Τίποτα τελικά δεν είναι όπως νόμιζες κι αυτό είναι που σε πληγώνει.
Η καθημερινότητα μια φίλος και μια εχθρός, σε τραβάει μαζί της, σε σέρνει.
Κι εσύ χωρίς καμία αντίσταση την ακολουθείς, γιατί ξέρεις πως μόνο έτσι θα γίνει.
Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις όλα όσα πιστεύεις κι όλα όσα έχεις μέσα σου.
Μια μακρινή φωνή ακούγεται στο βάθος να ψιθυρίζει πως δεν πρέπει να τα παρατάς.
Εσύ όμως ξέρεις, πως το κορίτσι αυτό που πίστευε στα παραμύθια και στους μεγάλους έρωτες,
έχει πια χαθεί.
Χάθηκε και την θέση της πήρε μια άλλη -μια πιο εγωίστρια και πιο ρεαλίστρια
Μια έτσι όπως κανείς δεν θα την φανταζόταν κάποια χρόνια πριν.
Μια σαν όλες τις άλλες. Ή μήπως όχι?
Κανείς δεν ξέρει να της πει πια -ούτε καν η ίδια.
Κι αυτές οι σχέσεις. Πόσο την έχουν σημαδέψει.
Και πόσο δύσκολες είναι.
Χρειάζονται προσπάθεια, ξέρεις.
Γιατί ο έρωτας ψάχνει παραθυράκι να σου φύγει.
Κοιτάει από'δω, κοιτάει από'κει, μια τρύπα να έχεις ξεχάσει, τσουπ.. κι έφυγε.
Θέλουν προσπάθεια οι σχέσεις κι αντοχή.
Σε μαθαίνουν να αντέχεις στα δύσκολα και στα άσχημα.
Σε αυτή την απρόβλεπτη ρουλέτα που λέγεται καθημερινότητα.
Πώς θα την αντιμετωπίσεις όμως, αν δεν έχεις ένα χέρι να πιαστείς?
Μια αγκαλιά να κοιμηθείς το βράδυ? Μια φωνή που θα σου λέει "είμαι εδώ"..?
Θέλουν μαγκιά οι σχέσεις, κι όποιος νομίζει ότι είναι εύκολες, τίποτα δεν έχει ζήσει.
Δεν χωράνε εγωισμοί κι αν τους βάζεις στη μέση,ο χρόνος θα κυλάει πάντα εναντίον σου
Θέλουν μαγκιά γιατί αν βρεις αυτόν που θα σε αγαπάει και θα σε δέχεται με τα χίλια στραβά σου, πρέπει να είσαι έξυπνος και να μην τον αφήσεις να φύγει.
Θα έπρεπε ήδη να ξέρεις ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή και πως,
δεν σου δίνει τίποτα χωρίς αντάλλαγμα.
Όσο εσύ θεωρείς δεδομένους τους ανθρώπους δίπλα σου,
τόσο εκείνη θα σου αποδεικνύει το αντίθετο.
Και πίστεψε με, από μοναξιά αυτή η πόλη, άλλο τίποτα.
Χορτάσαμε.
Ρίξε μια ματιά γύρω σου και δες - έχει καταχωνιάσει παντού
Το μόνο που κάνει είναι να σου αφήνει ένα κενό..
ένα τεράστιο κενό που με τίποτα άλλο δεν μπορείς να το γεμίσεις.
Πόσο ανόητος είσαι αν νομίζεις ότι οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί.
Πόσο δεν έχεις πληγωθεί και πόσο τυχερός είσαι συνάμα.
Τυχερός μες στην ατυχία σου-γιατί αλλιώς θα ήξερες να εκτιμάς και να ξεχωρίζεις.
Όμως όλα ένα παιχνίδι είναι, μια ρουλέτα, διαλέγεις στην τύχη και ότι βγει.
Που να΄ξερες.
Γι'αυτό σας λέω.
Ανοίξτε την καρδιά σας ρε, και βάλτε μέσα αληθινούς ανθρώπους και μπόλικη αγάπη.
Κλείστε τα όλα και κρατήστε τα εκεί με όλη σας την δύναμη,
μην αφήσετε κανέναν να σας τα πάρει,
γιατί αυτά, όπως και να το κάνουμε, είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός σας.
Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είστε.
Πώς θες να λέγεσαι ερωτευμένος αν δεν πήρες το ταξί στη μέση της νύχτας να πας να την βρεις?
Ξεχάσαμε να είμαστε ρομαντικοί και γεμίσαμε τις ψυχές μας με "πρέπει" και με "μη".
Μικροί άνθρωποι, βολευόμαστε με τα λίγα και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πολλά, τρομάζουμε.
Αν νομίζεις όμως, ότι ο έρωτας δεν είναι τρομακτικός, κάνεις λάθος.
Είναι δύσκολες οι σχέσεις, γιατί το τίμημα είναι μεγάλο.
Τίποτα πιο αληθινό δεν θα γνωρίσεις σε ολόκληρη την ζωή σου,
από την ευτυχία του να μην νιώθεις μόνος.
Βαφτίσαμε το "πάθος" μας "υπερβολή" και χάσαμε το νόημα.
Μπερδέψαμε τον "έρωτα" με την "τρέλα" και μας φαίνονται όλα ξένα.
Και ποιος σας είπε ρε ότι δεν είναι υπερβολικό το πάθος?
Ότι δεν είναι τρελός ο έρωτας?
Καμία λογική εξήγηση μην ψάχνεις,
γιατί δεν υπάρχει.
Σταμάτα να σκέφτεσαι και κάνε - όσο έχεις την ευκαιρία.
Χάσαμε τους ρόλους μας, άντρες και γυναίκες, και πήξαμε στους πρίγκιπες και στις πριγκίπισσες.
Ο έρωτας θέλει αλητεία, και δράμα,
και πάθος, και τρέλα.
Κι ίσως τότε,
όταν γίνετε όλοι ένα "τσικ" πιο ρομαντικοί,
όταν μάθετε πως η ζωή δεν είναι ταινία-οι ταινίες όμως είναι βγαλμένες από την ζωή,
όταν δείτε πως όσο περισσότερη αγάπη δίνεις τόση περισσότερη αγάπη παίρνεις
(τέλειο?)
τότε ίσως,
γίνω κι εγώ ξανά το κορίτσι που πίστευε στα παραμύθια.
Μέχρι τότε, λέω να κάτσω εδώ, να κοιτάω τον ουρανό από το παράθυρό μου.
Τι κρίμα που δεν κατάφερες ποτέ να μου μάθεις να ξεχωρίζω τους γαλαξίες...
