Σε αγανακτώ,το ξέρω.. Σε φέρνω στα όριά σου, κ αυτό το ξέρω..
Η ψυχολογία μου είναι μια πάνω και μία κάτω κι αυτό μπορεί να σε τρελάνει...
Δεν ήμουν πάντα έτσι,το παραδέχομαι. Όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζω..
Οι άνθρωποι και ο χρόνος σε αλλάζουν πάντα,θέλεις δεν θέλεις..
Πιάνομαι από λεπτομέρειες..
Σαν να ψάχνω αφορμή να σε πετάξω έξω απ'τη ζωή μου,με τόση άνεση κάθε φορά..
Με τόση υπεροψία που ώρες-ώρες απορώ κι εγώ..
Πόσο φοβάμαι.. Δεν έχεις ιδέα πόσο φοβάμαι..
Στα μάτια σου βλέπω τον εαυτό που έχω χάσει εδώ και καιρό..
Και δεν ξέρω αν θέλω να τον ξαναβρω.. Γιατί παραήταν ευαίσθητος για τα σημερινά μου δεδομένα..
Κι εσύ να είσαι πάντα εκεί,να με ηρεμείς.. Να με κάνεις να πιστεύω σ'εσένα..
"Αν με είχες γνωρίσει πριν μερικά χρόνια,θα ήσουν πολύ ευτυχισμένος" σου είπα,
"εκείνη η Μάρω ήταν τελείως διαφορετική,θα την ήθελες,το ξέρω..."
"Εγώ θέλω αυτή που είσαι τώρα.. Αυτή γνώρισα κ αυτή θέλω"... ήταν η απάντηση.


Δεν ξέρω από πότε έγινα περισσότερο ρεαλίστρια κ λιγότερο ονειροπόλα..
Το ψάχνω όμως κ πιστεύω πως με λίγη βοήθεια θα τα καταφέρω..
Έχω κ εγώ σαν άνθρωπος τα αρνητικά μου,χρειάζομαι υπομονή..
Έχω όμως το καλό ότι μόλις με κερδίσεις,θα σου δώσω όσα περισσότερα μπορω κι ακόμα παραπάνω.. Αυτό τουλάχιστον μου έχει μείνει ακόμα..


Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σ'εσένα -χωρίς υπαινιγμούς,χωρίς σκέτες αναφορές-
σ'εσένα που μου δίνεις κάτι να πιστεύω ξανά.. Σ'ευχαριστώ..

*Όλες οι αναρτήσεις συνήθως έχουν ένα soundtrack από πίσω,την ώρα που γράφονται αλλά σχεδόν ποτέ δεν το αναφέρω..Αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση και θα αποκαλύψω την δεύτερη πηγή εμπνευσής μου για απόψε  *