.. Σ'ευχαριστώ..

*Όλες οι αναρτήσεις συνήθως έχουν ένα soundtrack από πίσω,την ώρα που γράφονται αλλά σχεδόν ποτέ δεν το αναφέρω..Αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση και θα αποκαλύψω την δεύτερη πηγή εμπνευσής μου για απόψε  *

"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία.

Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια.

Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν,

θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις."

 (Θ. Βέγγος)

Ο έρωτας θέλει ταχύτητα~

"Ο έρωτας δεν θέλει χρόνο...ο έρωτας θέλει ταχύτητα...

Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περι μύθου.

Η αγάπη δηλαδή είναι,πως να το πω τι είναι η αγάπη...

Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας..."

~Κική Δημουλά~

Διάβασα αυτό σε ένα blog σήμερα και ήταν ότι ακριβώς σκεφτόμουν:

"Έλα μια μέρα να με πάρεις από το χέρι, να με αγκαλιάσεις, να με φιλήσεις. Και αν δεν αισθανθείς κάτι, διώξε με μακριά.Αν αισθανθείς όμως, κράτα με και μη με αφήσεις. Για κανένα λόγο."

Τρέχω από την αλήθεια μου, χρόνια τώρα την αποφεύγω και νομίζω ότι με αυτό τον τρόπο την νικάω.

Πώς μπορείς να αποφύγεις τον εαυτό σου όμως? Όσο και να τρέχεις, δεν γίνεται.

Γι'αυτό σήμερα σταμάτησα να τρέχω -κουράστηκα και σταμάτησα. Και είπα να τον αντικρύσω, να τα βάλουμε όλα κάτω και να τα συζητήσουμε.

Επιλέγω να κοιτάξω την αλήθεια και να κάτσω ακίνητη, μετά απο πολύ καιρό που τρέχω μακριά της. Και όπου με βγάλει.

Ένας φίλος μου είπε

"είσαι πολύ αυθεντική,μην αλλάξεις..σε λατρεύω,μην αλλάξεις!"

Δεν αλλάζω.

Ο κόσμος μου είναι ροζ -πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Μ'αρέσει να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους -με τον εαυτό μου τα χάνω πού και πού αλλά τα βρίσκουμε πάλι.

Είμαι παράξενη,είμαι ιδιότροπη...Θέλω και δεν θέλω. Θέλω χρόνο αλλά θέλω να το ζήσω τώρα.

Αν δεν με κρατήσεις σφιχτά θα σου φύγω -αν το παρακάνεις,θα νιώσω ότι με πνίγεις.

Περίεργος άνθρωπος,το ξέρω...Δεν βαριέσαι!

Όσο για την σχέση μου με τον έρωτα... Μεγάλο καθίκι, δεν νομίζω ότι με συμπαθεί κ πολύ.

Λες και δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και κυνηγάει εμένα...

Του ξεφεύγω όμως,μην αγχώνεσαι...

Μια φορά να με έχει πετύχει... το πολύ δυο -και τί κατάλαβε?

Προσπαθεί να με αποπάρει μάλλον, αλλά συνεχίζω ακάθεκτη και του την σπάω.

Ο κόσμος μου είναι ροζ... Κι αν δεν σου αρέσει αυτό το χρώμα δεν πειράζει...

Θα ήθελα να βάλουμε κ λίγο απ'το δικό σου για να σπάσουμε την μονοτονία!

Μαύρο,κόκκινο,μπλε.. Όποιο θες εσύ...

Προσποιούμαι ότι δεν φοβάμαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι περισσότερο από'σένα.

Φοβάμαι μήπως τελικά υπάρχει όντως αυτός που μπορεί να καταλαβαίνει αυτό που σκέφτομαι

-όλοι οι άλλοι απλά υπέθεταν και η αλήθεια είναι ότι δεν έπεφταν ποτέ μέσα-

Αυτή είναι η αλήθεια μου λοιπόν και την λέω σ'εσένα. Φοβάμαι.

Πάω πίσω για να πάρω φόρα κ αυτό είναι το λάθος μου

Αυτό που χρειάζομαι είναι ένα-ένα βήμα την φορά.Αργά και σταθερά.

Δεν θέλω να βιάζομαι πλέον. Αυτό είναι το λάθος μου...

Και δεν θα το ξανακάνω πια,το υπόσχομαι -σ'εσένα,στον εαυτό μου.

Νομίζω ότι ζητάω πολλά,αλλά αυτό που πραγματικά θέλω

είναι κάποιον να μου κρατάει το χέρι και να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά.

Μην ακούς τί λέω άλλες φορές -τώρα άκουσέ με που μου βγαίνουν όλα

-όχι τα μισά απ΄τα μισά,όλα.

Τίποτα άλλο δεν θέλω,τα άλλα έρχονται από μέσα.

-Άντε και κανα παραμύθι πού και πού,για να κοιμάμαι ήρεμη:)