*Να γιατί αγαπάω τον χειμώνα...

Έχω αρχίσει κ τον μυρίζω σιγά-σιγά.Εσείς?

Σε αγανακτώ,το ξέρω.. Σε φέρνω στα όριά σου, κ αυτό το ξέρω..
Η ψυχολογία μου είναι μια πάνω και μία κάτω κι αυτό μπορεί να σε τρελάνει...
Δεν ήμουν πάντα έτσι,το παραδέχομαι. Όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζω..
Οι άνθρωποι και ο χρόνος σε αλλάζουν πάντα,θέλεις δεν θέλεις..
Πιάνομαι από λεπτομέρειες..
Σαν να ψάχνω αφορμή να σε πετάξω έξω απ'τη ζωή μου,με τόση άνεση κάθε φορά..
Με τόση υπεροψία που ώρες-ώρες απορώ κι εγώ..
Πόσο φοβάμαι.. Δεν έχεις ιδέα πόσο φοβάμαι..
Στα μάτια σου βλέπω τον εαυτό που έχω χάσει εδώ και καιρό..
Και δεν ξέρω αν θέλω να τον ξαναβρω.. Γιατί παραήταν ευαίσθητος για τα σημερινά μου δεδομένα..
Κι εσύ να είσαι πάντα εκεί,να με ηρεμείς.. Να με κάνεις να πιστεύω σ'εσένα..
"Αν με είχες γνωρίσει πριν μερικά χρόνια,θα ήσουν πολύ ευτυχισμένος" σου είπα,
"εκείνη η Μάρω ήταν τελείως διαφορετική,θα την ήθελες,το ξέρω..."
"Εγώ θέλω αυτή που είσαι τώρα.. Αυτή γνώρισα κ αυτή θέλω"... ήταν η απάντηση.


Δεν ξέρω από πότε έγινα περισσότερο ρεαλίστρια κ λιγότερο ονειροπόλα..
Το ψάχνω όμως κ πιστεύω πως με λίγη βοήθεια θα τα καταφέρω..
Έχω κ εγώ σαν άνθρωπος τα αρνητικά μου,χρειάζομαι υπομονή..
Έχω όμως το καλό ότι μόλις με κερδίσεις,θα σου δώσω όσα περισσότερα μπορω κι ακόμα παραπάνω.. Αυτό τουλάχιστον μου έχει μείνει ακόμα..


Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σ'εσένα -χωρίς υπαινιγμούς,χωρίς σκέτες αναφορές-
σ'εσένα που μου δίνεις κάτι να πιστεύω ξανά.. Σ'ευχαριστώ..

*Όλες οι αναρτήσεις συνήθως έχουν ένα soundtrack από πίσω,την ώρα που γράφονται αλλά σχεδόν ποτέ δεν το αναφέρω..Αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση και θα αποκαλύψω την δεύτερη πηγή εμπνευσής μου για απόψε  *

"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία.

Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια.

Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν,

θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις."

 (Θ. Βέγγος)

Ο έρωτας θέλει ταχύτητα~

"Ο έρωτας δεν θέλει χρόνο...ο έρωτας θέλει ταχύτητα...

Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περι μύθου.

Η αγάπη δηλαδή είναι,πως να το πω τι είναι η αγάπη...

Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας..."

~Κική Δημουλά~

Διάβασα αυτό σε ένα blog σήμερα και ήταν ότι ακριβώς σκεφτόμουν:

"Έλα μια μέρα να με πάρεις από το χέρι, να με αγκαλιάσεις, να με φιλήσεις. Και αν δεν αισθανθείς κάτι, διώξε με μακριά.Αν αισθανθείς όμως, κράτα με και μη με αφήσεις. Για κανένα λόγο."

Τρέχω από την αλήθεια μου, χρόνια τώρα την αποφεύγω και νομίζω ότι με αυτό τον τρόπο την νικάω.

Πώς μπορείς να αποφύγεις τον εαυτό σου όμως? Όσο και να τρέχεις, δεν γίνεται.

Γι'αυτό σήμερα σταμάτησα να τρέχω -κουράστηκα και σταμάτησα. Και είπα να τον αντικρύσω, να τα βάλουμε όλα κάτω και να τα συζητήσουμε.

Επιλέγω να κοιτάξω την αλήθεια και να κάτσω ακίνητη, μετά απο πολύ καιρό που τρέχω μακριά της. Και όπου με βγάλει.

Ένας φίλος μου είπε

"είσαι πολύ αυθεντική,μην αλλάξεις..σε λατρεύω,μην αλλάξεις!"

Δεν αλλάζω.

Ο κόσμος μου είναι ροζ -πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Μ'αρέσει να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους -με τον εαυτό μου τα χάνω πού και πού αλλά τα βρίσκουμε πάλι.

Είμαι παράξενη,είμαι ιδιότροπη...Θέλω και δεν θέλω. Θέλω χρόνο αλλά θέλω να το ζήσω τώρα.

Αν δεν με κρατήσεις σφιχτά θα σου φύγω -αν το παρακάνεις,θα νιώσω ότι με πνίγεις.

Περίεργος άνθρωπος,το ξέρω...Δεν βαριέσαι!

Όσο για την σχέση μου με τον έρωτα... Μεγάλο καθίκι, δεν νομίζω ότι με συμπαθεί κ πολύ.

Λες και δεν έχει άλλη δουλειά να κάνει και κυνηγάει εμένα...

Του ξεφεύγω όμως,μην αγχώνεσαι...

Μια φορά να με έχει πετύχει... το πολύ δυο -και τί κατάλαβε?

Προσπαθεί να με αποπάρει μάλλον, αλλά συνεχίζω ακάθεκτη και του την σπάω.

Ο κόσμος μου είναι ροζ... Κι αν δεν σου αρέσει αυτό το χρώμα δεν πειράζει...

Θα ήθελα να βάλουμε κ λίγο απ'το δικό σου για να σπάσουμε την μονοτονία!

Μαύρο,κόκκινο,μπλε.. Όποιο θες εσύ...

Προσποιούμαι ότι δεν φοβάμαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι περισσότερο από'σένα.

Φοβάμαι μήπως τελικά υπάρχει όντως αυτός που μπορεί να καταλαβαίνει αυτό που σκέφτομαι

-όλοι οι άλλοι απλά υπέθεταν και η αλήθεια είναι ότι δεν έπεφταν ποτέ μέσα-

Αυτή είναι η αλήθεια μου λοιπόν και την λέω σ'εσένα. Φοβάμαι.

Πάω πίσω για να πάρω φόρα κ αυτό είναι το λάθος μου

Αυτό που χρειάζομαι είναι ένα-ένα βήμα την φορά.Αργά και σταθερά.

Δεν θέλω να βιάζομαι πλέον. Αυτό είναι το λάθος μου...

Και δεν θα το ξανακάνω πια,το υπόσχομαι -σ'εσένα,στον εαυτό μου.

Νομίζω ότι ζητάω πολλά,αλλά αυτό που πραγματικά θέλω

είναι κάποιον να μου κρατάει το χέρι και να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά.

Μην ακούς τί λέω άλλες φορές -τώρα άκουσέ με που μου βγαίνουν όλα

-όχι τα μισά απ΄τα μισά,όλα.

Τίποτα άλλο δεν θέλω,τα άλλα έρχονται από μέσα.

-Άντε και κανα παραμύθι πού και πού,για να κοιμάμαι ήρεμη:)

Πάντα ζητούσα έξω από'μένα δύναμη και αυτοπεποίθηση,μα αυτά έρχονται από'μέσα...

Πάντα βρίσκονται εκεί! 

Μπορείς να υπερνικήσεις καθετί αρνητικό αν συνειδητοποιήσεις 

πως η μόνη δύναμη που έχει πάνω σου είναι η πίστη σου σ'αυτό...

Πίστεψε σ'αυτό που έχουμε,είναι πιο δυνατό...!!!....

Νιώσε με...

Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο να μην αποτυγχάνεις ποτέ,

αλλά στο να ξανασηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις...

"-Τι σημαίνει «εξημερώνω»; είπε ο μικρός πρίγκιπας...

- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».

- Δημιουργώ δεσμούς;

- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. 

Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...

- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει..

[...]

-Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!

- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.

- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!

- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...

Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.

- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:

- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.

- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Και βέβαια, είπε η αλεπού.

- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.

- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα...

-Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.

- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.

- Γεια σου, είπε ...

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:

Δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.

- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...

- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει..."

Με μπερδεύουν τόσο κάποιες καταστάσεις που πολλές φορές έχω φτάσει στο σημείο να πω ότι μάλλον σκέφτομαι περισσότερο απ'όσο θα'πρεπε.

Τώρα όμως είμαι στο σημείο που αναθεωρώ και λέω πως,μάλλον το λάθος μου,είναι ότι έχω καταντήσει να σκέφτομαι εγώ και για τους άλλους.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει τα πράγματα τόσο ξεκάθαρα και όλους τους άλλους να μπερδεύονται...

Μια ζωή θυμάμαι να αναρωτιέμαι τί στο καλό είναι αυτό που βλέπω εγώ και δεν το βλέπουν όλοι οι άλλοι και μια ζωή να το βλέπουν όταν εγώ πια έχω σταματήσει να προσπαθώ.

Κι αν με ρωτάς,όχι,δεν έχω πει ποτέ "στα'λεγα"..Έχω πει όμως "Κρίμα".

Και η αλήθεια είναι ότι το λέω και το ξαναλέω τόσο πολύ,που νιώθω ότι έχω κουραστεί...

Δεν είναι οι καταστάσεις μπερδεμένες...Εμείς τις μπερδεύουμε!Αλλά το θέμα είναι,γιατί?

Έχω κουραστεί όμως να βρίσκω μια ζωή δικαιολογίες για τους άλλους...

Μάλλον ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου και με το πώς τα βλέπω εγώ τα πράγματα...

Χωρίς δικαιολογίες,απλά και ξεκάθαρα,όπως τα έβλεπα πάντα...

Κι αν αναρωτιέσαι λοιπόν πώς νιώθω,σου λέω πως βαρέθηκα.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να ζητάνε συγνώμη όταν πρέπει.

Βαρέθηκα αυτούς που δεν ξέρουν τί θέλουν..αλλά και αυτούς που τα θέλουν όλα δικά τους.

Αυτούς που φοβούνται την αλήθεια και που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

Αυτούς που εμφανίζονται  στην ζωή σου απλά για να στα κάνουν όλα σκατά και να φύγουν,

αυτούς που δεν κυνηγάνε αυτό που θέλουν κ τα θεωρούν όλα δεδομένα...

Αυτούς που φοβούνται να μείνουν δίπλα σου...

Αλλά και αυτούς που νομίζουν ότι θα είσαι εκεί όταν αυτοί τελικά αποφασίσουν να το κάνουν.

Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος - ποτέ δεν ήμουν

Είμαι αυτή που θα σου πει τα πράγματα έτσι όπως είναι,που θα σου πει αυτό ακριβώς που νιώθει και που σκέφτεται εκείνη την στιγμή χωρίς να την νοιάζει τίποτα άλλο -και θα το εννοεί.

Είμαι αυτή που η διαίσθησή της μέχρι τώρα της έβγαινε πάντα σωστή.

Αυτή το ήξερε - οι άλλοι αργούσαν πάντα να το καταλάβουν-

Είμαι αυτή που θα προσπαθήσει μέχρι και την τελευταία στιγμή να σε πείσει για όσα λέει,

αλλά την επόμενη μέρα -αν το θέλει- θα σε έχει διαγράψει από μέσα της.

Είμαι αυτή που αν την θες, θα πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα για να την έχεις.

Και όχι,δεν έχει να κάνει με θέμα εγωισμού αυτό

Έχει να κάνει με την φιλοσοφία ότι όταν φας τα μούτρα σου πολλές φορές,την επόμενη φορά ξέρεις.

Τα περίπλοκα πράγματα και οι περίπλοκες καταστάσεις δεν ωφελούν.

Ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν,το μόνο που κάνουν είναι να σε μπερδεύουν περισσότερο και να χάνεις στιγμές...

Όλα θέμα επιλογών είναι - πάντα ήταν

Κι όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση

"Για να αποκτήσεις κάτι που ποτέ δεν είχες..

Θα πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν είχες κάνει"

Μάλλον αυτό πρέπει να κάνουμε...Όλοι μας...Μαζί κ εγώ...

Είναι πράγματα που γίνονται για να σου δείχνουν

αυτό τον δρόμο που πάντα φοβόσουν να πάρεις...

Αρκεί να το καταλάβεις.

Ξέρεις τι λάθος έκανα πάντα? Δικαιολογούσα. Όχι τον εαυτό μου, τους άλλους. Μια ζωή τους άλλους! Πάντα έβρισκα κάποιο ελαφρυντικό εκεί που δεν υπήρχε, και πάντα έβρισκα κάτι να ρίξω πάνω μου. «Μήπως δεν έπρεπε να πω αυτό?» «Μήπως δεν έπρεπε να μην κάνω το άλλο?» Μήπως, μήπως, μήπως…Στοπ.

Από πότε αυτό που σκεφτόμαστε ή που λέμε ενώ το νιώθουμε είναι κακό? Από την στιγμή που κάνεις αυτό που αισθάνεσαι κι αυτό που θες, ποιος μπορεί να σου πει ότι κάτι από αυτά είναι «λάθος»?

Θα σου πω εγώ. Κανείς.

Είναι ίσως από τα λίγα πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να σε κατηγορήσει κάποιος. Όταν κάνεις αυτά που νιώθεις, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και αυτά που σε γεμίζουν, τότε δεν μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει.

Και να σου πω και κάτι? Λίγες φορές είπα ή έκανα αυτά που πραγματικά ένιωθα.. Σκεφτόμουν πάντα το «μετά» ή την «περηφάνια» μου και άφηνα τις στιγμές να περνάνε έτσι. Αυτό όμως ήταν λάθος.

Κατάλαβα λοιπόν ότι η ζωή σου φέρνει κάποια πράγματα για να τα ζήσεις εκείνη την στιγμή, όχι για να σκέφτεσαι το μετά και το πριν… Κι αν είναι να φας τα μούτρα σου ας τα φας… Τουλάχιστον θα τα φας γιατί το έζησες. Και πίστεψέ με, είναι καλύτερο από το να τα φας χωρίς να το έχεις ζήσει κιόλας. Μόνοι μας τα κάνουμε  πολύπλοκα τα πράγματα, στην πραγματικότητα είναι τόσο απλά… Όλα θέμα επιλογών είναι άλλωστε. Γιατί όπως άκουσα και σε μια πετυχημένη φράση πρόσφατα 

«Ο έρωτας είναι σαν το κατούρημα, αν κρατηθείς λίγο σου φεύγει»!

Γι’αυτό λοιπόν τώρα θέλω κάτι τρελό. 

Θέλω αυτόν που θα έρθει και θα μου ζητήσει να κάνουμε «κάτι exciting» που λέει και η φίλη μου η Γιάννα.Ό,τι κ αν είναι αυτό.

Θυμάσαι στην ταινία «Αγάπα με αν τολμάς» το παιχνιδάκι που παίζανε οι δύο πρωταγωνιστές?

Η ερώτηση ήταν “Cap ou pas cap?” και η απάντηση ήταν πάντα μία: "Cap".

Ε λοιπόν αυτό θέλω.

Να έρθει κάποιος και να μου πει “Cap” και εγώ να του φωνάζω «Είσαι τρελός?!?!?» αλλά να τον ακολουθώ. Όπου κι αν με οδηγεί - χωρίς να με νοιάζει τίποτα άλλο.

Δεν θέλω συμβιβασμούς και μιζέρια.

Η ζωή είναι μικρή γι’αυτά, αλλαγές και καινούρια πράγματα χρειάζομαι…

Θέλω αυτόν που θα κάνει την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα μέχρι την επόμενη φορά που θα τον δω. Αυτόν που θα με κάνει να γελάω μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου.

Αυτόν που θα με κάνει να τον σκέφτομαι όλη μέρα και να έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο. 

Αυτόν που θα με κάνει να τον ερωτευτώ.

-Και άμα τον βρω, δεν πάνε και οι περηφάνιες και οι καχυποψίες να…?
Ας πάνε….-