Με μπερδεύουν τόσο κάποιες καταστάσεις που πολλές φορές έχω φτάσει στο σημείο να πω ότι μάλλον σκέφτομαι περισσότερο απ'όσο θα'πρεπε.

Τώρα όμως είμαι στο σημείο που αναθεωρώ και λέω πως,μάλλον το λάθος μου,είναι ότι έχω καταντήσει να σκέφτομαι εγώ και για τους άλλους.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει τα πράγματα τόσο ξεκάθαρα και όλους τους άλλους να μπερδεύονται...

Μια ζωή θυμάμαι να αναρωτιέμαι τί στο καλό είναι αυτό που βλέπω εγώ και δεν το βλέπουν όλοι οι άλλοι και μια ζωή να το βλέπουν όταν εγώ πια έχω σταματήσει να προσπαθώ.

Κι αν με ρωτάς,όχι,δεν έχω πει ποτέ "στα'λεγα"..Έχω πει όμως "Κρίμα".

Και η αλήθεια είναι ότι το λέω και το ξαναλέω τόσο πολύ,που νιώθω ότι έχω κουραστεί...

Δεν είναι οι καταστάσεις μπερδεμένες...Εμείς τις μπερδεύουμε!Αλλά το θέμα είναι,γιατί?

Έχω κουραστεί όμως να βρίσκω μια ζωή δικαιολογίες για τους άλλους...

Μάλλον ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου και με το πώς τα βλέπω εγώ τα πράγματα...

Χωρίς δικαιολογίες,απλά και ξεκάθαρα,όπως τα έβλεπα πάντα...

Κι αν αναρωτιέσαι λοιπόν πώς νιώθω,σου λέω πως βαρέθηκα.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να ζητάνε συγνώμη όταν πρέπει.

Βαρέθηκα αυτούς που δεν ξέρουν τί θέλουν..αλλά και αυτούς που τα θέλουν όλα δικά τους.

Αυτούς που φοβούνται την αλήθεια και που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

Αυτούς που εμφανίζονται  στην ζωή σου απλά για να στα κάνουν όλα σκατά και να φύγουν,

αυτούς που δεν κυνηγάνε αυτό που θέλουν κ τα θεωρούν όλα δεδομένα...

Αυτούς που φοβούνται να μείνουν δίπλα σου...

Αλλά και αυτούς που νομίζουν ότι θα είσαι εκεί όταν αυτοί τελικά αποφασίσουν να το κάνουν.

Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος - ποτέ δεν ήμουν

Είμαι αυτή που θα σου πει τα πράγματα έτσι όπως είναι,που θα σου πει αυτό ακριβώς που νιώθει και που σκέφτεται εκείνη την στιγμή χωρίς να την νοιάζει τίποτα άλλο -και θα το εννοεί.

Είμαι αυτή που η διαίσθησή της μέχρι τώρα της έβγαινε πάντα σωστή.

Αυτή το ήξερε - οι άλλοι αργούσαν πάντα να το καταλάβουν-

Είμαι αυτή που θα προσπαθήσει μέχρι και την τελευταία στιγμή να σε πείσει για όσα λέει,

αλλά την επόμενη μέρα -αν το θέλει- θα σε έχει διαγράψει από μέσα της.

Είμαι αυτή που αν την θες, θα πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα για να την έχεις.

Και όχι,δεν έχει να κάνει με θέμα εγωισμού αυτό

Έχει να κάνει με την φιλοσοφία ότι όταν φας τα μούτρα σου πολλές φορές,την επόμενη φορά ξέρεις.

Τα περίπλοκα πράγματα και οι περίπλοκες καταστάσεις δεν ωφελούν.

Ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν,το μόνο που κάνουν είναι να σε μπερδεύουν περισσότερο και να χάνεις στιγμές...

Όλα θέμα επιλογών είναι - πάντα ήταν

Κι όπως λέει και μια αγαπημένη μου φράση

"Για να αποκτήσεις κάτι που ποτέ δεν είχες..

Θα πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν είχες κάνει"

Μάλλον αυτό πρέπει να κάνουμε...Όλοι μας...Μαζί κ εγώ...

Είναι πράγματα που γίνονται για να σου δείχνουν

αυτό τον δρόμο που πάντα φοβόσουν να πάρεις...

Αρκεί να το καταλάβεις.

Ξέρεις τι λάθος έκανα πάντα? Δικαιολογούσα. Όχι τον εαυτό μου, τους άλλους. Μια ζωή τους άλλους! Πάντα έβρισκα κάποιο ελαφρυντικό εκεί που δεν υπήρχε, και πάντα έβρισκα κάτι να ρίξω πάνω μου. «Μήπως δεν έπρεπε να πω αυτό?» «Μήπως δεν έπρεπε να μην κάνω το άλλο?» Μήπως, μήπως, μήπως…Στοπ.

Από πότε αυτό που σκεφτόμαστε ή που λέμε ενώ το νιώθουμε είναι κακό? Από την στιγμή που κάνεις αυτό που αισθάνεσαι κι αυτό που θες, ποιος μπορεί να σου πει ότι κάτι από αυτά είναι «λάθος»?

Θα σου πω εγώ. Κανείς.

Είναι ίσως από τα λίγα πράγματα για τα οποία δεν μπορεί να σε κατηγορήσει κάποιος. Όταν κάνεις αυτά που νιώθεις, αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο και αυτά που σε γεμίζουν, τότε δεν μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει.

Και να σου πω και κάτι? Λίγες φορές είπα ή έκανα αυτά που πραγματικά ένιωθα.. Σκεφτόμουν πάντα το «μετά» ή την «περηφάνια» μου και άφηνα τις στιγμές να περνάνε έτσι. Αυτό όμως ήταν λάθος.

Κατάλαβα λοιπόν ότι η ζωή σου φέρνει κάποια πράγματα για να τα ζήσεις εκείνη την στιγμή, όχι για να σκέφτεσαι το μετά και το πριν… Κι αν είναι να φας τα μούτρα σου ας τα φας… Τουλάχιστον θα τα φας γιατί το έζησες. Και πίστεψέ με, είναι καλύτερο από το να τα φας χωρίς να το έχεις ζήσει κιόλας. Μόνοι μας τα κάνουμε  πολύπλοκα τα πράγματα, στην πραγματικότητα είναι τόσο απλά… Όλα θέμα επιλογών είναι άλλωστε. Γιατί όπως άκουσα και σε μια πετυχημένη φράση πρόσφατα 

«Ο έρωτας είναι σαν το κατούρημα, αν κρατηθείς λίγο σου φεύγει»!

Γι’αυτό λοιπόν τώρα θέλω κάτι τρελό. 

Θέλω αυτόν που θα έρθει και θα μου ζητήσει να κάνουμε «κάτι exciting» που λέει και η φίλη μου η Γιάννα.Ό,τι κ αν είναι αυτό.

Θυμάσαι στην ταινία «Αγάπα με αν τολμάς» το παιχνιδάκι που παίζανε οι δύο πρωταγωνιστές?

Η ερώτηση ήταν “Cap ou pas cap?” και η απάντηση ήταν πάντα μία: "Cap".

Ε λοιπόν αυτό θέλω.

Να έρθει κάποιος και να μου πει “Cap” και εγώ να του φωνάζω «Είσαι τρελός?!?!?» αλλά να τον ακολουθώ. Όπου κι αν με οδηγεί - χωρίς να με νοιάζει τίποτα άλλο.

Δεν θέλω συμβιβασμούς και μιζέρια.

Η ζωή είναι μικρή γι’αυτά, αλλαγές και καινούρια πράγματα χρειάζομαι…

Θέλω αυτόν που θα κάνει την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα μέχρι την επόμενη φορά που θα τον δω. Αυτόν που θα με κάνει να γελάω μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου.

Αυτόν που θα με κάνει να τον σκέφτομαι όλη μέρα και να έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο. 

Αυτόν που θα με κάνει να τον ερωτευτώ.

-Και άμα τον βρω, δεν πάνε και οι περηφάνιες και οι καχυποψίες να…?
Ας πάνε….-

Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω

Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει "έλα,δοκίμασε άλλη μια"
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω

Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά

Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδήσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματώ και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά

Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω

Και πάω να γιατρευτώ ξανά...

Εκείνο το απόγευμα εκείνος και εκείνη καθόντουσαν αντικριστά στο μικρό παγκάκι.

Εκείνη κοιτούσε την θάλασσα κι εκείνος της έλεγε πόσο παιδί είναι όταν γελάει...

Τον κοίταξε με περιέργεια...Διάβασε τόσα στα μάτια του που τελικά τα ομολόγησε με λέξεις...

Και εκεί στο μικρό παγκάκι,έγιναν οι λέξεις όρκοι και οι σιωπές φιλιά...

Όρκοι που λέμε σε εραστές, τα ίδια λόγια, τα ίδια βλέμματα...

Μα το κορίτσι χαμογελούσε....

Έμοιαζαν τα λόγια πρωτόγνωρα κι ας τα είχε ακούσει κι ας τα είχε πει - κι ας ήξερε... ότι και εκείνος τα είπε και σε άλλα κορίτσια.

Πήρε το χαζό όρκο και έφτιαξε μια κορδέλα, τον έδεσε στην καρδιά της με όλα αυτά τα λόγια να μην τα ξεχάσει λεπτό...

Οι μήνες πέρασαν, ο καιρός κρύωσε, το παγκάκι βράχηκε απ τις σταγόνες της βροχής, εκείνος έφυγε ξαφνικά χωρίς να αφήσει ψίχουλα για να βρει το κορίτσι τον δρόμο...

Η κόκκινη κορδέλα έγινε Κόμπος στην καρδιά της.

Τις νύχτες δεν την άφηνε να αναπνεύσει, τις μέρες της έκλεβε οξυγόνο...

Μα είναι κάτι νύχτες σαν την χτεσινή που μπήγει τα δάκτυλά της τόσο βαθιά που ξέρει οτι θα φτάσει να λύσει την αναθεματισμένη κορδέλα...

Τι κρίμα που μόλις πάει να την πιάσει παγώνει...και μένει άλλο ένα απόγευμα να κοιτάζει την θάλασσα περιμένοντας ότι κάτι θα αλλάξει...