Τίποτα τελικά δεν είναι όπως νόμιζες κι αυτό είναι που σε πληγώνει.

Η καθημερινότητα μια φίλος και μια εχθρός, σε τραβάει μαζί της, σε σέρνει.

Κι εσύ χωρίς καμία αντίσταση την ακολουθείς, γιατί ξέρεις πως μόνο έτσι θα γίνει.

Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις όλα όσα πιστεύεις κι όλα όσα έχεις μέσα σου.

Μια μακρινή φωνή ακούγεται στο βάθος να ψιθυρίζει πως δεν πρέπει να τα παρατάς.

Εσύ όμως ξέρεις, πως το κορίτσι αυτό που πίστευε στα παραμύθια και στους μεγάλους έρωτες, 

έχει πια χαθεί.

Χάθηκε και την θέση της πήρε μια άλλη -μια πιο εγωίστρια και πιο ρεαλίστρια

Μια έτσι όπως κανείς δεν θα την φανταζόταν κάποια χρόνια πριν.

Μια σαν όλες τις άλλες. Ή μήπως όχι?

Κανείς δεν ξέρει να της πει πια -ούτε καν η ίδια.

Κι αυτές οι σχέσεις. Πόσο την έχουν σημαδέψει.

Και πόσο δύσκολες είναι. 

Χρειάζονται προσπάθεια, ξέρεις. 

Γιατί ο έρωτας ψάχνει παραθυράκι να σου φύγει. 

Κοιτάει από'δω, κοιτάει από'κει, μια τρύπα να έχεις ξεχάσει, τσουπ.. κι έφυγε. 

Θέλουν προσπάθεια οι σχέσεις κι αντοχή.

Σε μαθαίνουν να αντέχεις στα δύσκολα και στα άσχημα.

Σε αυτή την απρόβλεπτη ρουλέτα που λέγεται καθημερινότητα.

Πώς θα την αντιμετωπίσεις όμως, αν δεν έχεις ένα χέρι να πιαστείς?

Μια αγκαλιά να κοιμηθείς το βράδυ? Μια φωνή που θα σου λέει "είμαι εδώ"..?

Θέλουν μαγκιά οι σχέσεις, κι όποιος νομίζει ότι είναι εύκολες, τίποτα δεν έχει ζήσει. 

Δεν χωράνε εγωισμοί κι αν τους βάζεις στη μέση,ο χρόνος θα κυλάει πάντα εναντίον σου

Θέλουν μαγκιά γιατί αν βρεις αυτόν που θα σε αγαπάει και θα σε δέχεται με τα χίλια στραβά σου, πρέπει να είσαι έξυπνος και να μην τον αφήσεις να φύγει.

Θα έπρεπε ήδη να ξέρεις ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή και πως,

δεν σου δίνει τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. 

Όσο εσύ θεωρείς δεδομένους τους ανθρώπους δίπλα σου,

τόσο εκείνη θα σου αποδεικνύει το αντίθετο.

Και πίστεψε με, από μοναξιά αυτή η πόλη, άλλο τίποτα.

Χορτάσαμε.

Ρίξε μια ματιά γύρω σου και δες - έχει καταχωνιάσει παντού

Το μόνο που κάνει είναι να σου αφήνει ένα κενό..

ένα τεράστιο κενό που με τίποτα άλλο δεν μπορείς να το γεμίσεις.

Πόσο ανόητος είσαι αν νομίζεις ότι οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί.

Πόσο δεν έχεις πληγωθεί και πόσο τυχερός είσαι συνάμα.

Τυχερός μες στην ατυχία σου-γιατί αλλιώς θα ήξερες να εκτιμάς και να ξεχωρίζεις.

Όμως όλα ένα παιχνίδι είναι, μια ρουλέτα, διαλέγεις στην τύχη και ότι βγει.

Που να΄ξερες.

Γι'αυτό σας λέω.

Ανοίξτε την καρδιά σας ρε, και βάλτε μέσα αληθινούς ανθρώπους και μπόλικη αγάπη.

Κλείστε τα όλα και κρατήστε τα εκεί με όλη σας την δύναμη,

μην αφήσετε κανέναν να σας τα πάρει, 

γιατί αυτά, όπως και να το κάνουμε, είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός σας.

Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβετε, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είστε.

Πώς θες να λέγεσαι ερωτευμένος αν δεν πήρες το ταξί στη μέση της νύχτας να πας να την βρεις?

Ξεχάσαμε να είμαστε ρομαντικοί και γεμίσαμε τις ψυχές μας με "πρέπει" και με "μη".

Μικροί άνθρωποι, βολευόμαστε με τα λίγα και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πολλά, τρομάζουμε.

Αν νομίζεις όμως, ότι ο έρωτας δεν είναι τρομακτικός, κάνεις λάθος.

Είναι δύσκολες οι σχέσεις, γιατί το τίμημα είναι μεγάλο.

Τίποτα πιο αληθινό δεν θα γνωρίσεις σε ολόκληρη την ζωή σου,

από την ευτυχία του να μην νιώθεις μόνος.

Βαφτίσαμε το "πάθος" μας "υπερβολή" και χάσαμε το νόημα.

Μπερδέψαμε τον "έρωτα" με την "τρέλα" και μας φαίνονται όλα ξένα.

Και ποιος σας είπε ρε ότι δεν είναι υπερβολικό το πάθος?

Ότι δεν είναι τρελός ο έρωτας?

Καμία λογική εξήγηση μην ψάχνεις, 

γιατί δεν υπάρχει.

Σταμάτα να σκέφτεσαι και κάνε - όσο έχεις την ευκαιρία.

Χάσαμε τους ρόλους μας, άντρες και γυναίκες, και πήξαμε στους πρίγκιπες και στις πριγκίπισσες.

Ο έρωτας θέλει αλητεία, και δράμα, 

και πάθος, και τρέλα. 

Κι ίσως τότε, 

όταν γίνετε όλοι ένα "τσικ" πιο ρομαντικοί,

όταν μάθετε πως η ζωή δεν είναι ταινία-οι ταινίες όμως είναι βγαλμένες από την ζωή,

όταν δείτε πως όσο περισσότερη αγάπη δίνεις τόση περισσότερη αγάπη παίρνεις

(τέλειο?)

τότε ίσως, 

γίνω κι εγώ ξανά το κορίτσι που πίστευε στα παραμύθια.

Μέχρι τότε, λέω να κάτσω εδώ, να κοιτάω τον ουρανό από το παράθυρό μου.

Τι κρίμα που δεν κατάφερες ποτέ να μου μάθεις να ξεχωρίζω τους γαλαξίες... 

Είναι κι αυτές οι ζεστές αγκαλιές τα κρύα βράδια του χειμώνα, σε ένα μονό κρεβάτι.

Είναι κι αυτό το τηλέφωνο που έχω μάθει να το σηκώνω και να ακούω την φωνή σου.

Είναι κι αυτό το βλέμμα που αρκεί για να καταλάβω αυτό που σκέφτεσαι.

Είναι κι αυτά τα τσιγάρα στα τασάκια που έγιναν από αγάπη ή  από θυμό, μετά από έρωτα ή από τσακωμό, με νεύρα ή με πάθος.

Είναι κι αυτά τα γέλια στο μυαλό μου, αυτά που κλαις και ξεκαρδίζεσαι για ώρες, αυτά που γελάς με την ψυχή σου κι αυτά που με γαργαλάς μέχρι να πέσω στο πάτωμα και να σε παρακαλέσω να σταματήσεις.

Είναι κι αυτά τα φιλιά στο μέτωπο, στα μάτια, στο στόμα, στο λαιμό. Στα χέρια, στην καρδιά σου-πόσο την αγαπώ την καρδιά σου.

Είναι κι αυτή η μυρωδιά που μόλις κλείνω τα μάτια είναι πάντα εκεί.

Είναι κι αυτό το κενό που νιώθω όταν σκέφτομαι το «χωρίς».

Είναι κι αυτό το άγγιγμα, αυτό το τόσο –παράξενα-οικείο-άγγιγμα, που ηρεμεί την καρδιά.

Είναι κι αυτά τα ταξίδια, τα λίγα από τα πολλά, αυτά που είχαν μέσα θάλασσες και βουνά και δάση και σύννεφα και ψηλά κτίρια και σκηνές στην άμμο.

Είναι κι αυτό το χέρι που ψάχνει να βρει το δικό μου στη μέση του δρόμου.

Είναι κι αυτά τα τραγούδια που άλλα τα ψιθύρισες και άλλα τα ξεφώνισες, στο φως της μέρας ή στη μέση της νύχτας με μια κιθάρα.

Είναι κι αυτή η ανάγκη να με αγαπάς κάθε μέρα πιο πολύ.

Πάλι σου ζητάω. Το ξέρω.

Όμως χαμογελάς!

*πόσο καιρό είχα να ερωτευτώ ένα τραγούδι.. 

Όλη μέρα εδώ

Γεμίζω-αδειάζω τασάκια

Γεμίζω-αδειάζω κουράγιο

Γεμίζω-αδειάζω έρωτα

Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει πάνω από τα όρια του.

Διαφορετικά ξεχειλίζει

Λερώνει.

Σε βάζει σε μπελάδες.

[Γιάννης Αγγελάκας, "Σάλια μισόλογα και τρύπιοι στίχοι"]

there is a place in the heart that

will never be filled

a space

and even during the

best moments

and

the greatest times

times

we will know it

we will know it 

more than

ever

there is a place in the heart that

will never be filled

and

we will wait

and 

wait

in that space.

~C. Bukowski~

Bluebird

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου

που θέλει να βγει

αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο

Του λέω, μείνε εκεί μέσα, 

δεν πρόκειται ν’αφήσω κανένα να σε δει.

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου

που θέλει να βγει

αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει

τον καπνό του τσιγάρου μου.

Οι πόρνες, οι μπάρμαν

και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων

δεν ξέρουν ότι αυτό είναι εκεί.

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου

που θέλει να βγει

αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο,

του λέω, μείνε εκεί,

θες να με μπλέξεις;

Θες να καταστρέψεις τις δουλειές μου;

Θες να χαλάσεις τις πωλήσεις των βιβλίων μου

στην Ευρώπη;

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου

πού θέλει να βγει έξω,

αλλά είμαι πολύ έξυπνος, το άφησα να βγει μερικές φορές

αλλά μόνο τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται.

Του λέω, 

"το ξέρω πως είσαι εκεί

γι' αυτό μην είσαι λυπημένο."

Αργότερα το ξανάβαλα μέσα,

αλλ' εκείνο τραγουδάει λιγάκι εκεί πέρα,

δεν θα το αφήσω ακόμη να πεθάνει

και κοιμόμαστε μαζί έτσι απλά

με τη μυστική συμφωνία μας

και είναι αρκετά συμπαθητικό

να κάνετε έναν άνθρωπο να κλάψει,

όμως εγώ δεν κλαίω, 

εσείς;

~C. Bukowski

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.

να παραφυλάς.

υπάρχουν έξοδοι.

υπάρχει ένα φως κάπου.

μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά

διώχνει το σκοτάδι.

να παραφυλάς.

οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.

να τις μάθεις.

να τις αρπάξεις.

δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά

μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.

και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,

τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μάθε την όσο την έχεις.

είσαι υπέροχος

οι θεοί περιμένουν να πάρουν μεγάλη ευχαρίστηση

από εσένα.

~C. Bukowski

"...Ήμουν τόσο γεμάτη από μια απουσία κι ένα επώδυνο θέλω να σε δω, που ακόμα κι αν κατάφερνα να σπρώξω ένα δάκρυ προς τα έξω, θα ήταν το πιο ανώφελο δάκρυ στην ιστορία της θλίψης.

Οι άνθρωποι είναι τόσο ανόητοι, 
που κάνουν τα μεγαλύτερα λάθη στις πιο δυνατές αγάπες. 

Δυστυχώς κανείς δεν μας έμαθε πώς να μην είμαστε ανόητοι ή πώς να μην αγαπάμε.

Κάποιο απ'τα δύο θα μας έσωζε..."

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Σ'αγαπώ,Δε Μ'αγαπάς"

Καλό μήνα :) 

Μια στιγμή... Μια τόσο δα στιγμή που σε κάνει να συνειδητοποιείς ποιος έχει σημασία, ποιος δεν έχει και ποιος θα έχει πάντα.
Είναι δύσκολη η καθημερινότητα, ποιος μπορεί να αρνηθεί όμως ότι με τους κατάλληλους ανθρώπους δεν γίνεται πιο εύκολη...?
Έχω καταλήξει  ότι το να κρατάς κάποιον στη ζωή σου είναι πιο δύσκολο από το να τον βγάζεις απ'αυτή, από το να επιλέγεις απλά να ζήσεις με την απουσία του...
Απλά... λες και υπάρχει κάτι "απλό" στην απουσία, θα μου πεις...
Συμβιβάζεσαι όμως... Συνηθίζεις...
Πόσοι από'μας θα άλλαζαν την καθημερινότητα τους για έναν μεγάλο έρωτα?
Πόσοι θα ανέτρεπαν το αναμενόμενο και θα τα πέταγαν όλα για να ζήσουν αυτό που η καρδιά τους το φωνάζει αλλά ταυτόχρονα  είναι  αντίθετο στην λογική τους?
Πόσοι θα έπαιρναν το ρίσκο να διαλέξουν αυτόν τον δρόμο που τους φοβίζει τόσο...?
Μην βιαστείς να απαντήσεις, όχι εκ του ασφαλούς τουλάχιστον.
Αν ρωτάς εμένα, αν θα τα άφηνα όλα για να ζήσω κάτι τόσο μεγάλο, θα σου έλεγα πως ναι, αρκεί όμως να έκανε κι ο άλλος το ίδιο για'μένα. 
Αλλά ξέρω,πως τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να φαίνεται.
Είναι η ανθρώπινη φύση αυτή. Να βολευόμαστε. Μας φοβίζει το άγνωστο και η ανασφάλεια, μας απωθούν. Και οι περισσότεροι πάντα επιλέγουμε να μείνουμε σε αυτό που ξέρουμε. Και σκεφτόμαστε πως "είναι καλύτερα έτσι".
Δεν ξέρω αν τελικά δεν θέλουμε να πληγώσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, ή αν απλά φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε εμείς οι ίδιοι. 
Κι αν πληγωθούμε, τι έγινε?
Ποιος είπε ότι υπάρχει κάτι κακό στο να πληγώνεσαι...?
Στο να τα ρισκάρεις όλα...? 

Όχι, δεν σε κατηγορώ. Είναι που απλώς μέσα μου, δεν έχω καταλήξει ακόμα κάπου. 
Ποιο είναι το σωστό, ποιο είναι το λάθος. Ποια εγώ, που πάντα έλεγα ότι πρέπει να ακολουθείς την καρδιά σου, διστάζω να σου πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι γιατί φοβάμαι πως δεν είναι αυτό που θες να ακούσεις.Πως τα χρόνια περνάνε.. κ οι ζωές περνάνε.. Και πως ποτέ δεν θα είσαι απόλυτα ευτυχισμένη αν δεν ελευθερώσεις όλα όσα νιώθεις μέσα σου...Όλα όσα δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς τα βράδια.. Για πόσο καιρό? Ως πότε...?
Φοβάμαι πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέχεις πια...
Και τότε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο...

Ποιος το περίμενε ότι θα πάω να μου πουν τον καφέ και το πρώτο πράγμα που θα μου πει η καφετζού θα είναι πως αυτά που έχεις μέσα σου κ θες να τα πεις,δεν τα έχεις πει όλα,γι'αυτό πες τα.
 Όμως δεν έχω να πω τίποτα. Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω.. προτιμούσα να τα γράφω.. ή ακόμα καλύτερα να τα κάνω πράξη. 
Άλλωστε όταν τα έχεις πει όλα, τι άλλο μένει? Μόνο αυτό που νιώθεις. 
Και πρέπει να κάνεις ησυχία για να το ακούσεις...βρίσκεται μέσα σου...
Είναι επίτηδες εκεί,για να μπορείς να το βρεις μόνο εσύ...
Και θέλω να πιστεύω πως ακόμα κι αν μερικές φορές αργεί, η αγάπη έρχεται πάντα στο τέλος.

Γι'αυτό κι εσύ, να μη μιλάς.. 
Ότι νιώθει η καρδιά σου να το φωνάζεις.
Να ψάξεις να το βρεις και να μην το αφήσεις ποτέ,όσο δύσκολο κι αν είναι.
 Κάπως έτσι ξεχωρίζεις τους μεγάλους έρωτες... 

*Το κείμενο αυτό είναι διπλής ανάγνωση. Κ όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.