Μια στιγμή... Μια τόσο δα στιγμή που σε κάνει να συνειδητοποιείς ποιος έχει σημασία, ποιος δεν έχει και ποιος θα έχει πάντα.
Είναι δύσκολη η καθημερινότητα, ποιος μπορεί να αρνηθεί όμως ότι με τους κατάλληλους ανθρώπους δεν γίνεται πιο εύκολη...?
Έχω καταλήξει  ότι το να κρατάς κάποιον στη ζωή σου είναι πιο δύσκολο από το να τον βγάζεις απ'αυτή, από το να επιλέγεις απλά να ζήσεις με την απουσία του...
Απλά... λες και υπάρχει κάτι "απλό" στην απουσία, θα μου πεις...
Συμβιβάζεσαι όμως... Συνηθίζεις...
Πόσοι από'μας θα άλλαζαν την καθημερινότητα τους για έναν μεγάλο έρωτα?
Πόσοι θα ανέτρεπαν το αναμενόμενο και θα τα πέταγαν όλα για να ζήσουν αυτό που η καρδιά τους το φωνάζει αλλά ταυτόχρονα  είναι  αντίθετο στην λογική τους?
Πόσοι θα έπαιρναν το ρίσκο να διαλέξουν αυτόν τον δρόμο που τους φοβίζει τόσο...?
Μην βιαστείς να απαντήσεις, όχι εκ του ασφαλούς τουλάχιστον.
Αν ρωτάς εμένα, αν θα τα άφηνα όλα για να ζήσω κάτι τόσο μεγάλο, θα σου έλεγα πως ναι, αρκεί όμως να έκανε κι ο άλλος το ίδιο για'μένα. 
Αλλά ξέρω,πως τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο μπορεί να φαίνεται.
Είναι η ανθρώπινη φύση αυτή. Να βολευόμαστε. Μας φοβίζει το άγνωστο και η ανασφάλεια, μας απωθούν. Και οι περισσότεροι πάντα επιλέγουμε να μείνουμε σε αυτό που ξέρουμε. Και σκεφτόμαστε πως "είναι καλύτερα έτσι".
Δεν ξέρω αν τελικά δεν θέλουμε να πληγώσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, ή αν απλά φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε εμείς οι ίδιοι. 
Κι αν πληγωθούμε, τι έγινε?
Ποιος είπε ότι υπάρχει κάτι κακό στο να πληγώνεσαι...?
Στο να τα ρισκάρεις όλα...? 

Όχι, δεν σε κατηγορώ. Είναι που απλώς μέσα μου, δεν έχω καταλήξει ακόμα κάπου. 
Ποιο είναι το σωστό, ποιο είναι το λάθος. Ποια εγώ, που πάντα έλεγα ότι πρέπει να ακολουθείς την καρδιά σου, διστάζω να σου πω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι γιατί φοβάμαι πως δεν είναι αυτό που θες να ακούσεις.Πως τα χρόνια περνάνε.. κ οι ζωές περνάνε.. Και πως ποτέ δεν θα είσαι απόλυτα ευτυχισμένη αν δεν ελευθερώσεις όλα όσα νιώθεις μέσα σου...Όλα όσα δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς τα βράδια.. Για πόσο καιρό? Ως πότε...?
Φοβάμαι πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέχεις πια...
Και τότε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο...

Ποιος το περίμενε ότι θα πάω να μου πουν τον καφέ και το πρώτο πράγμα που θα μου πει η καφετζού θα είναι πως αυτά που έχεις μέσα σου κ θες να τα πεις,δεν τα έχεις πει όλα,γι'αυτό πες τα.
 Όμως δεν έχω να πω τίποτα. Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω.. προτιμούσα να τα γράφω.. ή ακόμα καλύτερα να τα κάνω πράξη. 
Άλλωστε όταν τα έχεις πει όλα, τι άλλο μένει? Μόνο αυτό που νιώθεις. 
Και πρέπει να κάνεις ησυχία για να το ακούσεις...βρίσκεται μέσα σου...
Είναι επίτηδες εκεί,για να μπορείς να το βρεις μόνο εσύ...
Και θέλω να πιστεύω πως ακόμα κι αν μερικές φορές αργεί, η αγάπη έρχεται πάντα στο τέλος.

Γι'αυτό κι εσύ, να μη μιλάς.. 
Ότι νιώθει η καρδιά σου να το φωνάζεις.
Να ψάξεις να το βρεις και να μην το αφήσεις ποτέ,όσο δύσκολο κι αν είναι.
 Κάπως έτσι ξεχωρίζεις τους μεγάλους έρωτες... 

*Το κείμενο αυτό είναι διπλής ανάγνωση. Κ όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.